คือตอนนี้เราคบกับคนนึงมาได้4ปีกว่า อยู่กินด้วยกัน ทำงานด้วยกัน เงินได้มาคือของใครของมันเพราะเราก็มีภาระที่ต้องรับผิดชอบทางครอบครัว
เมื่อประมาณปีที่แล้ว...
เรากับแฟนเราต่างคนต่างหาคนคุย (แบบแก้เหงาไรงี้) แต่คือว่าล่ะคุยกับใครเราก็จะให้กันและกันได้รู้ แต่ก็ไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรกัน คงเพียงเพราะ "ไม่เกินเลยหรอก"
และมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ แฟนเราเขาก็ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ แต่เป็นเรานี่สิ...คนคุยแต่ล่ะคนที่เราคุยคือมีแต่รุ่นน้อง คนที่อายุน้อยกว่าเรา ด้วยเพราะที่ว่าเด็กคงไม่อะไรมากหรอก จากที่คุย ก็มี คบบ้าง แฟนเรารู้นะแต่ก็นั่นแหละ คงติดว่าเราไม่ได้จริงจรังอะไรด้วย พวกเฟสอะไรก็ลบสถานนะกับแฟนออกเพื่อที่จะได้ไม่เป็นปัญหากับคนคุย พอเราคบบ้างคุยบ้างมาได้ประมาณ 4-5คน แต่ล่ะคนก็ เดือนนึงเอย 2เดือนเอย ที่คบกันได้ไม่นานเพราะแฟนเราเป็นคนทักไปบอกความจริงให้แต่ล่ะคนได้รู้ แต่พอหาคนใหม่ แฟนเราเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ตลอดที่ทำแบบนี้มาเราเองก็รู้สึกกับแฟนน้อยลง ไม่ได้มีอะไรกันเลย แต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน เหมือนสมควรจะเป็นเพื่อนกันมากกว่าซะอีก จนตอนนี้
เราเจอคนๆนึง (คนไกล)อย่างที่บอก คืออายุน้อยกว่าเรา น้องเขาเข้ามาในตอนที่เราพึ่งเลิกคุยกับคนล่าสุดไป คนคุยล่าสุดคือเราคบและเลิกแล้ว เราก็เสียใจบ้างแหละ เราเริ่มคุยกับน้องเค้า จนได้ประมาณเดือนกว่าๆ เราก็รู้สึกว่าคุยกับน้องคนนี้แล้วรู้สึกดี เข้ามาปลอบใจเราในตอนที่เราสูญเสีย เรารู้สึกอบอุ่นเวลาที่ไแ้คุยกับน้องเขา เพราะน้องเป็นเด็กที่มีทัศนคติดีมาก ใจเย็น มีเหตุผล รับฟังนู่นนี่นั่น ด้วยความรู้สึกที่เรามีให้น้องเขามาก เราเลยขอคบไป แล้วก็ได้คบ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ส่วนแฟนเราในตอนนั้น ก็เล่นบทบาทเป็นพี่เรา เพื่อที่น้องเขาจะไม่ได้สงสัย นับวันความรู้สึกที่มีต่อน้องเขามันยิ่งมากขึ้น เราก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ เราทะเลาะกับแฟน( ตอนนั้นคบกับน้องเขาได้ประมาณจะ4เดือน)แล้วอย่างเคย แฟนเราทักไปบอกความจริงน้องเขา วินาทีนั้นเรานี่เสียใจมาก รู้สึกผิดต่อน้องเขาก็รู้สึกผิด ตอนนั้นเราแย่มาก แย่ที่สุด ในตอนนั้นเราตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยน้องเขาไป น้องเขารั้งเราไว้มาก บอกไม่อยากให้เราไป จะให้เรื่องเป็นแบบนี้น้องเขาก็ยอม พยายามจะคุยดีๆกับเราให้เข้าใจเหตุผล ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่เราก็ไม่ เราคิดว่ายังไงน้องเขาก็รับไม่ได้อยู่ดีที่มารู้ทีหลังแบบนี้ คงจะไปเหมือนทุกคนที่ผ่านมา แต่ไม่เลย เรื่องเหมือนจะจบแบบที่ควรเป็น เราสองคนกับน้องเค้าต่างพูดอำลากัน น้องเขาบอกว่ารักเรามาก (เราก็รักน้องเขามากเหมือนกัน) น้องเขาหวังอนาคตไว้ที่ตัวเรา ไอ้เราพอได้รู้แบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิด ประโยคที่น้องเขาทำให้เราไม่อยากไปจากก็คือ " น้องจะยังคงอยู่ตรงนี้เสมอ หันมาเมื่อไหร่ก็เจอนะ" มันตรงกับความในใจเราที่เราเองก็อยากบอกน้องเขาเลย สุดท้ายเราก็เลิกคุยกันไม่ได้ เราเสียใจกับเหตุการครั้งนี้มาก รู้สึกผิดแบบที่สุด น้องเขาขอให้มีเราอยู่เราก็ยอมอยู่ ส่วนแฟนเราก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก เหมือนน้องเขาจะบอกให้เราอยู่ด้วยเพื่อขอเวลาทำใจแล้วน้องเขาจะไปเอง นานวันเข้า .....จนตอนนี้เรากับน้องเขาคบกันมาได้8เดือนแล้ว และเราก็รู้ความรู้สึกตัวเองแล้วว่า เราพร้อมที่จะไปจากแฟนคนนี้แล้ว คนที่เราอยู่ด้วยมากว่า4ปี อายุเรายังน้อย เราว่าเรายังจะต้องมีอะไรที่มากกว่านี้อีก
สิ่งที่ทำให้เรามั่นใจคือ น้องเขานั่นแหละ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราก็แอบคุยกับน้องเขาเรื่องอนาคตด้วยกัน เขาคือรับฟังเราแล้วเข้าใจเราดีมาก บอกเลยว่าโครตโชคดีที่ได้เจอคนนี้ และตอนนี้เราก็ไม่ได้รู้สึกอะรกับแฟนแล้ว เพราะความรู้สึกที่ว่าแฟนมันไปอยู่ที่น้องเขาหมด
เราพร้อมจะไปจากบ้านนี้มาก แต่ติดที่ว่าแฟนเราโครตจะรั้งเราไว้เลย จนเรื่องมันเป็นขนาดนนี้ เราสนใจน้องเขามากกว่าแฟนมากในตลอดที่คบมา เราเองก็ยอมที่แฟนเราทำไมไม่บอกเลิก คือรั้งไว้สุดๆ ทุกวันนี้คือเเค่อยู่เพีอไปทำงานเพราะงานที่ทำมัเนเป็นของป้าแฟนเรา ด้วยเหตุผลที่เรายังไม่ไปนี่แหละ เรารอแค่แฟนเราบอกเลิก เราพร้อมจะไปมาก พร้อมจะทิ้งงานแล้วไปหางานใหม่ ไปอยู่กับครอบครัวตัวเอง เหมือนเมื่อก่อน เราไม่ได้รู้สึกสึกับแฟนแล้วจริงๆ แค่ตอนนั เราแค่ขอเก็บตัง และรอเวลา
#
ที่จะให้ทุกๆคนช่วย คือ หาวิธีเลิกให้หน่อยได้ไหมคะ;-;
เราต้องการคำแนะนำมาก
ส่วนเรื่องพ่อแม่ คือแม่เรารู้ว่าเรารักน้องเขา และแกก็ไม่ได้ว่าอะไร เหมือนให้เราตัดสินใจเอง ส่วนแม่แฟน เขาก็ดี เขาคงปล่อยให้เรากับแฟนเคลียกันเอาเองค่ะ เลิกกับลูกก็ไม่ได้แปลว่าจะเลิกกับแม่ ทุกวันนี้ก็ตอบแทนแกอยู่
ใครพอมีวิธีเลิกก็แนะนำมาให้หน่อยค่ะ คือเราอยากเลิกสุดๆ
แต่เขาเองก็รั้งเราไว้มาก
ใครจะด่าจะว่าเราก็ได้เลยนะคะที่เป็นแบบนี้เรารับได้ค่ะ เพราะเรานิสัยไม่ดีเอง555555
รักและพร้อมที่จะไปคนใหม่แต่คนเก่าไม่ยอมปล่อย.
เมื่อประมาณปีที่แล้ว...
เรากับแฟนเราต่างคนต่างหาคนคุย (แบบแก้เหงาไรงี้) แต่คือว่าล่ะคุยกับใครเราก็จะให้กันและกันได้รู้ แต่ก็ไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรกัน คงเพียงเพราะ "ไม่เกินเลยหรอก"
และมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ แฟนเราเขาก็ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ แต่เป็นเรานี่สิ...คนคุยแต่ล่ะคนที่เราคุยคือมีแต่รุ่นน้อง คนที่อายุน้อยกว่าเรา ด้วยเพราะที่ว่าเด็กคงไม่อะไรมากหรอก จากที่คุย ก็มี คบบ้าง แฟนเรารู้นะแต่ก็นั่นแหละ คงติดว่าเราไม่ได้จริงจรังอะไรด้วย พวกเฟสอะไรก็ลบสถานนะกับแฟนออกเพื่อที่จะได้ไม่เป็นปัญหากับคนคุย พอเราคบบ้างคุยบ้างมาได้ประมาณ 4-5คน แต่ล่ะคนก็ เดือนนึงเอย 2เดือนเอย ที่คบกันได้ไม่นานเพราะแฟนเราเป็นคนทักไปบอกความจริงให้แต่ล่ะคนได้รู้ แต่พอหาคนใหม่ แฟนเราเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ตลอดที่ทำแบบนี้มาเราเองก็รู้สึกกับแฟนน้อยลง ไม่ได้มีอะไรกันเลย แต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน เหมือนสมควรจะเป็นเพื่อนกันมากกว่าซะอีก จนตอนนี้
เราเจอคนๆนึง (คนไกล)อย่างที่บอก คืออายุน้อยกว่าเรา น้องเขาเข้ามาในตอนที่เราพึ่งเลิกคุยกับคนล่าสุดไป คนคุยล่าสุดคือเราคบและเลิกแล้ว เราก็เสียใจบ้างแหละ เราเริ่มคุยกับน้องเค้า จนได้ประมาณเดือนกว่าๆ เราก็รู้สึกว่าคุยกับน้องคนนี้แล้วรู้สึกดี เข้ามาปลอบใจเราในตอนที่เราสูญเสีย เรารู้สึกอบอุ่นเวลาที่ไแ้คุยกับน้องเขา เพราะน้องเป็นเด็กที่มีทัศนคติดีมาก ใจเย็น มีเหตุผล รับฟังนู่นนี่นั่น ด้วยความรู้สึกที่เรามีให้น้องเขามาก เราเลยขอคบไป แล้วก็ได้คบ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ส่วนแฟนเราในตอนนั้น ก็เล่นบทบาทเป็นพี่เรา เพื่อที่น้องเขาจะไม่ได้สงสัย นับวันความรู้สึกที่มีต่อน้องเขามันยิ่งมากขึ้น เราก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ เราทะเลาะกับแฟน( ตอนนั้นคบกับน้องเขาได้ประมาณจะ4เดือน)แล้วอย่างเคย แฟนเราทักไปบอกความจริงน้องเขา วินาทีนั้นเรานี่เสียใจมาก รู้สึกผิดต่อน้องเขาก็รู้สึกผิด ตอนนั้นเราแย่มาก แย่ที่สุด ในตอนนั้นเราตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยน้องเขาไป น้องเขารั้งเราไว้มาก บอกไม่อยากให้เราไป จะให้เรื่องเป็นแบบนี้น้องเขาก็ยอม พยายามจะคุยดีๆกับเราให้เข้าใจเหตุผล ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่เราก็ไม่ เราคิดว่ายังไงน้องเขาก็รับไม่ได้อยู่ดีที่มารู้ทีหลังแบบนี้ คงจะไปเหมือนทุกคนที่ผ่านมา แต่ไม่เลย เรื่องเหมือนจะจบแบบที่ควรเป็น เราสองคนกับน้องเค้าต่างพูดอำลากัน น้องเขาบอกว่ารักเรามาก (เราก็รักน้องเขามากเหมือนกัน) น้องเขาหวังอนาคตไว้ที่ตัวเรา ไอ้เราพอได้รู้แบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิด ประโยคที่น้องเขาทำให้เราไม่อยากไปจากก็คือ " น้องจะยังคงอยู่ตรงนี้เสมอ หันมาเมื่อไหร่ก็เจอนะ" มันตรงกับความในใจเราที่เราเองก็อยากบอกน้องเขาเลย สุดท้ายเราก็เลิกคุยกันไม่ได้ เราเสียใจกับเหตุการครั้งนี้มาก รู้สึกผิดแบบที่สุด น้องเขาขอให้มีเราอยู่เราก็ยอมอยู่ ส่วนแฟนเราก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก เหมือนน้องเขาจะบอกให้เราอยู่ด้วยเพื่อขอเวลาทำใจแล้วน้องเขาจะไปเอง นานวันเข้า .....จนตอนนี้เรากับน้องเขาคบกันมาได้8เดือนแล้ว และเราก็รู้ความรู้สึกตัวเองแล้วว่า เราพร้อมที่จะไปจากแฟนคนนี้แล้ว คนที่เราอยู่ด้วยมากว่า4ปี อายุเรายังน้อย เราว่าเรายังจะต้องมีอะไรที่มากกว่านี้อีก
สิ่งที่ทำให้เรามั่นใจคือ น้องเขานั่นแหละ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราก็แอบคุยกับน้องเขาเรื่องอนาคตด้วยกัน เขาคือรับฟังเราแล้วเข้าใจเราดีมาก บอกเลยว่าโครตโชคดีที่ได้เจอคนนี้ และตอนนี้เราก็ไม่ได้รู้สึกอะรกับแฟนแล้ว เพราะความรู้สึกที่ว่าแฟนมันไปอยู่ที่น้องเขาหมด
เราพร้อมจะไปจากบ้านนี้มาก แต่ติดที่ว่าแฟนเราโครตจะรั้งเราไว้เลย จนเรื่องมันเป็นขนาดนนี้ เราสนใจน้องเขามากกว่าแฟนมากในตลอดที่คบมา เราเองก็ยอมที่แฟนเราทำไมไม่บอกเลิก คือรั้งไว้สุดๆ ทุกวันนี้คือเเค่อยู่เพีอไปทำงานเพราะงานที่ทำมัเนเป็นของป้าแฟนเรา ด้วยเหตุผลที่เรายังไม่ไปนี่แหละ เรารอแค่แฟนเราบอกเลิก เราพร้อมจะไปมาก พร้อมจะทิ้งงานแล้วไปหางานใหม่ ไปอยู่กับครอบครัวตัวเอง เหมือนเมื่อก่อน เราไม่ได้รู้สึกสึกับแฟนแล้วจริงๆ แค่ตอนนั เราแค่ขอเก็บตัง และรอเวลา
#
ที่จะให้ทุกๆคนช่วย คือ หาวิธีเลิกให้หน่อยได้ไหมคะ;-;
เราต้องการคำแนะนำมาก
ส่วนเรื่องพ่อแม่ คือแม่เรารู้ว่าเรารักน้องเขา และแกก็ไม่ได้ว่าอะไร เหมือนให้เราตัดสินใจเอง ส่วนแม่แฟน เขาก็ดี เขาคงปล่อยให้เรากับแฟนเคลียกันเอาเองค่ะ เลิกกับลูกก็ไม่ได้แปลว่าจะเลิกกับแม่ ทุกวันนี้ก็ตอบแทนแกอยู่
ใครพอมีวิธีเลิกก็แนะนำมาให้หน่อยค่ะ คือเราอยากเลิกสุดๆ
แต่เขาเองก็รั้งเราไว้มาก
ใครจะด่าจะว่าเราก็ได้เลยนะคะที่เป็นแบบนี้เรารับได้ค่ะ เพราะเรานิสัยไม่ดีเอง555555