สวัสดีค่ะหนูอายุ11หนูอาจจะเด็กไปแต่หนูอยากแชร์ประสบการณ์ขอหนูและพี่ๆช่วยคำปรึกษาหน่อยนะคะ คือหนูเป็นเด็กคนนึงที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าคือหนูเป็นเด็กคนนึงที่เป็นคนคิดมากเวลาทำอะไรหนูจะไม่มีความมั่นใจในตัวเองแล้วครอบครัวหรือคนรอบข้างชอบกดดันมีปัญหาหลายอย่างเข้ามาในชีวิตแต่หนูปรึกษาใครไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อนแต่ไม่ใช่ว่าเพื่อนปรึกษาไม่ได้แต่แค่คิดมาตลอดว่านี่เป็นปัญหาของเราเราไม่ควรให้คนอื่นมายุ่งจะดีกว่าหนูไม่รู้จะหันไปพึ่งใครโดยเฉพาะเรื่องของครอบครัวหนูมีพี่น้องอยู่4คนรวมหนูด้วยหนูเป็นพี่รองครอบครัวหนูเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างใหญ่แต่หนูไม่เคยรู้สึกอบอุ่นเลยเวลาที่อยู่กับครอบครัวทั้งที่เมื่อก่อนหนูเป็นคนร่าเริง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะตอนนี้หนูเป็นคนที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ค่อยออกไปไหนแม้กระทั่งวันหยุดสิ่งนึงที่ทำให้หนูชอบอยู่คนเดียวคือมันรู้สึกว่าเราได้เป็นอิสระไม่ใช่โลกภายนอกที่วุ่นวายแต่การที่หนูเก็บตัวมันทำให้ครอบครัวหนูไม่ชอบค่ะหนูโดนดุโดนด่าจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วหนูพยายามสื่ออารมณ์ของหนูให้เขารู้ว่าเราไม่ได้อยากออกไปข้างนอกเพราะอะไรแต่มันไร้ประโยชน์มากค่ะไม่มีใครสนใจมีแต่คนมองข้าม มันทำให้หนูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าที่จะเกิดมา และคือหนูเป็นคนติดเกมด้วยหนูเลยไม่ค่อยออกจากห้องแต่ผู้ใหญ่ไม่เคยฟังเด็กหรอกค่ะจริงมั้ย? เด็กทำอะไรผิดก็โดนมองว่าผิดไปหมดแต่ในสายตาผู้ใหญ่คุณอาจจะคิดว่าที่ดุที่ด่าเพราะเป็นห่วง เป็นห่วงหรอคะ ใช่ค่ะเขาใช้คำนี้กับหนูแทบจะทุกครั้งแต่เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกไงคะ อนาคตมันสำคัญกว่าเพราะฉะนั้นลูกฉันต้องดีลูกฉันต้องเก่ง โดยที่การสั่งสอนของคุณที่เรียกว่าเป็นห่วงมันไม่แคร์ความรู้สึกของเด็กคนนึงเลยงี้หรอคะ คุณไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าความรู้สึกแบบนี้เป็นยังไง เมื่อหนูพูดแบบนี้บางคนอาจจะมองว่าแค่เรื่องเล็กไปเคลียร์กันได้ แต่สำหรับเด็กคนนึงที่ไม่มีที่พึ่งทางจิตใจมันอาจจะไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆก็ได้นะคะ😕