ปมที่ฝังใจ
เหตุการณ์ที่1
ตอนเด็กเราเคยทะเลาะกันกับที่บ้านบ่อยมาก
ต้องไปร้องไห้ในห้องน้ำและเปิดก็อกน้ำให้แรงๆเพื่อไม่ให้เขาได้ยินเสียงเราร้องไห้เพราะกลัวเขาจะด่าเราจะเรียกเราไปตีอีก
เหตุการณ์ที่2
คือตอนที่พ่อแม่เราไม่อยู่บ้าน ละปล่อยให้พี่ชายอยู่กับเรา2คน ละตอนนั้นเพื่อนพี่มาหาที่บ้านชวนพี่ออกไปข้างนอก ละเราเป็นไข้พอดีมีอาการการงอแงตามประสาเด็ก(เราน่าจะอยู่ ป.2 พี่อยู่ ป.5)ไม่อยากให้เขาไปเลยเกาะขาเขาไว้ แต่เขากับตบตีเราและใช้วิธีที่ทำให้เราลืมไม่ลงเลยก็คือเอาดินกรอกปากเราละเขาก็ขับรถไปกับเพื่อนเลย ทิ้งเราไว้แบบนั้น
เหตุการณ์ที่3
พี่ชายเราตอนนั้นเขาจบม.3 ละพ่อกับแม่บังคับให้เขาเรียนต่อสายสามัญม.4 แต่พี่เขาอยากเรียนสายอาชีพ
ต้องบอกก่อนนะคะว่าบ้านเราไม่ได้รวย แต่พี่ชายบอกให้ซื้อรถให้ถึงจะเรียน พ่อแม่ก็ยอมซื้อให้ พอเวลาผ่านไป พี่เขาเรียนไม่จบค่ะ ออกตอนม.5 ติดยาติดเพื่อนละออกกลางคัน
มาถึงปัจจุบัน เราเห็นพี่ได้(รถ)เราก็เลยลองพูดว่าถ้าไม่ซื้อรถให้จะไม่เรียนนะคือเราตั้งใจพูดขำๆนะ แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าแล้วแต่ ไม่เรียนก็ไปหาผัวไม่สนใจใยดีเราเลย แต่เราก็เรียนอยู่ดีค่ะ แต่เราไม่ได้อยากได้รถนะคะเราแค่พูดไปแบบนั้น แต่ในใจลึกๆมันก็น้อยใจค่ะ เห็นความแตกต่างมั้ยคะ แล้วเวลาผ่านแม่ก็ให้พี่ไปทำงานที่กทม.ค่ะ ทำได้ไม่นานก็ถูกจับยา ปรับ10,000
ที่บ้านก็รีบหาตังมาจ่ายให้ค่ะ แต่พอกับเราเราขอแค่ตังจ่ายค่าเทอมไม่กี่พัน บอกไม่มีให้ อันนี้ไม่ได้คิดไปเองนะคะแต่การกระทำก็เห็นๆอยู่แล้ว แล้วก็บางทีทะเลาะกันกับพี่เราโดนทำร้ายร่างกายตลอดทั้งแตะ เตะจนช้ำสีม่วงเลยนะคะแล้วก็ตบหน้าค่ะ
เหตุการณ์ที่3
ตอนที่ทะเลาะกันกับพ่อแม่ช่วง5ทุ่ม พ่อกับแม่เขาก็บ่น แต่เราไม่ได้เถียงนะคะแค่เล่นทรศ เพราะเราไม่อยากโฟกัสตรงที่เขาพูด แต่หูก็ได้ยินอยู่ดีค่ะ แต่ก็กดไปงั้นในใจคือไม่ไหวแล้ว คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ละอยู่ดีๆเขาก็ดึงทรศจากมือเราฟาดลงไปที่พื้น เขาพูดว่า “กูพูดอยู่ ทำไมไม่ฟัง” ละตบตีเราเหมือนเราไม่ใช่ลูก ตอนนั้นเราคลานจะออกจากบ้านไปหายายอีหลัง แต่เขาก็ลากเรามาตีอีก
สุดท้ายยนี้เราขอบอกไว้เลยนะคะว่ามีบางเรื่องที่เราผิดจริงเราขอโทษ แต่เขาไม่เคยจะรับฟังเรา ที่บอกรักลูกเท่ากันรักจริงหรอคะ เสริมนิดนึงนะคะ งานบ้านเราทำทุกอย่างอย่างคนรับใช้ ย้ำว่าทำทุกอย่าง ส่วนพี่ชายเราไม่ได้ทำงานไม่ได้ทำงานบ้าน มีหน้าที่ใช้ตังเสพยาไปวันๆ ที่เราพูดมาย้ำว่าความจริงทุกอย่างเราทนมาตลอดจนตอนนี้เราอายุ18ปีแล้วค่ะ เหนื่อยจังเลยค่ะ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราจริงๆค่ะ เราหมดแรงไม่มีกำลังใจเราไม่ไหวแล้วค่ะ เราควรเอายังไงต่อกัยชีวิตดีคะเราเหนื่อยไม่ไหวแล้ว อยากหายไปจังเลย.
เคยมีปมที่ฝังใจตอนเด็กกันไหมคะเกี่ยวกับครอบครัว.
เหตุการณ์ที่1
ตอนเด็กเราเคยทะเลาะกันกับที่บ้านบ่อยมาก
ต้องไปร้องไห้ในห้องน้ำและเปิดก็อกน้ำให้แรงๆเพื่อไม่ให้เขาได้ยินเสียงเราร้องไห้เพราะกลัวเขาจะด่าเราจะเรียกเราไปตีอีก
เหตุการณ์ที่2
คือตอนที่พ่อแม่เราไม่อยู่บ้าน ละปล่อยให้พี่ชายอยู่กับเรา2คน ละตอนนั้นเพื่อนพี่มาหาที่บ้านชวนพี่ออกไปข้างนอก ละเราเป็นไข้พอดีมีอาการการงอแงตามประสาเด็ก(เราน่าจะอยู่ ป.2 พี่อยู่ ป.5)ไม่อยากให้เขาไปเลยเกาะขาเขาไว้ แต่เขากับตบตีเราและใช้วิธีที่ทำให้เราลืมไม่ลงเลยก็คือเอาดินกรอกปากเราละเขาก็ขับรถไปกับเพื่อนเลย ทิ้งเราไว้แบบนั้น
เหตุการณ์ที่3
พี่ชายเราตอนนั้นเขาจบม.3 ละพ่อกับแม่บังคับให้เขาเรียนต่อสายสามัญม.4 แต่พี่เขาอยากเรียนสายอาชีพ
ต้องบอกก่อนนะคะว่าบ้านเราไม่ได้รวย แต่พี่ชายบอกให้ซื้อรถให้ถึงจะเรียน พ่อแม่ก็ยอมซื้อให้ พอเวลาผ่านไป พี่เขาเรียนไม่จบค่ะ ออกตอนม.5 ติดยาติดเพื่อนละออกกลางคัน
มาถึงปัจจุบัน เราเห็นพี่ได้(รถ)เราก็เลยลองพูดว่าถ้าไม่ซื้อรถให้จะไม่เรียนนะคือเราตั้งใจพูดขำๆนะ แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าแล้วแต่ ไม่เรียนก็ไปหาผัวไม่สนใจใยดีเราเลย แต่เราก็เรียนอยู่ดีค่ะ แต่เราไม่ได้อยากได้รถนะคะเราแค่พูดไปแบบนั้น แต่ในใจลึกๆมันก็น้อยใจค่ะ เห็นความแตกต่างมั้ยคะ แล้วเวลาผ่านแม่ก็ให้พี่ไปทำงานที่กทม.ค่ะ ทำได้ไม่นานก็ถูกจับยา ปรับ10,000
ที่บ้านก็รีบหาตังมาจ่ายให้ค่ะ แต่พอกับเราเราขอแค่ตังจ่ายค่าเทอมไม่กี่พัน บอกไม่มีให้ อันนี้ไม่ได้คิดไปเองนะคะแต่การกระทำก็เห็นๆอยู่แล้ว แล้วก็บางทีทะเลาะกันกับพี่เราโดนทำร้ายร่างกายตลอดทั้งแตะ เตะจนช้ำสีม่วงเลยนะคะแล้วก็ตบหน้าค่ะ
เหตุการณ์ที่3
ตอนที่ทะเลาะกันกับพ่อแม่ช่วง5ทุ่ม พ่อกับแม่เขาก็บ่น แต่เราไม่ได้เถียงนะคะแค่เล่นทรศ เพราะเราไม่อยากโฟกัสตรงที่เขาพูด แต่หูก็ได้ยินอยู่ดีค่ะ แต่ก็กดไปงั้นในใจคือไม่ไหวแล้ว คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ละอยู่ดีๆเขาก็ดึงทรศจากมือเราฟาดลงไปที่พื้น เขาพูดว่า “กูพูดอยู่ ทำไมไม่ฟัง” ละตบตีเราเหมือนเราไม่ใช่ลูก ตอนนั้นเราคลานจะออกจากบ้านไปหายายอีหลัง แต่เขาก็ลากเรามาตีอีก
สุดท้ายยนี้เราขอบอกไว้เลยนะคะว่ามีบางเรื่องที่เราผิดจริงเราขอโทษ แต่เขาไม่เคยจะรับฟังเรา ที่บอกรักลูกเท่ากันรักจริงหรอคะ เสริมนิดนึงนะคะ งานบ้านเราทำทุกอย่างอย่างคนรับใช้ ย้ำว่าทำทุกอย่าง ส่วนพี่ชายเราไม่ได้ทำงานไม่ได้ทำงานบ้าน มีหน้าที่ใช้ตังเสพยาไปวันๆ ที่เราพูดมาย้ำว่าความจริงทุกอย่างเราทนมาตลอดจนตอนนี้เราอายุ18ปีแล้วค่ะ เหนื่อยจังเลยค่ะ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราจริงๆค่ะ เราหมดแรงไม่มีกำลังใจเราไม่ไหวแล้วค่ะ เราควรเอายังไงต่อกัยชีวิตดีคะเราเหนื่อยไม่ไหวแล้ว อยากหายไปจังเลย.