ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า เรียนจบเมื่อปีที่แล้ว แล้วไม่ได้ทำอะไรทั้งปีเพราะรอโควิดดีขึ้น (ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่นาน) ด้วยความที่ไม่อยากทำงาน ก็เลยคิดว่าไปเรียนต่อโทดีกว่า อย่างน้อยจะได้ทำอะไร ไม่อยากปล่อยเวลาไป (จริงๆ ตัวเองก็ผิดในจุดนี้ด้วย) ส่วนสาขาที่เลือกเรียนนั้น จบมาก็ไม่คิดจะนำไปใช้100% พูดง่ายๆ ก็คือเรียนเอาชื่อว่า ชั้นจบโทนะ (ความคิดคือแย่มากๆ พูดตามตรง)
 
พอเรียนมาได้เดือนนึงก็นั่นแหละครับ ปรับตัวไม่ได้ ไม่เข้าใจสิ่งที่เรียน ผมยังติดกับวิธีเลยแบบป.ตรีอยู่ด้วย พอมาป.โท แล้วมันคนละแบบเลย ก็พยายามปรับตัวนะ แต่รู้สึกว่ายังทำได้ไม่ดี มองไม่เห็นภาพเพราะเราไม่มีประสบการณ์ทำอะไรมาก่อน คือที่เทอมแรกยังไม่ได้แบ่งสาย เลยเข้าใจเฉพาะวิชาที่เคยเรียนมาก่อน ที่เหลือคือไม่เข้าใจเลย คือหลายคนๆ นั้นเป็นผู้ใหญ่กันมาก จนเรากดดัน เพราะเราคือไม่รู้อะไรเลย แม้แต่วิธีการหาข้อมูล เหมือนเรายังอยู่ที่1 แต่เขาไป 10 กันหมดแล้ว ยิ่งตอนทำงานกลุ่มคือจะเครียดเป็นพิเศษ  เพราะเราไม่รู้จะช่วยเขายังไง เพราะเรายังไม่เข้าใจเลย แล้วยิ่งเรียนออนไลน์ด้วยก็คือ ไม่สนิทกับใครเลยเพราะเลิกแล้วก็แยกย้าย เราก็ไม่กล้าไปทักคนอื่น เพราะนอกจากเรื่องวัยแล้ว หลายคนก็ต้องทำงาน
พูดตรงๆ คือท้อมาก อยากลาออก อยากไปทำงาน (อันนี้ไม่ได้จะสื่อว่าทำงานแล้วจะสบายกว่านะครับ) แต่เราอยากเอาตัวเราออกไปจากที่นี่ ใจคือไปแล้ว แต่สงสารพ่อแม่ เสียดายเงิน  เพราะตอนป.ตรี ผมก็เคยซิ่วไปแล้วรอบนึง พอมาป.โท ก็จะออกอีก หลายๆ คนคงมองเราเป็นคนขี้แพ้ไปแล้ว อันนี้ก็ไม่รู้นะครับว่ายอมแพ้ง่ายหรือว่ารู้ตัวเองเร็ว
 
ตอนนี้คือเครียด คิดมากจนกินอะไรไม่ลง ขนาดสิ่งที่เราทำแล้วเคยมีความสุขก็ยังไม่มีอารมณ์จะทำ ตอนแรกตั้งใจว่าอย่างน้อยก็ลองสู้ดูสักเทอมนึง ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ไม่ไหวเดี๋ยวก็รู้จากเกรดเอง แต่ที่สำคัญคือ ใจเราไม่ค่อยจะสู้ละครับ พอคิดถึงว่าต้องเจออะไรอีกก็เครียดจนเสียสุขภาพจิต นอนไม่หลับ 
 
พิมพ์มาถึงตรงนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าจะมาระบายหรือมาปรึกษาอะไร แค่รู้สึกว่ามันหนักใจมากเกินกว่าจะรับไหวแค่นั้นเอง
ปัญหาหลักคือเราไม่รู้ว่าถ้าจบไปแล้วได้อะไร ถ้าไม่เรียนแล้วจะทำอะไร มันมืดไปหมด