คือผมกับแฟนเก่าคบกันมา 3 ปี กว่าๆ คือเธอเป็นรักแรกแฟนคนแรกของผม ผมก็เป็นรักแรกแฟนคนแรกของเธอเหมือนกัน 3 ปีนั้นเราเรียนอยู่ที่เดียวกัน เห็นหน้ากันทุกวัน พูดคุยกันทุกวัน แต่เรื่องมันเกิดเพราะว่าเธอต้องไปทำงานไกล ก็ไม่ได้ไกลถึงต่างจังหวัด อยู่จังหวัดเดียวกันแต่คนละฟากเลย เราเลิกกันเพราะเธอบอกว่าเธอเบื่อผม เธอรู้สึกดีกับคนอื่นมากกว่า เธอเลยมาบอกเลิกผมเพราะไม่อยากให้ผมดูเป็นคนโง่ที่แฟนตัวเองไปรู้สึกดีกับคนอื่นมากกว่า แต่เค้าสองคนก็ไม่ได้แชทหากันอะไรนะครับแค่ได้คุยกันบ้างที่ทำงานเฉยๆ วันที่เราเลิกกัน เราทั้งคู่ก็ร้องไห้หนักกันเลย เธอบอกว่าเธอพยายามแล้ว เธอพยายามนึกถึงเรื่องดีๆ เก่าๆที่เราเคยมีด้วยกัน แต่ความรู้สึกมันไม่ได้จริงๆ เธอบอกว่าผมไม่ผิด ผมทำดีกับเธอทุกอย่าง ช่วยเหลือทุกอย่างเธอผิดเองที่หมดใจจากผมไป แต่ผมว่ามันก็เป็นความผิดของผมด้วยที่ทำตัวน่าเบื่อ น่ารำคาญ จืดชืด ไม่มีความน่าตื่นเต้นอะไร หรือด้วยเหตุผลอื่นๆใด ผมพยายามรั้งเธอไว้ที่สุดแล้วแต่สุดท้ายก็ไปอยู่ดี
        ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเราเลิกกันก็จริงแต่เธอก็ยังไม่มีคนคุยใหม่จริงๆ เราสองคนยังคุยกันเหมือนเดิมเหมือนครั้งตอนเป็นแฟน อาจจะไม่บ่อยเท่า แต่บริบทการพูดคุยยังคงเหมือนเดิม ผมยังคงบอกรักบอกคิดถึงเธอทุกวัน วีดีโอคอลยิ้มพูดคุยกันเหมือนวันเก่าๆ หวังว่าเธอจะกลับมาในซักวัน ผมอยากจะไปหาเธอนะแต่มันติดที่ผมต้องเรียน ผมหวังว่าการได้เจอหน้ากันอาจทำให้ความรู้สึกของเรากลับมาเป็นแบบเดิมก็ได้ เพราะเอาจริงๆ เราคบกันมา 3 ปี เราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วย เที่ยวด้วยกัน หรือแม้แต่กินข้าวด้วยกันเลย บางทีชีวิตคู่ของเราอาจขาดอะไรพวกนี้ไป จนทำให้รักของเรามันน่าเบื่อจริงๆ 
        ผมอยากรู้ว่าการที่ได้เจอหน้ากัน พูดคุยกัน จะมีทำให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาดีแบบเดิมรึเปล่าครับ เพราะผมก็ไม่รู้คิดอะไรไปถามเธอว่ามีโอกาสที่เราจะกลับมาเป็นแบบเดิมมั้ย เธอบอกว่ามี แต่มันคงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะความรู้สึกมันเพิ่งหมดไป จะให้สร้างใหม่ทันทีมันก็คงไม่ได้ แล้วการที่ผมเปลี่ยนตัวเองหันมาดูแลตัวเอง ปรับนิสัยให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จะทำให้เธอกลับมาสนใจผมได้รึเปล่าครับ เพื่อนๆ พี่ๆ ท่านไหนมีประสบการณ์ช่วยแบ่งปันเรื่องราวกับผมหรือตอบคำถามกับผมก็ได้นะครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนะครับ