คือเรื่องของเรื่องคือเราได้ทะเลาะกับพ่อเพราะเนื่องจากวันนี้นกที่เลี้ยงไว้ได้ตายและเรายังไม่ได้เก็บศพนกซึ่งเรายอมรับว่าเป็นความผิดเราทั่ไม่ได้เก็บศพนกที่ตายไปและเราก็มีเรียนออนไลน์ด้วยจึงลืมสนิทจนวันนี้ตอนพักเที่ยงเราเล่นเกมกับเพื่อนอยู่ในห้อง(เล่นกันแบบโทรคุยนะครับ)​และพ่อเราก็เข้ามาเราจึงบอกว่าขอความเป็นส่วนตัวพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรเราและอยู่ในห้องต่อจนกระทั่งตอน15.30เราเล่นเกมกับเพื่อนประมาณสี่โมงกว่าพ่อเราหงุดหงิดที่น้องเราไม่เตรียมชีทก่อนเรียนจึงหงุดหงิด(พ่อเราเป็นคนโมโหง่ายแต่ตอนใจดีก็คือใจดีมาก)น้องเราก็หัวไม่ค่อยดีไม่ค่อยตั้งใจเรียนเพราะยังเด็กพ่อเราเป็นคนซีเรียสเรื่องการเรียนมากเวลาโมโหซึ่งก็ผ่านไปในตอน16.40พ่อผมบอกให้ไปเก็บศพนกซึ่งพูดเสียงดังเราเลยหงุดหงิดแต่ก็ยังเก็บอารมณ์อยู่และเราคิดว่าจะทำหลังจากเล่นเกมเสร็จซึ่งหลังจากนั้นน้องเราก็ถามคำถามตอนเรียนพิเศษ​เพราะน้องเราไม่ตั้งใจเรียนเลยตอบไม่ได้และพ่อเราก็ตอบคำถามนั้นไม่ได้จึงมาขอให้เราช่วยตอบคำถามหน่อยตอนนั้นเราโมโหอยู่จึงประชดโดยการบอกว่าไม่ตอบอะเรายอมรับตรงนี้เลยว่าเราผิดแต่ตอนนั้นเราโมโหที่พ่อเรามาว่าเราและหลังจากนั้นพ่อเราก็บอกเสียงดังว่าวางโทรศัพท์​จากเพื่อน(เสียงดัง)เราก็โกรธ​ขึ้นมาทันทีเพราะเพื่อนเราก็ได้ยินเราอายเพื่อนและหลังจากนั้นพ่อเราก็โมโหมากถึงขั้นเรียกเราว่าและพลักเราตีเรา(ตีไม่แรง​ ผลักก็ไม่ได้แรงแต่ผลัก)​และเราขอบอดตรงนี้ว่าพ่อเราแอนตี้เกมมากๆถึงขนาดทุกอย่างมันเป็นความผิดของเกมเราจึงทะเลาะหนักและเราเป็นคนที่เวลาโมโหมากๆจะร้องไห้ซึ่งขอกล่างตรงนี้ก่อนว่าครอบครัวเราแค่ฝั่งพ่อมีความคิดที่ว่าไม่ควรเถียงห้ามเถียงถ้าอยากจบต้องรับฟังซึ่งเราไม่ได้เถียงเราพยายามอธิบายว่าเกมเราเล่นเอาสนุกมีระบบฟารม์เวลระบบหาของแต่พ่อไม่ฟังบอกห้ามพูดถึงเกมตอนนั้นเราไม่รู้จะคิดยังไงแล้วเครียดที่พ่อเราเป็นแบบนี้ขอบอกตรงนี้ก่อนว่าเราชอบคนมีเหตุผลคุยกันด้วยเหตุผลไม่ใช่อารมณ์​และพ่อเราก็ว่าเราและระหว่างนั้นย่าเราก็เข้ามาแค่เปิดประตูมาดูและย่าเราบอกไม่ต้องเถียงสิอย่าเถียงจะได้จบซึ่งเรากลัวอย่าเนื่องจากท่านเป็นคนที่เมื่อโกรธจะว่าด้วยคำที่แรงเราจึงรอย่าปิดประตูและหลังจากนั้นเรากับพ่อก็ทะเลาะกันต่อเราพยามอธิบายแต่พ่อเราไม่ฟังและเถียงทุกคำพูดของเรา​ พ่อเราบอกอยากให้เลอกเล่นเกมไม่เคยไม่ให้อะไรเลยขอแค่อย่าเล่นเกม​ และหลังจากนั้นย่าก็เข้ามาแล้วมาว่าเราบอกไม่ต้องเถียงออกมาจากห้องร้องไห้เป็นผู้หญิง​อยู่ได้เราก็รู้สึกวิงเวียนเครียดจนเหมือนจะสลบเพราะเราร้องไห้หนักมากเรารู้สึกไม่โอเครที่ครอบครัวเราไม่ให้เถียงต้องรับฟังอย่สงเดียวแต่ฝั่งแม่เราจะคุยกันด้วยเหตุผลโดยเฉพาะ​น้าเราที่ไม่เคยตะคอกหรือด่าเราใช้แต่เหตุผลถ้าทุกคนสงสัยว่าแม่เราไปไหนแม่เราไปทำงานนะครับขอบความเห็นจากทุกคนนะครับขอบคุนนะครับตอนนี้เราก็ไม่ได้ทะเลาะกันแล้วแต่แค่ไม่ค่อยอยากคุยกัน