ความเดิมตอนก่อน :
คุณลุงของเราและรุ่นน้อง มาริน (23) ถูกส่งมาที่
ฮอลล์ Mixalive , ย่านธุรกิจและการค้าอิเคะบุคุโระ กลางเมือง
รุ่นน้องพูดกรุ้มกริ่ม , บอกว่าหัวหน้าคงไม่เรียคดีมาใช่มั้ยคะ
แต่คุณลุงบอกปัด , หึ ต่อให้มีคดี เราก็ทำงานกลางเมือง
ยังไงก็ขอความช่วยเหลือและหนีไปได้อยู่ดี
เรื่องเกิดขึ้นในวันจำลองงานจริง , หนึ่งในผู้เกี่ยวข้องงาน
ช่างภาพ ฮางาริ เคียวจิโร่ (52) ถูกพบเป็นศพอยู่บนโซฟาในห้องแดง
ที่ตอนแรกทุกคนส่องกล้องไปไม่มีอะไร , พอเดินไปที่หน้าต่างอีกบาน
ลองส่องกล้องดู , ห้องเมื่อกี้ดันมีศพโผล่ขึ้นมาเฉยเลย...?
.....
"ทะ...ที่ปากคาบการ์ดฆาตกรยี่สิบหน้าอยู่—!"
พอทุกคนลองซูมกล้องไปที่ริมฝีปากของช่างภาพ ,
พบว่าเขาคาบการ์ดลงชื่อ 'ฆาตกรยี่สิบหน้า' เอาไว้อยู่
"เอ๋...!"
สองสาว , รุ่นน้องคุณและอินสตาแกรมเมอร์ร้อง
"อะไรน่ะ...!"
ผู้ประกาศปิดปาก , ผู้ดูแลเว็บและบล็อกเกอร์เบิกตาโพลง
"คุณฮางาริ , ตายแล้วเหรอ—!"
นักข่าวร่างสูงร้อง
"นาย...! , นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานนิทรรศการเหรอ"
"มะ...ไม่ใช่นะครับ อาจารย์"
สต๊าฟร่วมกับบริษัทคุณลุง ฟุนาบาชิ เรียวสึเกะ (24) ตอบคำถามนักวิจารณ์
"ตามแผนที่แล้ว— ห้องแดงนั่น...ไปทางนี้
เดี๋ยวผมจะไปดูให้นะครับ"
ฟุนาบาชิหยิบมือถือ , ตรวจสอบแผนผังงาน
ก่อนวิ่งออกไป , คุณลุงและรุ่นน้องตามฟุนาบาชิไป
"ไปกันให้หมดนี่เถอะ"
นักวิจารณ์เสนอกับคนอื่น
แอ๊ด...!
เมื่อถึงห้องแดงที่ส่องกล้องมา , คุณลุงก็อาสาเปิดประตูเข้าไป
โดยมีรุ่นน้องคอยระวังอยู่อีกต่อ
—ในห้อง , เจอร่างสามร่างยืนแข็งทื่ออยู่
มีชายหนึ่งคนถือปืนเล็งไปที่ผู้หญิง , ใกล้กันมีชายอีกคน
เหมือนจะเป็นพยานในภาพของคู่ชายหญิง
พอเปิดเข้ามาในห้องโดยตรงถึงได้รู้ , ว่าร่างเหล่านี้
ที่นักวิจารณ์บอกว่าเป็นการจำลองสถานการณ์ในนิยายของรัมโป
เป็นเพียงตุ๊กตาเท่านั้น
"นี่ , ตอนส่องกล้องเข้ามาที่ห้องนี่ตอนแรกไม่มีตุ๊กตาไม่ใช่เหรอ"
อินสตาแกรมเมอร์ทัก
"อ๋อ— มันเป็นระบบแบบนี้น่ะครับ"
ฟุนาบาชิอธิบาย , เดินไปกดสวิตซ์บนผนังห้อง
วืด...! , ช่องบนเพดานเปิดออก , ตุ๊กตาชายหญิงสามตัวลอยขึ้นไป
ดูเหมือนที่ศีรษะและไหล่ของพวกมันจะมีเส้นเอ็นขึงเอาไว้
"เราติดตั้งระบบควบคุมการขึ้นลงของตุ๊กตาเอาไว้"
ฟุนาบาชิกล่าว
ฟุนาบาชิยกตุ๊กตากลับขึ้นไป ,
ร่างของช่างภาพที่ถูกมีดแทงตาย
นั่งอยู่บนโซฟาในห้องจึงปรากฏออกมาอย่างเด่นชัด
ไม่มีอะไรบดบัง
"กรี๊ด...! , คุณฮางาริ"
"ฆาตกรยี่สิบหน้างั้นเหรอ..."
คุณลุงดึงการ์ดออกจากปากศพ , มือพลิกดูด้านหลัง
นัยน์ตาเบิกกว้าง
(เฮ้ย—!)
"หัวหน้าคะ...! , โทรแจ้งตำรวจไม่ได้ค่ะ"
รุ่นน้องโพล่งขึ้นมา
"จริงด้วย...! , โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ"
ชิมาซากิ รัน (26) อินสตาแกรมเมอร์หยิบมือถือตัวเองมาดู
"เอ่อ...ฮอลล์นี่ , บางครั้งก็มีทำเป็นฮอลล์แสดงคอนเสิร์ต
ก็เลยมีอุปกรณ์ตัดสัญญาณมือถืออยู่—
แต่นิทรรศการนี้ , เราไม่ได้ใช้มันนะครับ"
"มีคนไปเปิดน่ะสิ"
คุณลุงพูด , นักวิจารณ์กับผู้ดูแลเว็บอ้าปากค้าง
ชิกาคุระ มินามิ (38) บล็อกเกอร์โวย
"เดี๋ยวสิ...! , ถ้าใช้มือถือไม่ได้ก็ทำอะไรไม่ได้เลยน่ะสิ"
"บ้าเอ้ย...! , ใครมันทำแบบนี้ไปทำไมกัน"
นักข่าว อากามิเนะ ชิโด (41) เริ่มมีอารมณ์
"เรื่องนั้น— ผมอยากให้ทุกท่านตั้งสติ...แล้วดูด้านหลังการ์ด
ที่คุณฮางาริคาบเอาไว้ครับ"
คุณลุงเอ่ยอย่างเงียบสงบ , ชูการ์ดในมือแล้วพลิกด้านหลังหาทุกคน
.
.
— ประตูของที่นี่ถูกปิดตายเอาไว้แล้ว
อย่าพยายามคิดหนีออกไปเลยดีกว่า —
"ปะ...ปิดตาย—"
บล็อกเกอร์หน้าซีด , อินสตาแกรมเมอร์ตาค้าง
"ยะ...อย่าหนีงั้นเหรอ"
"หนีเร็ว...!"
วงแตก , ใครเป็นใครไม่รู้ แต่ที่รู้ๆทุกคนพากันออกวิ่งในทันใด
"บ้าเอ้ย...! , ฮอลล์มืดตื๋อเลย"
"เปิดโหมดไฟฉายของมือถือเร็ว"
"นั่นไง , ประตูฉุกเฉิน—"
คนที่วิ่งไปถึงก่อนหยุดเท้า , ยืนมองประตูของฮอลล์นิ่ง
"อ๊ะ..."
มีเพียงเสียงร้องสั้นๆของนักข่าวเท่านั้น
ประตูของฮอลล์ , มีกระดาษแปะเอาไว้เด่นหรา
— ถ้าประตูถูกเปิด , ฮอลล์จะระเบิด
พวกคุณในตอนนี้ก็เป็นลูกไก่ในกำมือของผมแล้ว
ขอให้สนุกกับนิทรรศการเอโดงาวะ รัมโปนะครับ —
'ฆาตกรยี่สิบหน้า'
"เฮ้ย...!? , ฆาตกรยี่สิบหน้า"
ใครบางคนโวย
"งี่เง่า...! , กะอีแค่ข้อความบนกระดาษ"
นักข่าวฉุนกึก , ปรี่เข้าไปที่ประตู
นักวิจารณ์นิยายสืบสวน อาโอกิ โซซากุ (58) เดินเข้าไปหาจากทางด้านหลัง
"เดี๋ยวก่อน...! , ฆาตกรยี่สิบหน้านั่นฆ่าคนไปแล้วนะ
มันอาจจะติดตั้งอะไรเอาไว้ที่ประตูจริงๆก็ได้"
นักข่าวกัดฟันกรอด , หันมาทางคนใส่แว่น
โอคุโนะ ซัทสึกิ (32) ผู้ดูแลเว็บของงานละล่ำละลัก
"บะ...แบบนี้ก็เท่ากับว่าเราถูกขังอยู่ในฮอลล์นี่แล้วน่ะสิ
คุณฮางาริที่เป็นช่างภาพน่ะ , ตายไปแล้วจริงๆนะคะ"
คินดะอิจิ 37 - อ้าวเฮ้ย...! , ไม่เหมือนที่คุยไว้นี่นา ที่ว่ามาทำงานกลางเมืองแล้วจะไม่ตัดขาดจากโลกภายนอกน่ะ