สวัสดีค่ะอันนี้เป็นกระทู้แรกเลย เราเป็นลูกคนเดียวมีพี่สาวที่เป็นลูกของพี่ชายแม่มาอยู่ด้วยตั้งแต่เด็กๆแล้ว พี่สาวเราเป็นคนนิสัยดี เป็นกันเอง ง่ายๆชิลล์เข้ากับคนอื่นง่าย ญาติๆทุกคนรักพี่เราชอบคุยกับพี่เรามากกว่าเราอีก เป็นเพราะสมัยเด็กๆเรามีนิสัยเอาแต่ใจ ปากหมา ด่าไปทั่ว พอโตมาทุกๆคนเลยเห็นภาพเราสมัยเด็กติดตาเลยไม่ค่อยอยากคุยสนิทกับเรา เรารู้สึกตัวเองดีเลยอยากเปลี่ยนตัวเองอยากลบภาพตัวเองในอดีตออกไป โดยการเข้าหาญาติๆของเรามากกขึ้นคุยเล่นมากขึ้น แต่เราชอบเกิดความรู้สึกแง่ลบขึ้นมาคือเราน้อยใจและอิจฉาพี่สาวที่ทำไมมีแต่คนเข้าหา จนบางครั้งเราเคยเหวี่ยงใส่พี่สาวเราทั้งที่พี่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เหมือนเราตั้งตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกอย่างเหมือนตอนเด็กอีกแล้ว หรือสันดานเราจะยังไม่หาย บางครั้งที่เราเหวี่ยงปแล้วเราก็กลับรู้สึกผิดกับตัวเองภายหลัง แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปขอโทษเราทำได้แค่ตีเนียนไป อีกเรื่องที่ทำให้เราอิจฉาพี่เราและเกิดความคิดแง่ลบอีกเรื่องคือ พี่เราเค้ามีพี่สาวแท้1คน ก่อนโควิดเค้าจะชอบออกไปเที่ยวด้วยกันวันหยุด และ บางครั้งก็ชวนมาบ้าน ซึ่งทุกครั้งที่เค้าสองคนอยู่ด้วยกันเราจะเหมือนเป็นคนนอก พี่สาวไม่สนใจเราไม่คุยกับเราเลย เราอาจจะคิดมากไปเอง แต่มันทำให้เรารู้สึกอิจฉาน้อยใจอีกแล้ว จนบางครั้งแอบมาร้องไห้คนเดียว เราพยายามไม่คิดอะไรพยามยามมองบวกแต่ก็โดนความคิดแง่ลบครอบงำตลอด เราไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี อยากจะย้อนเวลาไปด่าตัวเองตอนเด็กเหมือนกัน เราไม่อยากเหวี่ยงใสพี่สาวเราอีกแล้ว