- ทาเคมิจจิถูกช่วยไว้ ในขณะเดียวกัน ดราเค่นพ่ายแพ้ด้วยกระสุนจากศัตรู 

- หลังจากตอนที่แล้วดราเค่นกำลังจะตาย 

ดราเค่น : [ ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ขยับมือไม่ไหวด้วย.... ท้องฟ้ามันเริ่มมัว ๆ แล้ว ]

ทาเคมิจจิ : ดราเค่นคุง!

ดราเค่น : [อะไรน่ะ ทาเคมิจจิ ทำไมทำหน้ากังวลแบบนั้น]

ทาเคมิจจิ : ฉันเรียกรถพยาบาลแล้ว เซนจูกำลังไปตามคนมาช่วย จะต้องไม่เป็นไรหรอก ฉันช่วยนายได้แล้วนะ 

ดราเค่น : เข้าใจละ.. ฉัน... กำลังจะตายสินะ

ทาเคมิจจิ : พูดบ้าอะไรน่ะ อย่ามาพูดอะไรแบบนั้นนะ! ทุกอย่างต้องเรียบร้อยไปถึงพรุ่งนี้สิ  ใช่ไหม เพราะนายคือ ดราเค่น 

ดราเค่น : ทาเคมิจจิ อย่าโทษตัวเองกับเรื่องนี้นะ เข้าใจไหม? ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนายกลับมายังอดีต ทั้งหมดเป็นเพราะฉันตัดสินใจจะทำเอง

นายช่วยชีวิตฉันไว้ เพราะงั้นฉันถึงดีใจ ที่เอาตัวเองเข้ามาอยู่ในเส้นทางของนาย เพื่อนาย

ทาเคมิจจิ : ดราเค่นคุง...

ดราเค่น : นายเข้าใจใช่ไหม .. รู้ไหม ตอนยังเป็นเด็กประถม ฉันสู้แพ้หลายครั้งเลย

ทาเคมิจจิ : คนแบบนายน่ะหรอ?

ดราเค่น : ฉันล้มเหลว พังไม่เป็นท่าให้กับพวกโตกว่า หลังจากแพ้ ก็ได้แค่นอนแบบนี้กับพื้น แล้วก็มองไปบนฟ้า 

ตอนฉันมองขึ้นไปบนฟ้า ทุกอย่างมันช่างไม่สัมพันธ์กับตัวฉันสักนิด ฉันเจอแต่ความสงบ

ทาเคมิจจิ : ฉันค่อนข้างเข้าใจความรู้สึกนั้น

ดราเค่น : แต่ไมกี้... ไม่เคยเห็นท้องฟ้าแบบนี้ 

ทาเคมิจจิ : ?

ดราเค่น : มันคือความอับอาย ที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์ เพราะเขาไม่เคยแพ้ นี่...ทาเคมิจจิ.... ฉันน่ะนะ ชอบหมอนั่นมากเลย ทุกอย่างที่หมอนั่นแบกไว้บนหลัง และเขาก็แบกรับทั้งหมดไว้ได้ด้วยตัวเองคนเดียว ฉันติดตามหมอนั่นเพราะแบบนั้น นั่นทำให้ฉันอยากจะทำอะไรเพื่อช่วยเขา 

ดราเค่น : ทาเคมิจจิ ฉันขออะไรอย่างสิ... ได้โปรด ดูแลไมกี้ให้ทีนะ 

ทาเคมิจจิ : แน่นอนอยู่แล้ว 

- จบตอน มีแต่ฉากคุยกัน 

แปลไปมือสั่นไป ตั้งกระทู้ตั้งแต่คืนนี้เลย มันไม่ไหวจริง เป็นเศร้าไปสามวันแปดวัน