เราเข้าทำงานในที่ใหม่ได้หลายเดือนแล้ว ซึ่งตัวเราเองเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง เข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง แต่เมื่อได้เข้าทำงานร่วมกับผู้คน ก็จำเป็นต้องพยายามเปิดตัวเองมากขึ้น พยายามเข้าหาผู้อื่นก่อนตลอดเวลา ยิ้มแย้มแจ่มใส ความรู้สึกลึกๆก็เหมือนฝืนตัวเองยังไงไม่รู้ค่ะ แรกๆก็ผ่านไปด้วยดี เหมือนจะเข้ากันได้ดีกับเพื่อนร่วมงาน แต่หลังๆมาเราเริ่มจะกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งคือ จะเริ่มเงียบเมื่อไม่มีหัวข้อสนทนา เพราะไม่รู้จะชวนคุยอะไรดี เพื่อนร่วมงานหลายคนจะมองว่าเราเรียบร้อยไม่ค่อยพูด ซึ่งในความคิดเรามันไม่น่าใช่นะ เราก็ปกติเหมือนคนทั่วไปแค่เราพูดน้อยเฉยๆ ซึ่งจะมีเพื่อนร่วมงานคนนึงที่เราคิดว่าเค้าก็โอเคนะ เข้ากับเราได้ดี คือเหมือนทุกอย่างมันโอเคลงตัวไปหมด คุยกันถูกคอ ช่วงนี้เขาเริ่มเปลี่ยนไปไม่รู้เราคิดมากไปรึเปล่า หรือเราคิดไปเองว่าเขาเริ่มไม่อยากคุยกับเราเหมือนเดิมเพียงเพราะว่าเราพูดน้อย หรือเราเริ่มป้องกันตัวเองมากขึ้นจากแต่ก่อน เพราะเราคิดว่าเราทำงานกับคนซึ่งก็ไม่รู้แต่ละวันเขาไปเจอใครมาบ้าง เราก็เลยป้องกันตัวเอง เว้นระยะห่างการนั่ง เวลากินข้าวก็ใช้ช้อนกลาง ซึ่งมีอยู่วันนึงเขาพูดขึ้นมาว่าจะกลัวอะไรขนาดนั้น มันไม่ติดง่ายๆหรอก จะระแวงอะไร พูดทำนองแซะๆเกือบทุกวัน 

          บางทีเราก็แอบรู้สึกน้อยใจที่บางทีการที่เราป้องกันตัวเองให้ดี การที่เรากลัว มันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทุกคนก็ไม่มีใครอยากติดกันทั้งนั้น บางครั้งเค้าก็พูดขึ้มาลอยๆกับพี่อีกคนว่าเราน่ะอยู่สูงเกินไปยากที่จะเอื้อมถึง ทั้งๆที่เราก็ทำตัวปกติ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้ทำตัวอู้ฟู่หรืออะไรเลย มันเหมือนอยู่เฉยๆเราก็เป็นที่จับตามอง หลายๆเรื่องเรารู้สึกว่าเราไม่มีสิทธิ์คิดเห็นต่างหรือออกความเห็นได้เลยหรอ บางครั้งเขาอาจจะคิดว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นมันถูกไปหมดซะทุกเรื่อง คนอื่นต้องเห็นด้วยไปกับเขา จนเรารู้สึกระแวงว่าเฮ้ย วันนี้เราทำอะไรผิดไปมั้ย ทำไมเค้าถึงไม่ค่อยอยากคุยกับเรา ทำไมเค้าถึงเหมือนพูดกระทบเรา ทุกวันนี้เราเหมือนฝืนตัวเองเข้าไปทุกวัน ฝืนยิ้ม ฝืนร่าเริง ฝืนที่จะเป็นตัวของตัวเอง ฝืนที่จะเข้าหาเค้าคนนั้นทั้งๆที่เขาก็ดูไม่แคร์ความรู้สึกเราเหมือนที่เราแคร์เขาเลย ที่เราพยายามเข้าหาเค้าเพราะเราอยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม เราอยากทำงานอย่างมีความสุข และสบายใจ เราไม่อยากมีปัญหากันกับเพื่อนร่วมงาน ตอนนี้เราเครียดมากเครียดจนบางทีเราร้องไห้ออกมาก็มี ก็ได้แค่คิดกับตัวเองว่าทำไมเราต้องแคร์ความรู้สึกคนอื่นขนาดนั้น ทำไมเราต้องกลัวเขาไม่ชอบเราด้วย ทำไมเราไม่แคร์ความรู้สึกของตัวเองให้มากๆ... แต่สุดท้ายมันก็เลิกคิดและทำไมได้สักทีค่ะ
         เลยอยากจะมาขอคำแนะนำจากเพื่อนๆว่าเราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ เพื่อนๆติได้นะคะถ้าสิ่งที่เราเป็นอยู่มันไม่โอเค ต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ ถ้าพิมพ์ออกมางงๆอ่านไม่เข้าใจไม่ประติดประต่อกัน เนื่องจากมันมีหลายเรื่องพรั่งพรูออกมาเยอะมากค่ะ ไม่รู้จะเรียบเรียงออกมายังไงหมด ^^