คือเรื่องมันมีอยู่ว่าคุณย่าเราเป็นผู้ป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แต่ยังไม่ถึงขั้นนอนติดเตียงหน่ะค่ะ ที่นี้คนทางบ้านเลยปรึกษากันว่างั้นก็ให้มาอยู่บ้านเราสิแม่เราไม่ได้ออกไปทำงานข้างนอกนิ(แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่เราไม่มีงานทำนะคะเขาก็มีธุรกิจส่วนตัวของเขาที่ต้องดูแล) โดยที่คนทางบ้าน(คุณอาและพ่อของเรา)ไม่เคยมาถามความสมัครใจแม่เราเลยสักนิดเดียว ผลสรุปคือเขาก็เอาย่ามาไว้กับเรา ต้องเกริ่นก่อนนะคะว่าคุณย่าเป็นผู้ใหญ่ที่ก็ถ้าพูดกันตามตรงก็เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่น่าเข้าหาสักเท่าไหร่หนะค่ะ พูดจาได้ไม่มีปิยวาจา การจะใช้แม่เราในการทำแต่ละอย่าง อาทิเช่น เขาปวดฉี่โดยทั่วๆไปเวลาที่เราจะใช้ใครก็ควรจะพูดจาดีๆกับเขาใช่ไหมคะ แต่ย่าเราพูดเหมือนแม่เราเป็นคนใช้เขาอะค่ะ แบบว่าขอฉี่หน่อยโว้ย เอานู้นเอานี่ให้หน่อยสิวะ หรือเวลาที่แม่ถามว่าเอานู้นเอานี่ไหมแทนที่แกจะตอบตรงๆแกกลับประชดประชัน มันทำให้เรารู้สึกอึดอัดและก็เครียดสุดๆเลยค่ะ ใจนึงเราก็เข้าใจคุณพ่อที่ดูแลย่า เอ่ออลืมบอกว่าบ้านที่เราอยู่เป็นทาวน์เฮ้านะคะคุณย่าเขาก็มีบ้านเขาที่ใหญ่โตและกว้างขวางมากๆแต่คุณอาให้เหตุผลว่าก็ขายของเลยไม่มีเวลาดู แต่ลูกชายเขาก็เรียนออนไลน์อยู่บ้านนิคะ ลูกชายของคุณอาที่ย่าเขาเลี้ยงมากับมืออะค่ะ ปล.ต้องบอกก่อนนะคะว่าใจจริงๆแล้วคุณอาไม่ได้อยากให้คุณย่าอยู๋บ้านตัวเองเพราะง่ายๆเลยคือขี้เกียจดูแลซึ่งข้อนี้ทุกๆคนในครอบครัวพบเจอและเข้าใจมาเป็นอย่างดี แต่คุณย่าเขาอยากอยู๋บ้านเขาอยากอยู๋กับคนที่เขารัก หลานที่เขารักและเลี้ยงดูมากับมือหนะค่ะ
     (ต่อ)ทีนี้พอคุณย่าอยู่ไปก็สร้างความลำบากใจให้แก่คนที่บ้านเราคือพวกเราขาดความเป็นส่วนตัวมากๆ ต้องเข้าใจก่อนนะคะว่าบ้านทาวน์เฮ้าส์เล็กและก็แคบมากๆลำพังอยู่กัน3คนพ่อแม่ลูกกับสุนัขอีก3ตัวก็เบียดเสียดกันมากแล้ว ที่นี่คุณย่ามาอยู่ด้วยเลยทำให้พวกเราขาดความเป็นส่วนตัวอย่างมาก อาทิเช่นไม่ว่าเราจะทำอะไร จะเดินไปไหน จะหยิบจับอะไรก็มองไปหมด,เราจะพูดคุยกับแม่เสียงดังหรือหัวเราะดังๆเรายังไม่กล้าเลยค่ะเพราะทุกครั้งที่ทำแกจะมองแรงมากๆคุณพี่,แกจะชอบแอบดูตลอดว่าแม่เรากับเราทำอะไรบ้าง ซึ่งเราอึดอัดอะค่ะบ้านก็บ้านเราทำไมเราต้องเกรงใจคนอื่นด้วย เราเรียนออนไลน์อยู๋แต่ข้างบนโคตรจะอึดอัดเลยค่ะ อยากลงไปเรียนข้างล่างสบายๆโดยที่ไม่มีสายตาจับจ้อง อยากให้แม่เราได้ดูทีวีช่องที่เขาอยากดู อยากให้บ้านเป็นบ้าน เราเครียดแล้วก็อึดอัดมากๆค่ะ จะบอกพ่อตามตรงเขาก็ไม่เคยจะมาสนใจเหตุผลของเรากับแม่หรอกค่ะ เขาจะไปรู้อะไรวันๆเขาทำงานกลับก็ดึกมีที่ไหนเขาดูแลแม่ตัวเองมีแต่แม่เราทั้งนั้นแหละค่ะ 
     ที่มาระบายมาบอกเล่าเพราะเราไม่รู้จะหาทางออกยังไงแล้วค่ะ เราไม่อยากให้ย่าอยู่บ้านเราเราจะมีวิธีคุยแบบไหนได้บ้างไหมคะ เราไม่อยากให้แม่เราเครียดอะค่ะคือแม่เราเองก็มีโรคประจำตัวเนอะ ถ้าแกเครียดมากๆโรคแกจะกำเริบหนะค่ะ เรามีทางเลือกไหนบ้างไหมเรากับแม่อยากจะได้อิสระคืนค่ะ มีวิธีคุยกับพ่อยังไงบ้างไหมคะ หรือมีวิธ๊คิดหรือวิธีทำอะไรได้บ้างไหมที่แม่เรากับเราเองจะได้ไม่เครียด ปล.ไม่ต้องยกเรื่องบาปบุญคุณโทษนะคะเพราะพ่อแม่แล้วก็ตัวเราเองที่ผ่านมาน่าจะตอบแทนพระคุณได้หมดแล้วแหละค่ะ ทั้งสร้างบ้านให้อยู๋สร้างห้องน้ำดูแลปฏิบัติไม่ขาดตกบกพร่อง ข้อคำแนะนำจริงๆข้อคิดดีๆจริงๆที่นำไปปรับใช้ได้นะคะ เราเองก็สุดจะทนแล้วจริงๆค่ะ  ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำนะคะ