สวัสดีค่ะ
หลังจากที่เคยตั้งกระทู้เรื่องที่บ้านแฟนไม่อยากให้คบกันเมื่อปีก่อน หลังจากพยายามหลายอย่าง เพื่อประคับประคองความสัมพันธ์ให้ไปได้นานที่สุด
ตอนนี้มันจบจริงๆแล้วค่ะ
เผื่อคนที่ไม่ได้เข้าไปอ่านหรือว่าขี้เกียจไม่อ่านนะคะ
จขกท. เป็นหญิงรักหญิงค่ะ มีแฟนคนหนึ่งก็เป็นผู้หญิงนี่แหละ ทางบ้านเค้าค่อนข้างฐานะดีและไม่ได้ยอมรับให้ลูกสาวเค้ามาคบผู้หญิงด้วยกัน ทีนี้ ก่อนหน้านั้นเราก็คิดว่าเรื่องราวมันโอเคขึ้นแล้ว เพราะเราก็ใช้เวลาปรับจูนกันมาตลอด อะไรถอยได้ก็ถอย ไม่ค่อยไปก้าวก่ายเรื่องครอบครัวเค้า แต่ไปๆมาๆ มันไม่ได้เกี่ยวกับครอบครัวหรอกค่ะ น่าจะเป็นตัวเค้าเองที่ไม่ได้รักเราแล้ว (เศร้า)
ตอนช่วงที่คุยว่าจะเลิกกันแล้วนะ เป็นช่วงที่เค้าต้องเตรียมเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ และเค้าให้เหตุผลว่าเค้าอยากโฟกัสที่ครอบครัวมากที่สุด แต่ไม่ต้องกังวลนะ เค้าเป็นห่วงเรา เค้าจะไม่หายไปไหน จะคอยซัพพอตเราอยู่เพราะว่าเราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาทำงานคนเดียวที่กรุงเทพฯ ช่วงเลิกกันแรกๆ เราก็เห็นว่าเค้าพยายามที่จะไม่หายไปไหนจริงๆ ก็คุยกันปกติ แค่สถานะเปลี่ยนเท่านั้น
หลังจากย้ายกลับบ้านไป เค้าก็มาถามเรา ว่าเราโอเคใช่ไหม ที่ไม่มีเค้าอยู่ใกล้ๆเหมือนเดิม เราก็ตอบไปแหละ ว่าก็ไม่ได้โอเค แต่เข้าใจถ้าเหตุผลเป็นอย่างนั้นจริงๆ เค้าก็บอกเราอีก ว่าหลังจากเค้ากลับมา ถ้าทำงานเข้าที่เข้าทางแล้วเราค่อยมาทบทวนความสัมพันธ์กันใหม่ไหม เพราะช่วงที่คบกันเป็นช่วงโควิดที่แทบจะไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรร่วมกันเลยค่ะ หมายถึงการออกไปข้างนอก ศึกษากัน หรือพบเพื่อนของทั้งสองฝ่าย โลกนี้มีแค่เราสองคนสุดๆ ซึ่งเรากับเค้ามองว่า มันไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์เลย ซึ่งพอย้ายกลับบ้าน เราก็ห่างกันอยู่แล้วค่ะ แต่ตัวเราเองก็พยายาม ไปเยี่ยมเค้าบ้าง ไปหาเค้าบ้าง แต่มันเหมือนเค้ารักษาระยะห่างจากเราออกไปเรื่อยๆ จนเราสัมผัสได้เลย
แล้วการที่เค้าบอกเราแบบนี้ เหมือนเป็นการให้ความหวังหล่อเลี้ยงจิตใจเราอยู่คลอด จนทุกวันนี้ เค้าหายไปแล้วหลังจากถึงต่างประเทศมีแค่ไม่กี่ประโยคที่คุยกัน แล้วก็หาย
แล้วด้วยเราเป็นคนจำเก่งมาก จำตั้งแต่วันแรกที่เจอเค้า ไปไหนกันมา พูดอะไรกันมา คือมันสามารถเรียกกลับมาได้ตลอดเลยค่ะ หรือไม่ก็ขับรถผ่านสถานที่ เราเป็นต้องนึกถึงสถานการณ์นั้นตลอดเลย ซึ่ง เค้าคงไม่ได้มาจำอะไรกับเราหรอกค่ะ เรารู้ว่าเรากับเค้าเลิกกันแล้ว แล้วเลิกกันมาสักพักแล้วด้วย เป็นเราเองที่ไม่มูฟออนจากสิ่งที่เค้าเคยพูด เคยทำ หรือเคยสัญญาเอาไว้ มันเหมือนเราแกะสะเก็ดแผลตัวเองทุกๆวัน จากความจำของเราเอง
จะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ จะยินดีหรือเฉยเมยก็ไม่ได้ จะดื้นด้านต่อไป ตอนนี้เค้าก็ปิดประตูไม่รับความรู้สึกจากเราไปแล้ว เหมือนเราเป็นบ้า และทรมาณอยู่คนเดียวกับความคิดของตัวเอง
อยากขอคำแนะนำจากเพื่อนๆในพันทิปหาวิธีมูฟออนจากความรู้สึกนี้ได้ไหมคะ
ไม่ใช่ว่า 4 เดือนที่ผ่านมาเราไม่ทำอะไรเลยนะคะ ทำหมดแล้ว ดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นเกมส์ แต่พอทำทุกอย่างที่ว่าแล้วจะปิดไฟนอน เราเป็นต้องคิดถึงเค้าตลอดเลย เหนื่อยแล้ว อยากปล่อยวางให้ตัวเองก้าวต่อไปได้สักที
มูฟออนจากแฟนเก่าคนโปรดยังไง สำหรับคนที่จำเก่งไปซะทุกเรื่อง?
หลังจากที่เคยตั้งกระทู้เรื่องที่บ้านแฟนไม่อยากให้คบกันเมื่อปีก่อน หลังจากพยายามหลายอย่าง เพื่อประคับประคองความสัมพันธ์ให้ไปได้นานที่สุด
ตอนนี้มันจบจริงๆแล้วค่ะ
เผื่อคนที่ไม่ได้เข้าไปอ่านหรือว่าขี้เกียจไม่อ่านนะคะ
จขกท. เป็นหญิงรักหญิงค่ะ มีแฟนคนหนึ่งก็เป็นผู้หญิงนี่แหละ ทางบ้านเค้าค่อนข้างฐานะดีและไม่ได้ยอมรับให้ลูกสาวเค้ามาคบผู้หญิงด้วยกัน ทีนี้ ก่อนหน้านั้นเราก็คิดว่าเรื่องราวมันโอเคขึ้นแล้ว เพราะเราก็ใช้เวลาปรับจูนกันมาตลอด อะไรถอยได้ก็ถอย ไม่ค่อยไปก้าวก่ายเรื่องครอบครัวเค้า แต่ไปๆมาๆ มันไม่ได้เกี่ยวกับครอบครัวหรอกค่ะ น่าจะเป็นตัวเค้าเองที่ไม่ได้รักเราแล้ว (เศร้า)
ตอนช่วงที่คุยว่าจะเลิกกันแล้วนะ เป็นช่วงที่เค้าต้องเตรียมเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ และเค้าให้เหตุผลว่าเค้าอยากโฟกัสที่ครอบครัวมากที่สุด แต่ไม่ต้องกังวลนะ เค้าเป็นห่วงเรา เค้าจะไม่หายไปไหน จะคอยซัพพอตเราอยู่เพราะว่าเราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาทำงานคนเดียวที่กรุงเทพฯ ช่วงเลิกกันแรกๆ เราก็เห็นว่าเค้าพยายามที่จะไม่หายไปไหนจริงๆ ก็คุยกันปกติ แค่สถานะเปลี่ยนเท่านั้น
หลังจากย้ายกลับบ้านไป เค้าก็มาถามเรา ว่าเราโอเคใช่ไหม ที่ไม่มีเค้าอยู่ใกล้ๆเหมือนเดิม เราก็ตอบไปแหละ ว่าก็ไม่ได้โอเค แต่เข้าใจถ้าเหตุผลเป็นอย่างนั้นจริงๆ เค้าก็บอกเราอีก ว่าหลังจากเค้ากลับมา ถ้าทำงานเข้าที่เข้าทางแล้วเราค่อยมาทบทวนความสัมพันธ์กันใหม่ไหม เพราะช่วงที่คบกันเป็นช่วงโควิดที่แทบจะไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรร่วมกันเลยค่ะ หมายถึงการออกไปข้างนอก ศึกษากัน หรือพบเพื่อนของทั้งสองฝ่าย โลกนี้มีแค่เราสองคนสุดๆ ซึ่งเรากับเค้ามองว่า มันไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์เลย ซึ่งพอย้ายกลับบ้าน เราก็ห่างกันอยู่แล้วค่ะ แต่ตัวเราเองก็พยายาม ไปเยี่ยมเค้าบ้าง ไปหาเค้าบ้าง แต่มันเหมือนเค้ารักษาระยะห่างจากเราออกไปเรื่อยๆ จนเราสัมผัสได้เลย
แล้วการที่เค้าบอกเราแบบนี้ เหมือนเป็นการให้ความหวังหล่อเลี้ยงจิตใจเราอยู่คลอด จนทุกวันนี้ เค้าหายไปแล้วหลังจากถึงต่างประเทศมีแค่ไม่กี่ประโยคที่คุยกัน แล้วก็หาย
แล้วด้วยเราเป็นคนจำเก่งมาก จำตั้งแต่วันแรกที่เจอเค้า ไปไหนกันมา พูดอะไรกันมา คือมันสามารถเรียกกลับมาได้ตลอดเลยค่ะ หรือไม่ก็ขับรถผ่านสถานที่ เราเป็นต้องนึกถึงสถานการณ์นั้นตลอดเลย ซึ่ง เค้าคงไม่ได้มาจำอะไรกับเราหรอกค่ะ เรารู้ว่าเรากับเค้าเลิกกันแล้ว แล้วเลิกกันมาสักพักแล้วด้วย เป็นเราเองที่ไม่มูฟออนจากสิ่งที่เค้าเคยพูด เคยทำ หรือเคยสัญญาเอาไว้ มันเหมือนเราแกะสะเก็ดแผลตัวเองทุกๆวัน จากความจำของเราเอง
จะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ จะยินดีหรือเฉยเมยก็ไม่ได้ จะดื้นด้านต่อไป ตอนนี้เค้าก็ปิดประตูไม่รับความรู้สึกจากเราไปแล้ว เหมือนเราเป็นบ้า และทรมาณอยู่คนเดียวกับความคิดของตัวเอง
อยากขอคำแนะนำจากเพื่อนๆในพันทิปหาวิธีมูฟออนจากความรู้สึกนี้ได้ไหมคะ
ไม่ใช่ว่า 4 เดือนที่ผ่านมาเราไม่ทำอะไรเลยนะคะ ทำหมดแล้ว ดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นเกมส์ แต่พอทำทุกอย่างที่ว่าแล้วจะปิดไฟนอน เราเป็นต้องคิดถึงเค้าตลอดเลย เหนื่อยแล้ว อยากปล่อยวางให้ตัวเองก้าวต่อไปได้สักที