กระทู้นี้ยาวหน่อยนะคะ ต้องการระบายและหาทางออกจริงๆค่ะ
เราจะพูดแต่ประเด็นเรื่องลูกของเขานะคะ แต่มันมีเรื่องอื่นอีกเยอะที่เก็บไว้ค่ะ
เราอายุ 19 ปีค่ะ เราคบกับแม่ม่ายลูกติดมาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว
เขาอายุมากกว่าเราค่ะ เราเจอเด็กตั้งแต่อนุบาล พื้นเดิมเป็นคนไม่รักเด็กค่ะ มีน้องสาวก็ไม่ค่อยอะไรกับน้องด้วยซ้ำ
แต่เราต้องมาเลี้ยงเด็กค่ะ เราไม่ได้รู้แต่แรกนะคะ ว่าเขามีลูกแล้ว
เรามารู้ทีหลังหลังคบได้ปีกว่า โดยเป็นการที่เรารู้เอง และด้วยความที่เรารักไปแล้ว เราเลือกที่จะอยู่ต่อค่ะ
เขาบอกเราว่าเราแค่เอ็นดูเด็กก็พอ เราก็ทำแบบนั้น ความรู้สึกเรามันเป็นแบบนั้นจริงๆที่แค่รู้สึกเอ็นดู
เพราะเด็กอนุบาลมันก็น่ารักไง แต่เราทำใจรักไม่ลงค่ะ นิสัยลูกของแฟนไม่น่ารัก ทานข้าวยาก จนตอนนี้ประถมก็กินยาก จะกินอะไรก็ต้องมีคนคอยเสิร์ฟไปให้ เป็นเด็กขี้กลัว ไม่ฉลาด ขี้งกกับทุกคนกระทั่งแม่ตัวเอง เป็นเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ค่อยมีสัมมาคารวะ อาบน้ำก็อาบเองไม่ได้ ต้องมีคนเฝ้า ทำอะไรจะคอยถามคนอื่นตลอด ไม่คิดไม่ทำเอง ซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราเทียบกับน้องเราที่อายุน้อยกว่าลูกเขา เทียบกับลูกของพี่สะใภ้ มันต่างกันมากๆ แต่เราก็ไม่ได้ไปว่าอะไรเด็กนะคะ เราเก็บเอาไว้ค่ะ เราไม่เคยตี ไม่เคยดุเด็ก เพราะเราเคยทนไม่ไหว บ่นๆไปกับแฟนว่า ลูกเธอทำไมไม่สอนให้ทำเองบ้าง (ตอนนั้นเด็กเอาข้าวมากินในห้องนอนแล้วไม่เอาจานไปเก็บ) เขาก็เลยด่าเรากลับ แบบเหมือนไม่พอใจที่เราว่าลูกเขา เขารู้ค่ะ ว่าเราไม่รักลูกเขา เราแค่เอ็นดู แต่ค่าใช้จ่ายอะค่ะ ค่าเทอมเด็กตั้งแต่อนุบาล-ยันประถม เราเป็นคนจ่ายให้หมด ค่าขนมทั้งวันที่ไม่ได้ไปรร เราให้ทุกวัน เราออกไปไหนเราซื้อขนมให้ตลอด เราจะสั่งอะไร ขนมของเล่น เราสั่งให้ทุกวันค่ะ เป็นเด็กที่สบายมากๆ มีโทรศัพท์เสปคดีๆตั้งแต่ป.1(เราซื้อให้และเปลี่ยนให้ทุกปี )
แรกๆเราก็ไม่ได้อะไรค่ะ เพราะเราจะไปอยู่กับแฟนแค่เสาร์อาทิตย์มันก็พอทนไปได้ แต่พอเราเรียนจบมปลาย มันช่วงโควิดพอดี แฟนบังคับให้เราไปอยู่ด้วย แฟนอยู่ตจวค่ะ เราอยู่กทม และเราก็ไม่เคยได้กลับบ้านอีกเลย เป็นปีกว่าแล้วค่ะ เขาไม่ยอมให้เรากลับ พอจะกลับเขาก็เอาโควิดมาพูดเพราะเราขับรถไม่เป็น เขาไม่ไปส่งและการนั่งรถขนส่งเขาก็บอกว่าอันตราย น้อยใจเราตลอด หาเรื่องทะเลาะ สรุปก็คือไม่ได้กลับ ปัญหาลูกเขา มันเลยหนักขึ้น จากที่ทนได้ มันก็อึดอัดใจ เพราะมันเห็นแบบนี้ทุกวัน บางทีการเห็นเวลาเขาทำอะไรให้ลูกเขา ทั้งๆที่เด็กควรจะทำเอง เราก็รู้สึกอึดอัดไม่ชอบ ส่วนหนึงยอมรับว่าเพราะเขาไม่เคยไปหาเราเลย เขาไม่เคยทำอะไรเพื่อเราเลยค่ะ เพราะติดที่ลูกเขา เราเลยรู้สึกแย่กับเด็กมาก เราคบมา5ปี เขาไม่เคยไปหาที่บ้านเรา บอกติดดูแลลูก แต่ธุระอย่างอื่น เขาไปทำได้หมด เราเลยรู้สึกว่าเราทุ่มเทอยู่ที่เขาคนเดียว เราเสียโอกาสชีวิตหลายๆอย่าง ยอมดรอปไม่เรียนมาทำงานหาเลี้ยงเขาทั้งๆที่บ้านพ่อจะส่งเราไปเรียนต่อตปท เราทิ้งอนาคตเราเพราะเขาขอให้ไม่ไป แต่เราไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย และปัญหาตอนนี้เราควรจะทำใจยอมรับเด็กยังไงดีคะ
*เราเคยเลิกกับเขาช่วงหนึงเพราะปัญหานี้ เขาง้ออยู่หลายเดือน พอเรากลับมาเขาถามว่าจะให้เขาอยู่ยังไงไม่ห่วงบ้างหรอ(เพราะเขาไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน)
**เราเป็นคนทำงานเป็นหลัก เขานิสัยโอเค อบอุ่น จิตใจดี ดูแลเราดี ซักผ้าให้อะไรแบบนี้ค่ะ แต่เขาไม่ได้ทำงาน ไม่เคยทำทั้งชีวิต
***กับตัวเด็ก เด็กดูชอบเราค่ะ เพราะเราวัยรุ่น คุยอะไรก็เข้าใจกับเด็กค่ะ แต่ด้วยนิสัยไม่มีมารยาทอะไรต่างๆเราอึดอัดเพราะต้องอยู่ด้วยกันตลอดค่ะ
คบกับแฟนมาหลายปีแล้ว ตอนนี้รู้สึกอึดอัดกับลูกติดแฟนมากค่ะ
เราจะพูดแต่ประเด็นเรื่องลูกของเขานะคะ แต่มันมีเรื่องอื่นอีกเยอะที่เก็บไว้ค่ะ
เราอายุ 19 ปีค่ะ เราคบกับแม่ม่ายลูกติดมาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว
เขาอายุมากกว่าเราค่ะ เราเจอเด็กตั้งแต่อนุบาล พื้นเดิมเป็นคนไม่รักเด็กค่ะ มีน้องสาวก็ไม่ค่อยอะไรกับน้องด้วยซ้ำ
แต่เราต้องมาเลี้ยงเด็กค่ะ เราไม่ได้รู้แต่แรกนะคะ ว่าเขามีลูกแล้ว
เรามารู้ทีหลังหลังคบได้ปีกว่า โดยเป็นการที่เรารู้เอง และด้วยความที่เรารักไปแล้ว เราเลือกที่จะอยู่ต่อค่ะ
เขาบอกเราว่าเราแค่เอ็นดูเด็กก็พอ เราก็ทำแบบนั้น ความรู้สึกเรามันเป็นแบบนั้นจริงๆที่แค่รู้สึกเอ็นดู
เพราะเด็กอนุบาลมันก็น่ารักไง แต่เราทำใจรักไม่ลงค่ะ นิสัยลูกของแฟนไม่น่ารัก ทานข้าวยาก จนตอนนี้ประถมก็กินยาก จะกินอะไรก็ต้องมีคนคอยเสิร์ฟไปให้ เป็นเด็กขี้กลัว ไม่ฉลาด ขี้งกกับทุกคนกระทั่งแม่ตัวเอง เป็นเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ค่อยมีสัมมาคารวะ อาบน้ำก็อาบเองไม่ได้ ต้องมีคนเฝ้า ทำอะไรจะคอยถามคนอื่นตลอด ไม่คิดไม่ทำเอง ซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราเทียบกับน้องเราที่อายุน้อยกว่าลูกเขา เทียบกับลูกของพี่สะใภ้ มันต่างกันมากๆ แต่เราก็ไม่ได้ไปว่าอะไรเด็กนะคะ เราเก็บเอาไว้ค่ะ เราไม่เคยตี ไม่เคยดุเด็ก เพราะเราเคยทนไม่ไหว บ่นๆไปกับแฟนว่า ลูกเธอทำไมไม่สอนให้ทำเองบ้าง (ตอนนั้นเด็กเอาข้าวมากินในห้องนอนแล้วไม่เอาจานไปเก็บ) เขาก็เลยด่าเรากลับ แบบเหมือนไม่พอใจที่เราว่าลูกเขา เขารู้ค่ะ ว่าเราไม่รักลูกเขา เราแค่เอ็นดู แต่ค่าใช้จ่ายอะค่ะ ค่าเทอมเด็กตั้งแต่อนุบาล-ยันประถม เราเป็นคนจ่ายให้หมด ค่าขนมทั้งวันที่ไม่ได้ไปรร เราให้ทุกวัน เราออกไปไหนเราซื้อขนมให้ตลอด เราจะสั่งอะไร ขนมของเล่น เราสั่งให้ทุกวันค่ะ เป็นเด็กที่สบายมากๆ มีโทรศัพท์เสปคดีๆตั้งแต่ป.1(เราซื้อให้และเปลี่ยนให้ทุกปี )
แรกๆเราก็ไม่ได้อะไรค่ะ เพราะเราจะไปอยู่กับแฟนแค่เสาร์อาทิตย์มันก็พอทนไปได้ แต่พอเราเรียนจบมปลาย มันช่วงโควิดพอดี แฟนบังคับให้เราไปอยู่ด้วย แฟนอยู่ตจวค่ะ เราอยู่กทม และเราก็ไม่เคยได้กลับบ้านอีกเลย เป็นปีกว่าแล้วค่ะ เขาไม่ยอมให้เรากลับ พอจะกลับเขาก็เอาโควิดมาพูดเพราะเราขับรถไม่เป็น เขาไม่ไปส่งและการนั่งรถขนส่งเขาก็บอกว่าอันตราย น้อยใจเราตลอด หาเรื่องทะเลาะ สรุปก็คือไม่ได้กลับ ปัญหาลูกเขา มันเลยหนักขึ้น จากที่ทนได้ มันก็อึดอัดใจ เพราะมันเห็นแบบนี้ทุกวัน บางทีการเห็นเวลาเขาทำอะไรให้ลูกเขา ทั้งๆที่เด็กควรจะทำเอง เราก็รู้สึกอึดอัดไม่ชอบ ส่วนหนึงยอมรับว่าเพราะเขาไม่เคยไปหาเราเลย เขาไม่เคยทำอะไรเพื่อเราเลยค่ะ เพราะติดที่ลูกเขา เราเลยรู้สึกแย่กับเด็กมาก เราคบมา5ปี เขาไม่เคยไปหาที่บ้านเรา บอกติดดูแลลูก แต่ธุระอย่างอื่น เขาไปทำได้หมด เราเลยรู้สึกว่าเราทุ่มเทอยู่ที่เขาคนเดียว เราเสียโอกาสชีวิตหลายๆอย่าง ยอมดรอปไม่เรียนมาทำงานหาเลี้ยงเขาทั้งๆที่บ้านพ่อจะส่งเราไปเรียนต่อตปท เราทิ้งอนาคตเราเพราะเขาขอให้ไม่ไป แต่เราไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย และปัญหาตอนนี้เราควรจะทำใจยอมรับเด็กยังไงดีคะ
*เราเคยเลิกกับเขาช่วงหนึงเพราะปัญหานี้ เขาง้ออยู่หลายเดือน พอเรากลับมาเขาถามว่าจะให้เขาอยู่ยังไงไม่ห่วงบ้างหรอ(เพราะเขาไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน)
**เราเป็นคนทำงานเป็นหลัก เขานิสัยโอเค อบอุ่น จิตใจดี ดูแลเราดี ซักผ้าให้อะไรแบบนี้ค่ะ แต่เขาไม่ได้ทำงาน ไม่เคยทำทั้งชีวิต
***กับตัวเด็ก เด็กดูชอบเราค่ะ เพราะเราวัยรุ่น คุยอะไรก็เข้าใจกับเด็กค่ะ แต่ด้วยนิสัยไม่มีมารยาทอะไรต่างๆเราอึดอัดเพราะต้องอยู่ด้วยกันตลอดค่ะ