อะตีตัง นาน๎วาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง 
บุคคลไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว,   ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่ยังไม่มาถึง  

ตามที่สวดในภัทเทกรัตตคาถา  อยากทราบว่าชีวิตฆราวาสทั่วไปในกิจธุระอย่างโลกียวิสัย  สามารถทำได้จริงหรือเปล่าครับ
เพราะรู้สึกว่าการทำโดยไม่หวังผลเนี่ยแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย  โดยเฉพาะในธุระกิจการงาน
เพราะชีวิตเราต้องพึ่งพาปัจจัยภายนอกเยอะแยะ  ถ้าต้องการสิ่งใดสิ่งนึงก็ต้องทำ 1,2,3,...ให้สำเร็จซะก่อนจึงจะได้ 
แล้วแบบนี้จะไม่หวังได้ยังไง  แถมต้องหวังหลายครั้งหลายซับหลายซ้อนมากกว่าจะได้ตามต้องการ

เราไม่สามารถทำแบบพระที่ต้องสำนึกว่ามีแต่ตัวกับปีกเหมือนนก  อยากไปไหนก็บินเอาแต่ปีกติดตัวไป
หรือเป็นผู้ที่ทำตัวแบบ อัปปัฏโฐ โหติ เป็นผู้มีธุระน้อย อัปปะกิจโจ โหติ เป็นผู้มีกิจน้อย แบบที่พระทำได้

แล้วถ้ายังต้องหวังอยู่แบบนี้  เราจะหลีกพ้นจากความทุกข์ได้ยังไงครับ