ขอจองได้ไหมหัวใจดวงนี้…บทที่ 3

กระทู้สนทนา

.


                พิธานอนไม่หลับพลิกตัวไปพลิกตัวมาอยู่อย่างนั้น นึกถึงแต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเธอคนนั้น แม่ของเด็กชายอคิณนักเรียนในปกครองของตนเอง วันจันทร์ และ ทุก ๆ วันคงได้เจอกันอยู่บ่อย ๆ พอนึกถึงตรงนี้จึงถอนหายใจออกมายาว ๆ ให้กับความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ไม่รู้เลยเผลอรู้สึกไปตั้งแต่ตอนไหน ไม่อยากจะคิดต่อเลยด้วยซ้ำ ไม่กล้าแม้แต่จะคิดไปไกลกว่านั้น

                เขายกมือขึ้นก่ายหน้าผาก สามีของเธอเป็นอะไรถึงเสียนะ อยากถามเด็กชายอคิณมาก ทว่าก็จะดูเป็นการละลาบละล้วงเกินไป ถ้าเขาจะคิดมากกว่าแม่ของนักเรียนจะเป็นอะไรไหมนะ พอคิดแบบนี้ก็เผยยิ้มให้ตนเองที่คิดอะไรบ้า ๆ เธอคงจะมาสนใจตนเองหรอก อีกทั้งสามีของเธอด้วย ถึงแม้จะเสียไปแล้วก็ตาม ทั้งลูกชายวัยเจ็ดขวบของเธออีกคน คงยอมให้แม่มีพ่อใหม่

                  หัวเราะให้กับความคิดของตนเองคนเดียว วันนี้เขามานอนกับหลวงลุงที่วัด ถึงอย่างไรแม้รู้ว่าเป็นไปได้ยากก็ขอนอนฝันถึงใบหน้าสวย ๆ รอยยิ้มหวาน ๆ นั้นหน่อยก็คงไม่เป็นไร “อคิณคงไม่ว่าครูนะ หากครูจะขอเก็บคุณแม่เอาไปฝัน”

                   พอพูดแบบนี้ก็เผยยิ้มคนเดียว ทว่าใจเจ้ากรรมดันนึกไปถึงคนในรูปที่เด็กชายอคิณถือมา รูปสามีของเธอนั่นเอง จากนั้นก็รีบหุบยิ้มดึงผ้าขึ้นมาห่มคลุมศีรษะ “ขอโทษนะครับ ผมพูดเล่น” เปรยออกมาเบา ๆ และนอนคลุมโปงอยู่อย่างนั้น กระนั้นก็อดที่จะแอบนึกถึงใบหน้าของอัญชลีไม่ได้เลย แม้จะรู้สึกกลัวสามีมาตามหลอกหลอนอยู่บ้างก็ตาม

                  “พิธาเอ้ย” จู่ ๆ ก็ได้ยินหลวงลุงเรียก เพราะเขานอนหน้ากุฏิ จึงเปิดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นสนทนาด้วย

                  “ครับ ! หลวงลุงมีอะไรจะใช้ผมเหรอครับ” เขาถาม

                   “เปล่า ! หลวงลุงแค่จะมาบอกว่าคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วหันหรอก คนตายก็ตายไปเกิดใหม่นานแล้ว เขาไม่ตามมาหึงหวงหรอก” จู่ ๆ หลวงลุงก็พูดเหมือนเดาใจเขาถูก

                   เขากระตุกยิ้มก่อนจะพูด “หลวงลุงพูดถึงเรื่องอะไรครับ ผมงงไปหมดแล้ว”

                  “ก็เรื่องวันนี้แหละ” เจ้าอาวาทวัดยิ้มตอบให้หลานชายเช่นกัน

                “อ้อ คุณอัญชลีกับอคิณเหรอครับ ผมรู้จักกับเธอก่อนหน้าวันนี้แล้ว ผมเป็นครูที่ปรึกษาของอคิณก็เลยได้คุยกันบ้างครับ ทว่าวันนี้บังเอิญมาเจอกันที่วัดอีก ไม่มีอะไรครับหลวงลุง” เขาอธิบายยืดยาว รู้ว่าโกหกพระมันบาป แต่เขาก็ไม่อยากจะคิดแบบนั้นนี่นา

                  เจ้าอาวาทวัดยิ้มให้ “ก็นั่นแหละ คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหร๊อก” ทำเสียงสูงให้อีก ก่อนจะเดินเข้ากุฏิไป

                  ……………………………..

               “อคิณหนูเป่าเค้กแทนคุณพ่อนา” ย่าของเด็กชายพูด คืนนี้ที่บ้านของอัญชลีจัดงานปาร์ตี้วันเกิดให้กับปวิน จัดกันเล็ก ๆ แค่คนในครอบครัว มีตนเองกับลูกชาย ปู่กับย่า อีกทั้งน้องสาวที่มาร่วมงานด้วย

                   เด็กชายนั่งบนตักของคุณปู่ ตลอดระยะเวลาสี่ปีกับการจากไปของสามี ยังมีพ่อแม่ของเขาคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง “หนึ่ง สอง ซั่ม เป่าเลย” ผู้เป็นปู่บอกหลานชายที่นั่งอยู่บนตักให้เป่าเค้ก หลังจากที่ร้องเพลงอวยพรจบ เด็กชายเป่าเค้กด้วยความตื่นเต้นและสนุก

                     อัญชลีมองภาพที่เห็นด้วยความคิดถึงปวินสุดหัวใจ เขาน่าจะได้มาอยู่ตรงนี้ ได้มาเป่าเค้กกับอคิณ “วินคุณชอบมั้ย เค้กลูกเลือกเองเลยนะคะ” พูดในใจพร้อมมองภาพความสุขของลูกชายที่ไร้เดียงสาตรงหน้า “คุณพ่อคุณแม่คิดถึงคุณมาก ๆ เลยนะ คุณรับรู้ใช่มั้ย ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ” นึกพร้อมกับน้ำตาที่ซึมก่อนจะรีบเช็ดออก

                   เด็กชายเป่าเค้กหมดแล้วก็เป็นการเสร็จการจัดงานวันเกิดในคืนนี้ ปู่กับหลานชายนั่งคุยกันไปเรื่อย ผู้เป็นย่านั่งมองเป็นผู้สนับสนุนการพูดคุย น้องสาวกับเธอนั่งอีกมุมเปิดทีวีดูไปเรื่อย วันนี้ทุกคนจะค้างที่บ้านของเธอกัน

               “พี่ลี…” ปีรติน้องสาวของปวินเรียกเธอ

                “จ๊ะ ! อะไรเหรอน้องวา” เธอหันมามอง

                “พี่วินเขาก็เสียไปหลายปีแล้ว ถ้าพี่ลีอยากจะมีแฟนใหม่ วากับคุณพ่อคุณแม่ไม่ว่านะคะ” ทั้งสองคนปรายตามองทั้งสามคนปู่ย่าหลานเล่นด้วยกัน

                  เธอคลี่ยิ้มก่อนจะตอบ  “พี่รักวิน… แต่ก็ขอบคุณนะที่เข้าใจพี่ ตอนนี้หัวใจของพี่มีเพียงวินคนเดียว พี่ยังไม่อยากมีใครตอนนี้จ้ะ พี่ดูแลอคิณได้” อัญชลีตอบปนยิ้มให้กับปีรติ เข้าใจในสิ่งที่สาวเจ้าพูด แม้ตัวเขาจะจากไป หัวใจเขาไม่ได้เอาไปด้วยเลย

               “ถ้าพี่วินมาได้ยินคงดีใจมาก ๆ เลย วาดีใจแทนพี่วินจังเลยค่ะ” สองสาวยิ้มให้กัน ก่อนจะหันไปสนใจเด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง อคิณผู้ซึ่งมีใบหน้าคล้ายคนเป็นพ่อมาก ๆ ลูกชายมีอายุได้เพียงแค่สามขวบเท่านั้นเองคนเป็นพ่อก็จากไปด้วยอุบัติเหตุ

                “อคิณจะนอนกับแม่ ๆ หรือ นอนกับคุณปู่คุณย่า หรือ นอนกับอาวา ” ปีรติถามหลานชายก่อนจะแยกย้ายกันเข้านอนเพราะดึกมากแล้ว

                  เด็กชายทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะตอบ “คุณแม่นอนคนเดียวได้มั้ย”

                “โถ ! หลานรักของอา ตัวแค่นี้รู้จักห่วงคุณแม่ด้วย” ทุกคนต่างเอ็นดูกับคำพูดของเด็กชายมาก โดยเฉพาะคนเป็นแม่อย่างอัญชลี

                  “แม่ ๆ นอนได้ครับ อคิณนอนกับคุณปู่คุณย่าเลยคืนนี้” เธอตอบพร้อมลูบผมของลูกชายเบา ๆ ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันเข้านอน และ คืนนี้เธอนอนหลับไปทั้งน้ำตาที่คิดถึงคนบนฟ้ามากที่สุด “วินคุณสนุกมั้ย คุณชอบมั้ยคะที่อคิณกับลีจัดงานวันเกิดให้ ถ้าชอบมาบอกลีในฝันนะ” แล้วก็ผล็อยหลับไป

จบบท…

https://ppantip.com/topic/40939800…..บทที่ 2
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่