หนูเป็นพวกกึ่งๆเพอร์เฟคชันนิส(หรือไม่ก็ใช่เลย) เกือบทุกอย่างในชีวิตต้องเพอร์เฟค แต่พอมีอะไรผิดแผนหรือไม่เป็นตามที่หวังก็จะเครียดกับมันมากจนร้องไห้ทั้งๆที่ไม่ควรร้องไปเลยก็มี แต่พ่อกับแม่ไม่เข้าใจ บอกว่าหนูเอาแต่ใจ เช่น โต๊ะเรียนหนังสือหนูอยากให้มันเป็นโต๊ะยาวเพราะจะได้วางของเยอะๆแต่พ่อกับแม่บอกว่าโต๊ะไม้เล็กๆมันดีกว่า พอใช้จริงแค่ว่างโน๊ตบุค1อันมันก็เต็มแล้ว วางกนังสือหรือไอแพดแทบไม่ได้เรียนก็ลำบากเราก็เลยพูดว่าโต๊ะนี้มันใช้ไม่ได้ พ่อกับแม่ก็บอกว่า ใช้ๆไปเถอะมันก็ใช้ได้แหละ หรือการทำอาหาร(ถ้าบอกว่าทำอาหารเก่งจะเป็นดารอวยตัวเองมั้ย;-;) พอเข้าครัวกับแม่ เราทำเมนูง่ายๆกินกันแต่ผลลัพธ์ที่ออกมามันไม่ได้เป็นแบบที่คิด และหนูก็รู้ด้วยว่ามันพลาดตรงไหน เป็นจุดที่หนูเตือนมาตลอดแต่แม่ก็ยังทำแล้วก็ต้องเทจานนั้นทิ้ง หรือช่วงนี้ช่วงโควิด หนูไม่อยากไปร้านตัดผมเลยให้พ่อตัดหน้าม้าให้แล้วพ่อก็ตัดหน้าม้าหนูพังทำมันเต่อไปกลางหน้าผาก สามเหตุการณ์นั้นหนูจำได้ว่าพอมันจบหนูจะนอนร้องไห้แล้วผิดหวังกับมันไปนานมาก พ่อกับแม่ก็บอกว่าเราต้องมีความยืดหยุ่นในชีวิตบ้างเราก็ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้ หนูรู้สึกผิดมากๆ เราไม่รู้ว่าเพราะเราเป็นเพอร์เฟคชันนิสต์หรือเราเป็นอะไรกันแน่ ใครจะพออธิบายให้หนูได้มั้ยคะ