ผมเริ่มทำงานเมื่อปี 2018 ที่บริษัท แห่งหนึ่งแถวๆจงศิริปาร์คแลน 
ผมเข้ามาวันแรกผมเจอผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยมาก และผมรู้สึกชอบเธอมาก
แต่เธอดันไปชอบรุ่นพี่ของผมที่เข้ามาทำงานด้วยกัน ตอนนั้นผมรู้สึกน้อยใจมากๆรู้สึกตัวเองเป็นตัวตลกไปเลย
ผมเป็นคนอ้วนนะครับ เลยไม่ค่อยมาไครมองสักเท่าไหร่ ทำงานมาได้สักพัก รุ่นพี่ที่มาทำงานด้วยกับ เขาได้ขอลาออกงาน
สาเหตุเกิดจากมีปัญหากับบริษัท หลังจากนั้น ความสัมพันธ์ ผมกับเธอก็ค่อยๆดีขึ้นเริ่มรู้จักกันมากขึ้น ไปส่งที่บ้านมั่งไปซื้อน้ำให้มั่ง คือไช้อ่ะไรไปหมด 555
แต่แค่เพื่อนร่วมงาน หรือ พี่น้อง เพราะเธอกับผมห่างกัน5ปี อยู่มาเลื่อยๆผมก็มารู้ทีหลังว่าเธอมีแฟนแล้ว 
แต่ผมก็ยังชอบเขาอยู่ดี ผมไม่เคยเข้าไปยุ่งเรื่องเขา หรือทำให้ทะเลาะกัน  ผมเป็นฝ่ายรักข้างเดียวแอบรักมาตลอด (ขออภัยที่เรียบเรียงไม่ค่อยเข้ากัน)
อบู่มาวันหนึ่งผมที่เริ่มรู้สึกผิดที่ไปลงรักคนที่มีแฟนแล้ว ผมกลัวไปทำให้เขาทะเลาะกัน ผมเลยเริ่มตีตัวออกห่าง ผมจากทำให้เธอเกลียดผม 
ฟังดูเหมือนในละครนะครัล แต่ผมทำจริงๆ เริ่มจากการเงียบ ไม่พูดไม่จาเขาก็ถามว่าเป็นอะไรไม่พอใจอะไร ผมก็เอาแต่เงียบ เมินไม่สนใจ
ทั้งๆที่ใจอยากจะพูดด้วยอยากจะคุยด้วยจนใจจะขาด ทำทั้งหมดเพื่อหวังว่าเธอจะเลิกยุ่งกับเรา และเราก็จะได้ลืมเธอไปสะ 
แต่ใจผมยังไงมันก็ลืมไม่ได้ทำยังไงก็นึกถึงอยู่ดี ผมเป็นยังงี้มาปีกว่าๆ ปีกว่าๆที่ไม่ได้คุยแต่ยังเห็นหน้ากันอยู่ยังเจอหน้ากันทุกวัน 
แต่ผมทรมานมาก ทรมานจริงๆอยากพูดอยากคุยด้วยแต่ทำไม่ได้ ปี 2019 ผมได้ลาออกจากงาน และผมก็กลับมาทำอีกในปี 2020 กลับมาก็หวังเพียงแค่
อยากจะเห็นหน้าเขาคิดถึงมากๆ แค่นั้นเอง และผมก็ใจสลายไปอีกครั้งเมื่อผมรู้ข่าวมาว่าเธอจะออกจากที่ทำงาน มันเลยทำให้ผมเศร้ามากถ้าออกไปแล้ว
ผมก็ไม่ได้เจออีกแล้วไม่รู้จะได้เจอกันอีกตอนไหน ทำงานทุกวันนี้ผมก็คิดถึงบางทีก็นั่งร้องให้คนเดียวในออฟฟิต เดินไปในสโตร์น้ำตาก็ไหล 
เพราะเคยจับกลุ่งแก้งที่สโตร์ เขาเป็น Adminstorage สุดท้ายผมก็อยากจะขอโทษเรื่องทุกอย่างที่ผมทำ พี่ไม่ได้ผิดหรอก ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ
ทุกวันนี้ทำได้แค่คิดถึง และภาวนาให้มีแต่ความสุข สุดท้ายถึงจะไม่ได้รักแต่ก็จะโอบรอบล้อมไปด้วยความรักและความห่วงใย