เริ่มเลยนะคะ...........
เรากับสามีอายุประมาณ 30 ต้นๆ ค่ะ เราคบกันมา 14 ปี แต่งงานกันมาอาทิตย์หน้าครบ 10 ปีพอดีค่ะ มีลูกชายวัยน่ารัก 4 ขวบ เราแต่งงานกันตั้งแต่อายุยังน้อย เราเรียนจบป.ตรี หัวค่อนข้างดี ได้ภาษา สามีเราเป็นเด็กเกเรจบวุฒิ ปวช. แต่มีความชอบ ความสามารถด้านรถยนต์ ชีวิตเรารักกันมาก ตัวติดกัน ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ จากที่ไม่มีอะไร จนเราได้ทำงานอาจเป็นเพราะวุฒิการศึกษาจึงทำให้เรามีโอกาสมากกว่า รายได้เยอะกว่า ขณะที่สามีเริ่มต้นสายงานด้วยความอดทน เป็นแค่คนคอยขับรถใหม่ในโชว์รูม เงินเดือนแค่ 7-8 พัน เราเลยต้องเป็นหลักที่จะซัพพอตเรื่องการเงินส่วนใหญ่ อยากมีรถขับ เราก็ซื้อ เป็นคนผ่อนรถให้เขาขับในขณะที่ตอนนั้นเรายังขับรถเองไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ ส่วนด้านดีของเขาที่ตอบแทนเรา คือ ความน่ารัก การดูแลเอาใจใส่ การแสดงความรักอย่างสม่ำเสมอและจริงใจ มาตลอดค่ะ

วันเวลาผ่านไป ความมานะมุ่งมั่นของเขา บวกกับกำลังใจที่เราสู้ด้วยกันมาตลอด ทำให้จากเด็กขยับรถในโรงจอด เติบโตด้านสายงานจนมาเป็น ผู้จัดการศูนย์บริการรถยนต์ วันนี้เรามีลูกตัวน้อยด้วยกัน เขามีรถคันโตขับ และก็ออกรถเล็กๆ คันนึงมาไว้ให้เรารับ-ส่ง ลูกไปโรงเรียน ความสุขมันมีมากขึ้น เติบโตมาพร้อมกับความพร้อมในหลายด้านๆ มันก็เหมือนจะดีใช่ไหมคะ เขาก็ยังทำหน้าที่สามีที่ดีมาตลอด 

หลายเดือนก่อนหน้านี้ เราแยกกันนอนค่ะ อาจเป็นเพราะสุขภาพ หรือ ปัจจัยอื่นๆ จากคนไม่เคยนอนกรน ก็กลายเป็นนอนกรนเสียงดังมาก จนบางทีลูกก็ต้องตื่น แถมลูกเข้าวัยเรียนต้องตื่นแต่เช้า เราสงสารลูกเลยตกลงแยกกันนอนค่ะ แต่ด้านความสัมพันธ์แบบอย่างว่าก็ลดไปตามการแยกนอนค่ะ เราทำงาน รับ-ส่งลูก กลับมาสอนการบ้าน เลี้ยงลูก ดูแลบ้าน บางทีเหนื่อยเครียด จนละเลยไปอันนี้ยอมรับ แต่สามีเองก็ไม่ได้มีการเรียกร้องแบบซีเรียสนะคะ ส่วนเรื่องการดูแลเอาใจใส่เขายอมรับเลยค่ะว่าลดลง เพราะเราเอาเวลาไปให้ลูกหมด และบางทีบวกความเครียดงานก็มีบ้างที่เราเองอาจหงุดหงิด เอาแต่ใจบ้าง แต่เราก็ยังประคับประคองสถานะความรัก และความอบอุ่นในครอบครัวในระดับดีเยี่ยม ทุกคนที่รู้จักและเติบโตมาพร้อมกับเรา พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าครอบครัวเราน่ารักมาก จนกระทั่ง...

เขาได้รับพนักงานใหม่คนนึงเข้ามา ด้วยความถูกใจ ถูกชะตา ความสัมพันธ์จึงเกินเลยไปกว่าหัวหน้างานและลูกน้อง  เราไว้ใจเขามากโทรศัพท์ก็ไม่เคยเช็ค เรื่องที่ทำงานก็ไม่เคยก้าวก่าย ที่ทำงานเขาอยู่ตรงข้ามบ้าน เลิกงานทีใช้เวลาเป็นช่วงโมงกว่าจะกลับก็ไม่เคยสงสัย เขาบอกติดงานคือติดงาน ติดประชุมคือตามนั้น ให้เกียรติเต็มที่ (มาคิดตอนนี้คือ เรามันโง่เนาะ ฮ่าๆ) และถามว่าเรารู้ได้ยังไง เราไม่ได้จับได้นะคะ ย้ำ!! ไม่ได้สงสัยหรือจับได้ วันก่อนเขาเดินมาบอกขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม ขอให้แม่เขาช่วยดูลูกให้แปป เราก็เดินตามขึ้นห้องไปด้วยใจไม่ดีนัก และสิ่งที่ได้ยินมันก็กระแทกใจเราอย่างแรง หูอื้อ หน้าชา ใจสั่นไปหมด "หนูพี่กำลังคุยกับผู้ ญ คนนึงอยู่นะ พี่คุยมา 2-3 เดือนแล้ว" น้ำตาเราไหลออกมาไม่รู้ตัว เขาย้ำว่าความสัมพันธ์แค่คุยกัน !! เราถามเขากลับอย่างใจเย็น ว่าเป็นใครเราพยายามที่จะเอาโทรศัพท์เขามาดูและให้เขาเปิดดูว่า ผู้ ญ คนนั้นคือ คนไหน (จับโทรศัพท์เขาครั้งแรกในรอบหลายปี ล็อกแสกนใบหน้าจ้าาา)  สรุปเขาก็ดึงคืนไปได้ เราถามเขาว่าที่เขามาบอกเราเพราะอะไร เขาบอกว่าเพราะเขารู้สึกผิดจึงตัดสินใจบอก นี่คือคำตอบแรก คำถามต่อมาคือ โอเคถ้าสถานะเพิ่งเริ่มคุย คือเราขอให้เขาหยุดความสัมพันธ์ได้ไหม เขาบอกว่า"ไม่ได้" เราได้ยินและแบบใจสลายมาก เราถามว่าทำไมถ้าเลือกที่จะมาบอก โดยที่ไม่ได้อยากจะหยุดความสัมพันธ์ผิดๆ นั้น งั้นแสดงว่า คุณต้องการจะเลิกกับเราใช่ไหม เขาบอกว่า "เขาไม่ได้อยากเลิกกับเรา" คืนนั้นเราเคลียร์กันอยู่นาน ไม่ได้ข้อสรุป สิ่งที่ได้อย่างเดียวคือความเสียใจของเรา และน้ำตา เราไม่ได้รู้สึกโกรธนะ เราเสียใจมาก มันเสียใจ เสียความรู้สึก ทุกอย่างถาโถมประดังมาแบบไม่ตั้งตัว เขาบอกเราว่า เขาจะไปเคลียร์กับคนนั้นเอง ผู้ ญ คนนั้นรู้อยู่แล้วนะคะ ว่าสามีเรามีครอบครัวมีลูกแล้ว แต่ด้วยอะไรก็แล้วแต่ เขาก็ยังจะเลือกสานสัมพันธ์กัน เราวกวนถามตัวเองหลายรอบแค่คุย 2-3 เดือน ทำไมเลิกคุยไม่ได้ คืนนั้นเขาร้องไห้ขอโทษเรา และนอนกอดเราทั้งคืน

เช้าวันต่อมาทีท่าเขาดูเปลี่ยนไป เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะไปเคลียร์เองนะ เราก็ยอมนะทำไรไม่ได้ ขอให้เคลียร์จริงๆ แต่สิ่งที่ช็อกมากขึ้น เขาบอกเราว่า เขารู้สึกกับเราไม่เหมือนเดิมละนะ เหลือแค่ความผูกพัน เขารักผู้ ญ คนนั้น เรานี่อึ้ง จากที่นอนร้องไห้ทั้งคืน เช้ามายังมาเจออะไรแบบนี้ เราแบบยังใจเย็นบอกเขาว่า เราให้อภัยเขานะ ถ้าเขารับปากว่าจะจบความสัมพันธ์กับฝั่งนู้นจริง เราไม่อยากทำลายครอบครัว เราสงสารลูก และเราก็ยังรักเขาเหมือนเดิม เขาก็ร้องไห้ออกมา บอกว่ารู้สึกผิดมากๆ รู้สึกผิดที่ทำร้ายคนที่รักเขาได้มากมายขนาดนี้ และยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเองมากขึ้นที่เราให้อภัย ! 

เราก็แยกย้ายกันไปทำงาน แต่ความรู้สึกเรามันไม่โออ่ะ ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผู้ ญ คนนั้นเป็นใคร และเขาจะเคลียร์ให้เราจริงไหม พักเที่ยงจึงตัดสินใจเข้าไปที่ทำงานเขา สาบานด้วยเจตนาจริงว่าแค่อยากคุยให้เคลียร์ ไม่ได้มีความต้องการไปโวยวายต่อว่าหรืออย่างไร แต่สรุปเข้าไปพนักงานบอกว่าสามีเรายังไม่เข้ามา ใจเราหล่นไปอยู่ตาตุ่มอีกครั้ง เราโทรหาเขา ... เขารับสายค่ะ เราถาม "พี่อยู่ไหนคะ" เขาบอกอยู่ที่ทำงาน เราเลยบอกออกไปเลยว่าเราอยู่ที่ทำงานเขา เขาอึ้งไม่แต่ยังไม่ยอมบอกแต่แรกนะอยู่ไหน แค่บอกว่ามาเคลียร์กับผู้ ญ คนนั้น จนเราต้องขู่ว่าถ้าพี่ไม่บอก หนูจะพูดเรื่องนี้ให้คนที่นี่รู้เลยนะ (เขาแจ้งเราว่าความสัมพันธ์ของพวกเขา คนที่ทำงานก็ไม่รู้นะคะ อันนี้ไม่รู้จริงไหม) สุดท้ายเขาจึงยอมบอก เขาไปจอดรถเคลียร์กันในที่ๆ ไม่ไกลจากตรงที่ทำงานมาก เราขับตามไปแบบไม่วางสาย เขาเลยส่งสายให้เราคุยกับผู้ ญ คนนั้น ผู้ ญ คนนั้นบอกเราว่า เขาเคลียร์กันแล้วว่าจะจบ เขารู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายสามีเราก็ต้องเลือกลูก เลือกครอบครัว เขาขอโทษเราที่ทำ แต่ว่ามันก็เป็นความรู้สึกดีๆ จริงๆ ที่คุยกับสามีเราแล้วรู้สึกคิดเห็นตรงกัน ความคิดเข้ากันได้ เลยสานสัมพันธ์แต่ก็ยืนยันว่ายังไม่ถึงขั้นเลยเถิด เพราะทางเขาก็ต้องยั้งใจตัวเองว่าถ้าปล่อยตัวไปมันจะถอนตัวยาก เราคุยกับผู้ ญ คนนั้นดีนะ ไม่มีด่าอะไรเลยสักคำ จนเราขับรถถึงได้เจอพวกเขา แฟนเราท่าทีเปลี่ยนไปอย่างมาก เราเคลียร์ว่าถ้าเป็นแบบนี้คือ จะเอายังไง น้องผู้ ญ ออกตัวว่าจะขอเป็นคนลาออกเอง แต่ขอเวลา 3-4 เดือน แม่เจ้า !! 3-4 เดือน แบบที่คุณเจอหน้าทำงานใกล้ชิดกันทกวัน เราคิดแบบนี้นะแล้วมันจะจบได้จริงหรอ เราบอกน้องเขาว่าถ้าบริสุทธิ์ใจ สำนึกในสิ่งที่ทำจริงขอให้มันไวกว่านี้ได้ไหม พอเราเริ่มซักไซร้น้องเขามากขึ้น สามีเราก็แสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน เริ่มออกตัวว่า "ก็บอกว่าจะจบ และเลือกลูกแล้วไง" เราเลยถามว่าคือที่เขาเลือกแบบนี้ มันเป็นการบังคับใจกันหรือเปล่า คือที่เลือกเพราะแค่ลูกหรอ ไม่ได้คิดจะกลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเก่าใช่ไหม และคำตอบคือ "ใช่เพราะแค่ลูก พี่ไม่ได้รักหนูแล้ว" เขาพูดแบบนี้ต่อหน้าผู้ ญ อีกคน เราอึ้งมาก เราเสียงดังใส่เลยคือสับสน ว่าเมื่อคืนคืออะไร ที่นอนกอดร้องไห้ขอโทษเรา เราเลยพูดเลยว่าถ้าเป็นแบบนี้ไม่เป็นไรนะ มันก็ไม่มีความสุข เราไม่สามารถอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักเราได้ เรายอมเลิกนะแล้วเขาจะคบกันก็ได้ ขออย่างเดียวอย่าทิ้งลูก เขาเงียบ จนน้องผู้ ญ คนนั้นเดินห่างออกไป เราเดินไปคุยกับเขาอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่เย็นลง ว่าตกลงจะเอายังไงเราเคารพการตัดสินใจ เขากลับบอกเราว่า "เขาไม่อยากเลิกกับเรา" เราสับสน สรุปเคลียร์แยกย้ายไปแบบไม่ได้ข้อสรุป รู้แค่ว่าพวกเขารับปากกันว่าจะจบ แต่ยังต้องทำงานเจอหน้ากันทุกวันตลอดไปอีก 3-4 เดือน

กลับมาบ้าน เราทั้งคู่ทำตัวปกติกับลูกที่สุด เราเองที่เห็นหน้าลูกแล้วน้ำตาจะไหล สับสน ไม่เข้าใจเหตุการณ์ มันไว มันตั้งรับไม่ทัน เราหาโอกาสเคลียร์กันด้วยเหตุผลอีกที เขาก็ยังยืนยันแหละค่ะ ว่าเขาไม่ได้รักเราแล้ว เขารักผู้ ญ คนนั้น แต่ตอนนี้เขาแค่ทำตามสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้นเอง เราใจสลายนะ แต่ก็ต้องยอมรับ เราแค่สับสน เพียงแค่ไม่กี่ ชม. ก่อน สามียังปกติกับเราทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ เรายังเพิ่งมีอะไรกันด้วยซ้ำ คือพอแค่เขาตัดสินใจเดินมาสารภาพกับเราปุ๊ป !! กลายเป็นเขาหมดรักเราแล้วทันที 

เรายินดีมูฟออนทั้งที่หัวใจแตกร้าวแบบนี้นะ เรายังถามเขาว่า 14 ปีที่ผ่านมา พี่จะมาหมดรักหนูเพราะแค่คนคุย 2-3 เดือนได้จริงๆ ใช่ไหม เขาก็ร้องไห้ และก็มาบอกว่าเขาผิดเอง เขาเห็นแก่ตัว แต่ถ้าจะให้เลิกให้แยกกันเขาก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่เขาไม่ได้รักเราแล้ว ! ตกดึกก็เดินขึ้นมาขอนอนห้องเดียวกับเรา พอเช้ามาก็อาการเดิม 2-3 วันนี้ เราเหมือนใช้ชีวิตอยู่กับสามี ที่อกหักค่ะ เราก็เสียใจแต่ไม่มีน้ำตาให้ร้องแล้ว เรายังรักเขานะเรายอมรัก เราบอกเขาเลยว่าหนูยังรักพี่อยู่นะ ทุกครั้งที่พูดเขาก็จะร้องไห้ เขาคงรู้สึกผิดแหละ เราบอกเขานะว่าเราไม่รั้งเขา เราขอเวลาถ้าเราขยับขยายได้ เรายินดีไป และถ้าเขาไม้รักเราแล้ว เขาก็ไม่ควรรั้งเราไว้เช่นกัน แต่เขาก็ไม่อยากให้เราไปเขาสงสารลูก เรารับปากว่าเราจะทำทุกอย่างกับลูกให้เป็นปกติ แค่บอกว่าแม่ไปทำงานอาจไม่ได้กลับบ้านทุกวัน อยู่ด้วยกันเหมือนก่อน เราจะไม่พูดในสิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นพ่อของเค้าคงยังเป็นคนดี เป็นฮีโร่ของลูกตลอดไป แต่เขาก็ไม่อยากให้เราไป คือ ตอนนี้เราสับสนมาก ไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง และ สามีเราเขาหมดรักเราแล้วจริงๆ หรอ ???

-----------   เกือบเดือนผ่านไป​ -​------------

**มาอัพเดต​ อยู่ในความคิดเห็นด้านล่างนะคะ