ขอปรึกษาค่ะ คนอื่นๆคิดยังไง แสดงความเห็นได้อย่างอิสระ หรือถ้ามีประสบการณ์อะไรอยากเล่า เชิญเล่าให้เราฟังได้เลยนะคะ
จขกท. อายุ 40 เพิ่งขอย้ายมาทำงานปัจจุบัน 1 ปี งานก็ดี แต่เป็นตำแหน่งเล็กๆ และไม่ " อิน " ค่ะ ( แต่ไม่ใช่ว่าไม่ขยัน เช้าชามเย็นชามนะคะ ) แต่ก็เคยผ่านประสบการณ์งานหนักและเครียดมาแล้ว เลยยังลังเล ไม่กล้าขอย้ายไปที่อื่น กลัวหนีเสือปะจรเข้ จริงๆมีอีกตำแหน่งนึงที่ชอบ แต่มันติดเงื่อนไขหลายๆอย่าง ยังไม่ได้ย้ายสักที ( ย้ายหรือไม่ อยู่ที่อำนาจของคนอื่น อ่ะค่ะ ) และตอนนี้ เนื่องจากคาดหวังสูง แต่รอมานานมาก และอาจเป็นไปไม่ได้ จึงรู้สึกถอดใจว่า หรือชีวิตการทำงานของเรา อาจสิ้นสุดลงแค่ตำแหน่งเล็กๆ แค่นี้จนเกษียณหรือเปล่านะ ? ไม่ว่าจะอยู่ไปถึง 60 อย่างมากก็ไม่ไกล งั้นอยู่แค่ 50 ก็ได้ไหม ? จริงๆอีก 10 ปีข้างหน้าก็ไม่นาน ค่ะ
ทีนี้ คุยกับบางคน หรือ ดูประสบการณ์ การเกษียณเร็ว ของพวกรุ่นพี่ ทั้งราชการ และเอกชน มันมี 2 แนวคิดที่ตรงข้ามกัน คือ
1. เลือกเกษียณเร็ว เพราะว่า เงินก็เก็บมาได้พอสมควร แต่ข้อเสีย คือ จะไม่มีโอกาสรู้เลยว่า ตอน 60 เรามีตำแหน่งสุดท้าย พยายามที่สุดแล้ว จะได้ตำแหน่งอะไร ? ( เหมือนแบบ เกิดมาทั้งที ตำแหน่งต้องพยายามเอาให้สุด ได้ไม่ได้อีกเรื่อง ) คือ ยอมรับว่า เป็นคนทะเยอทะยานเรื่องตำแหน่งค่ะ แต่ตำแหน่งปัจจุบันเล็กมากๆ ถึงอยู่ต่อถึง 60 ก็จะไม่ตำแหน่งสูงระดับต้นๆขององค์กรหรอก ( อยู่กระทรวง ที่มี 5,000 คน มีปลัดได้คนเดียว มีอธิบดีได้ 5 คนค่ะ เราไม่ถึงแน่นอน คือเพื่อนร่วมรุ่น ดูทรงแล้วจะรู้กันเอง ว่าใครน่าจะได้ถึงไหน ) คือ มีคนที่เก่งแ ละดี จำนวนมาก แต่ไม่ได้ค่ะ บางทีอยู่ที่ผู้บริหารจะให้ใคร แต่บางคน โดนด่ามาเยอะ แต่ผู้บริหารชอบ ยังได้ตำแหน่งสูงก็มี
2. เลือกอยู่ไปจนอายุ 60 เพื่อจะได้รู้ว่า ตำแหน่งสุดท้ายของเราคืออะไร ? แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะรู้ไปเพื่ออะไร ? เพื่อความภูมิใจหรอ ? แล้วจะสร้างความเครียดให้ตัวเองมากไปไหม เช่น คนตำแหน่งสูงในงานราชการ ก็เครียดแหละ เซ็นเอกสารพลาดนิดนึง ก็เสี่ยงติดคุกแล้ว ฯลฯ แล้วบางทีเราอาจอยู่ในโลกแคบๆ เลยให้ค่าตำแหน่งมันเยอะ แต่พอโลกภายนอกมองเข้ามา ก็ไม่ได้คิดว่า ตำแหน่งของราชการ มันเจ๋ง เท่ๆ คูลๆ อะไรมากมาย เทียบไม่ได้กับงานเอกชนที่คนตำแหน่งสูงได้คือต้องเจ๋งจริงๆ แต่งานเอกชนก็เครียดเช่นกัน หรือบางที ตำแหน่งสูง อาจโดนคนในองค์กรเกลียดเยอะ 555
จริงๆพอเกษียณแล้ว ถ้าไม่ไปต่อกับสายการเมือง หรือไม่ใช่อันดับต้นๆจริงๆ ก็เป็นแค่ คุณลุง คุณป้า คนหนึ่ง ขนาดเห็นพวกระดับสูง อดีตอธิบดีบางคน เกษียณแล้ว เดินเข้าองค์กรมาทำธุระ นานๆมาที ยังเงียบๆ ไม่มีคนเดินตาม แทบไม่มีคนยกมือไหว้เลย เพราะเด็กยุคหลังไม่รู้จัก ไม่ทันรุ่นกัน แล้วพวกเค้าจะเลี่ยงๆ ไปขึ้นลิฟท์ไกลๆ แบบไม่ต้องเจอคน อะไรแบบนี้
บางคนบอกว่า เกษียณ 50 แล้วเอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่ชอบเถอะ ถ้ามีเงินพอ เพราะคนที่อยู่ถึง 60 บางคนเพราะชอบทำงาน แต่บางคนต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ไม่ได้อยู่เพราะอยากอยู่ หรือบางคนกลัวว่างฟุ้งซ่านไม่มีอะไรทำ ดังนั้น การเกษียณเร็ว จึงมีคุณค่า เท่ๆ คูลๆ มากกว่าทำงานไปจนวันสุดท้าย ( ถ้างานที่ทำมันไม่ได้สร้าง impact อะไรกับสังคมมากมาย ) นอกจากนั้น ยังมีพ่อแม่ที่ควรจะไปดูแล มากกว่าคิดเรื่องตำแหน่งอย่างเดียว หรือมีงานอดิเรกที่อยากทำ...........แต่เราก็จะคาใจว่า ตำแหน่งสุดท้ายเราจะคืออะไร 555 ( สมควรคาใจไหมคะ หรือว่า ช่างมันเถอะ 555 )
ระหว่างเกษียณเร็วแต่ตำแหน่งสุดท้ายน้อย กับอยู่ต่อถึง 60 เพื่อรู้ว่าตำแหน่งไปได้แค่ไหน เลือกอะไรกันคะ อะไรเท่ๆ คูลๆ กว่า
จขกท. อายุ 40 เพิ่งขอย้ายมาทำงานปัจจุบัน 1 ปี งานก็ดี แต่เป็นตำแหน่งเล็กๆ และไม่ " อิน " ค่ะ ( แต่ไม่ใช่ว่าไม่ขยัน เช้าชามเย็นชามนะคะ ) แต่ก็เคยผ่านประสบการณ์งานหนักและเครียดมาแล้ว เลยยังลังเล ไม่กล้าขอย้ายไปที่อื่น กลัวหนีเสือปะจรเข้ จริงๆมีอีกตำแหน่งนึงที่ชอบ แต่มันติดเงื่อนไขหลายๆอย่าง ยังไม่ได้ย้ายสักที ( ย้ายหรือไม่ อยู่ที่อำนาจของคนอื่น อ่ะค่ะ ) และตอนนี้ เนื่องจากคาดหวังสูง แต่รอมานานมาก และอาจเป็นไปไม่ได้ จึงรู้สึกถอดใจว่า หรือชีวิตการทำงานของเรา อาจสิ้นสุดลงแค่ตำแหน่งเล็กๆ แค่นี้จนเกษียณหรือเปล่านะ ? ไม่ว่าจะอยู่ไปถึง 60 อย่างมากก็ไม่ไกล งั้นอยู่แค่ 50 ก็ได้ไหม ? จริงๆอีก 10 ปีข้างหน้าก็ไม่นาน ค่ะ
ทีนี้ คุยกับบางคน หรือ ดูประสบการณ์ การเกษียณเร็ว ของพวกรุ่นพี่ ทั้งราชการ และเอกชน มันมี 2 แนวคิดที่ตรงข้ามกัน คือ
1. เลือกเกษียณเร็ว เพราะว่า เงินก็เก็บมาได้พอสมควร แต่ข้อเสีย คือ จะไม่มีโอกาสรู้เลยว่า ตอน 60 เรามีตำแหน่งสุดท้าย พยายามที่สุดแล้ว จะได้ตำแหน่งอะไร ? ( เหมือนแบบ เกิดมาทั้งที ตำแหน่งต้องพยายามเอาให้สุด ได้ไม่ได้อีกเรื่อง ) คือ ยอมรับว่า เป็นคนทะเยอทะยานเรื่องตำแหน่งค่ะ แต่ตำแหน่งปัจจุบันเล็กมากๆ ถึงอยู่ต่อถึง 60 ก็จะไม่ตำแหน่งสูงระดับต้นๆขององค์กรหรอก ( อยู่กระทรวง ที่มี 5,000 คน มีปลัดได้คนเดียว มีอธิบดีได้ 5 คนค่ะ เราไม่ถึงแน่นอน คือเพื่อนร่วมรุ่น ดูทรงแล้วจะรู้กันเอง ว่าใครน่าจะได้ถึงไหน ) คือ มีคนที่เก่งแ ละดี จำนวนมาก แต่ไม่ได้ค่ะ บางทีอยู่ที่ผู้บริหารจะให้ใคร แต่บางคน โดนด่ามาเยอะ แต่ผู้บริหารชอบ ยังได้ตำแหน่งสูงก็มี
2. เลือกอยู่ไปจนอายุ 60 เพื่อจะได้รู้ว่า ตำแหน่งสุดท้ายของเราคืออะไร ? แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะรู้ไปเพื่ออะไร ? เพื่อความภูมิใจหรอ ? แล้วจะสร้างความเครียดให้ตัวเองมากไปไหม เช่น คนตำแหน่งสูงในงานราชการ ก็เครียดแหละ เซ็นเอกสารพลาดนิดนึง ก็เสี่ยงติดคุกแล้ว ฯลฯ แล้วบางทีเราอาจอยู่ในโลกแคบๆ เลยให้ค่าตำแหน่งมันเยอะ แต่พอโลกภายนอกมองเข้ามา ก็ไม่ได้คิดว่า ตำแหน่งของราชการ มันเจ๋ง เท่ๆ คูลๆ อะไรมากมาย เทียบไม่ได้กับงานเอกชนที่คนตำแหน่งสูงได้คือต้องเจ๋งจริงๆ แต่งานเอกชนก็เครียดเช่นกัน หรือบางที ตำแหน่งสูง อาจโดนคนในองค์กรเกลียดเยอะ 555
จริงๆพอเกษียณแล้ว ถ้าไม่ไปต่อกับสายการเมือง หรือไม่ใช่อันดับต้นๆจริงๆ ก็เป็นแค่ คุณลุง คุณป้า คนหนึ่ง ขนาดเห็นพวกระดับสูง อดีตอธิบดีบางคน เกษียณแล้ว เดินเข้าองค์กรมาทำธุระ นานๆมาที ยังเงียบๆ ไม่มีคนเดินตาม แทบไม่มีคนยกมือไหว้เลย เพราะเด็กยุคหลังไม่รู้จัก ไม่ทันรุ่นกัน แล้วพวกเค้าจะเลี่ยงๆ ไปขึ้นลิฟท์ไกลๆ แบบไม่ต้องเจอคน อะไรแบบนี้
บางคนบอกว่า เกษียณ 50 แล้วเอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่ชอบเถอะ ถ้ามีเงินพอ เพราะคนที่อยู่ถึง 60 บางคนเพราะชอบทำงาน แต่บางคนต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ไม่ได้อยู่เพราะอยากอยู่ หรือบางคนกลัวว่างฟุ้งซ่านไม่มีอะไรทำ ดังนั้น การเกษียณเร็ว จึงมีคุณค่า เท่ๆ คูลๆ มากกว่าทำงานไปจนวันสุดท้าย ( ถ้างานที่ทำมันไม่ได้สร้าง impact อะไรกับสังคมมากมาย ) นอกจากนั้น ยังมีพ่อแม่ที่ควรจะไปดูแล มากกว่าคิดเรื่องตำแหน่งอย่างเดียว หรือมีงานอดิเรกที่อยากทำ...........แต่เราก็จะคาใจว่า ตำแหน่งสุดท้ายเราจะคืออะไร 555 ( สมควรคาใจไหมคะ หรือว่า ช่างมันเถอะ 555 )