คือเรามีแฟน แฟนมีลูกติด เด็กผช วัย 4-5 ขวบหน่อยๆ 
ส่วนตัวเราไม่ได้มีปัญหาไรกับเด็กนะคะ เอ็นดูเหมือนหลาน เหมือนลูกเพื่อน เหมือนน้อง แต่ถ้าจะให้เรารักแบบลูกที่คลอดออกมาจริงๆ เราคงทำไม่ได้ ถึงจะไม่ได้เคยสัมผัสกับความรู้สึกของคนเป็นแม่ก็เถอะ  ถึงจะใจกว้างรับได้แค่ไหน แต่ก็ขอยอมรับเลยว่ากว้างไม่มากพอที่จะรักลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเองได้จริงๆ แม้รู้ทั้งรู้ว่าเค้าเป็นลูกของแฟนเราก็ตาม และรู้ทุกอย่างว่าเค้าทั้งสองคนต่างทำหน้าที่พ่อและแม่ 
เนื่องจากโควิดมานี้ ลูกแฟนเราได้ไปอยู่ต่างจังหวัดประมาน 2-3 เดือนที่ผ่านมา เรารู้สึกแบบโล่งมาก ไม่ต้องมานั่งคิดเรื่องลูกคนอื่น ชีวิตคนอื่นให้ทุกข์ใจหนักใจ เช่น เวลาครึ่งเดือนที่ลูกเค้ามาอยู่กับแฟน 
เรา เค้าและแม่เด็กจะผลัดกันเลี้ยงคนละครึ่งเดือน ครึ่งเดือนนั้นแฟนก็จะพาลูกเค้ามาหาเรา มาอยู่กับเราที่บ้าน ไอ้ครึ่งเดือนนั้นบอกตรงๆว่า ไม่ได้รู้สึกว่ามีความสุขเลย อึดอัด แต่ก็ยอมไว้หน้าแฟน ทั้งๆที่เหมือนว่าพยายามที่จะทำใจยอมรับมันได้ ( บอกก่อนเลยนะคะว่าไม่ได้เกลียดเด็กเลยแม้แต่น้อย) ( ไม่ได้อยากให้เค้าพ่อลูกต้องแยกจากกันไม่ได้รู้สึกถึงขั้นนั้น ) แต่แค่รู้สึกว่า เวลา พ่อ ลูก อยู่ด้วยกัน เด็กจะชอบเปิดคลิปที่มีแม่ของเด็กอยู่ด้วย หรือ พูดถึงแม่เด็กบ่อยๆ ซึ่งเราก็เข้าใจอีกแหละ ว่าความสัมพันธ์ พ่อแม่ลูก มันตัดกันไม่ขาด ถึงวันนึงเราก็กลายเป็นคนอื่น แต่มันก็อดรู้สึกว่า เราเป็นคนอื่นไม่ได้จริงๆ 
อีกทั้งแม่เด็ก คาดว่าน่าจะมีการสอนลูกมาให้ไม่โอเคกับทางเรา เช่น ก่อนน่าที่เราได้เจอกับเด็ก ช่วงตอนที่คบกับแฟนแรกๆ ตอนแม่เด็กยังไม่รู้ว่าแฟนมีเรา เด็กดีกับเรามาก ทั้งการกระทำและกิริยา ก่อนนอนหอมเรา กอดเรา เราอาบน้ำให้ เด็กก็จะมาจุ้บ เราทำให้ทุกอย่าง เด็กก็จะกอดตลอด แต่พอหลังจากนั้นมาได้ 2 เดือน หลังแม่เด็กรู้ว่าแฟนมีเรา พฤติกรรมเด็กก็เริ่มเปลี่ยน พูดจาก้าวร้าว ไม่พอใจกระทืบเท้ากับพื้นเสียงดัง ชูนิ้วกลางใส่ และไม่เคยที่จะขอโทษ และแอบมีหลุดปากบ้าง ว่าถ้ามานอนกับเราจะตี จะไม่รัก ถ้าเอาของที่เราให้กลับไปบ้านแม่เค้า ก็จะไม่มารับเด็กกลับไปอีกเลยจะปล่อยให้อยู่กับเรา แต่เราเองก็ไม่เคยดุหรือตีเด็กเลย เพราะเห็นว่า ขนาดเราดีกับเด็ก แม่ยังเสี้ยมมาได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเราไปดุด่าหรือตี คงไม่ต้องนึกถึงว่าเป็นยังไง อีกอย่างตัวแม่เด็กต่างก็มีสามีใหม่แล้ว แต่งงานกันแล้วได้ 2-3 ปี ประมานนี้มั้งคะ แต่ยังทำตัวเหมือนวนเวียนอยู่ในชีวิตแฟนเราตลอด แสดงตัวตนว่ามีบทบาทในครอบครัวแฟนเราตลอด จนเรารู้สึกว่า ทั้งที่เราเป็นแฟนคนปัจจุบันแต่เหมือนไม่มีตัวตนอะไรเลย เข้าใจว่าเป็นแม่ของลูก แต่ทำไมต้องมาทำเหมือนคนที่ใช้ชีวิตร่วมกับแฟนเราตลอดๆ เหมือนจะให้เรารู้ว่านางคือคนสำคัญสำหรับครอบครัวแฟนเราอยู่ ยังพาลให้เราคิดว่าการที่แม่ของเด็กทำแบบนี้เพราะอยากจะกลับมาหาแฟนเราหรือเปล่า เพราะยังอาวรณ์หรือเปล่า ตลอดเวลามันก็เป็นเหตุการณ์แบบนี้มาเรื่อยๆ จนที่โควิดระบาดหนักแล้วเด็กไปอยู่ต่างจังหวัดนี่แหละ ที่ทำให้ไม่ได้เจอลูกแฟน 2-3 เดือน ทำให้รู้สึกสบายใจกว่ามีลูกเค้ามาอยู่ด้วย จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ค่ะยอมรับ 
ยอมรับจนคิดว่า เราจะบอกเลิกแฟนยังไงดี ในเมื่อเราไม่ได้มีความสุขกับตรงนี้ ทั้งๆที่เราก็รักเค้านะคะ
เราอยู่ด้วยกันกับแฟนทุกวัน แต่เรานอนคิดมาสักพักแล้ว ว่าเราควรทำยังไง กลัวเค้าเสียใจที่เราจะพูดความรู้สึกตรงนี้ออกไป แต่ถ้าไม่พูดก็จะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว จนเราแอบคิดว่าถ้าเราเจอแฟนตอนที่เค้าไม่ได้มีลูกติดมาด้วยคงดีกว่านี้  เราไม่รู้จะทำยังไงดี และไม่รู้จะรู้สึกยังไงต่อไปดี ทั้งๆที่ใจก็ไม่ได้อยากไปไหนเลย แต่มันยังเป็นความรู้สึกวนเวียนแบบนี้อยู่ตลอด
 
** โดยรวมความสัมพันธ์ของเรากับแฟนไม่ได้ดีมากเท่าไหร่ เหมือนมีอยู่ 100% แต่ไปกันได้แค่ 60% สำหรับเรา ส่วนตัวเรามองว่าเค้า ลึกๆของตัวแฟนก็คงยังคิดถึงแม่ของลูก ถ้ามีโอกาสคงจะกลับไปขอคืนดีละมั้ง (ไม่รู้สึก แค่ความรู้สึกมันบอก ) เพราะด้วยความที่เค้าน่าจะเจ็บมา เค้าเลยระวังตัวกับเรามาก จนถึงขั้นเหมือนกันว่าไม่ค่อยแคร์ เราแต่ก็แคร์ งงมั้ยคะ 
แบบสมมุตว่า ทะเลาะกันเค้าก็จะหายไปเลย และสักพัก เค้าก็จะมาง้อตลอดแต่เราเองก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอกนะคะ มันบ่อยครั้ง จนทำให้เราคิดว่าที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะยังรักแม่ของลูกหรือเปล่า แต่ติดที่ว่าแม่ของลูกมีสามีใหม่ สามีใหม่ของนางก็อนาคตดีกว่า เช่น มีบ้าน รถ การงาน กิจการ ดีๆ กว่า 🤣 คงไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ หรืออะไรยังไง เราก็ไม่รู้นะคะ หรือทั้งหมดนี้เป็นจิตมโน ของเราเองก็อาจใช่
 
ที่มาระบายและอยากได้คำปรึกษาแบบนี้ คือมันไปต่อไม่ถูกค่ะ
เข้าใจคำว่ารักแต่ไม่มีความสุข และรู้สึกผิดที่เคยไปบอกว่ารับได้ที่เค้ามีลูกมา แต่พอได้สัมผัสจริงๆแล้ว ระยะเวลาปีกว่าๆ มันรู้สึกไม่สบายใจมันอึดอัด
ที่เค้ายังต้องเกี่ยวข้องกับแม่ของลูก