สายฝนพรำ ร่ำร่ำ พร่ำใจหมอง
ดวงตามอง ฟ้าหม่น ใจสลาย
ของที่รัก เจ้าจาก มิเห็นกาย
ช่างเดียวดาย...มองฟ้าหม่นจนลับลา

สัจธรรมบ่งชี้..............ความจริง
คือสิ่งเคยแอบอิง.......จากแล้ว
เกิดแก่เจ็บมิประวิง.....ซุกซ้อน ซ่อนเอย
จำจดรักดุจแก้ว.........โอบโอ้มิกิเอย

***ห่างหายเพื่อตามหามิกิน้อย สัตว์โลกอีกตัวที่เข้ามาในชีวิต เพราะถูกทิ้ง จะมาก็ไม่เคยบอก ครั้นจะลาลับจึงเลือนลาง ช่วยให้เรา
     แลเห็นหลากหลายสิ่งเป็นเช่นนี้เอง  อามิตตาพุทธ***