สวัสดีค่ะ คือปัญหาเก็บนี้ไว้มานานเเละไม่รู้จะปรึกษาใครจริงๆค่ะ *กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของหนูถ้าผิดพลาดประการใดหรือทำให้คนอ่านงงๆขออภัยด้วยนะคะ*
หนูเป็นเด็กอายุ14 ครอบครัวหนูมีกันอยู่4คน คุณพ่อคุณเเม่หนูเเละน้องสาวอายุ9ขวบค่ะ
เริ่มเรื่องคือเมื่อก่อนครอบครัวหนูมีฐานะกินอยู่เเละใช้จ่ายได้สบาย คุณพ่อทำงานบริษัทเเละคุณเเม่เป็นเเม่บ้านทำออนไลน์ หนูกับน้องสาวเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ค่าเทอมก็โหดอยู่ค่ะหนูกับน้องรวมกันก็ปีละเป็นเเสนกว่า ไหนจะค่าเรียนพิเศษที่คุณพ่อส่งไปเรียน ในตอนนั้นยอมรับว่ามีความสุขค่ะถึงจะมีเเรงกดดันหนูเยอะ เเต่หนูก็พอรับได้ หลังๆมาช่วงหนูป.4-5 พ่อเเม่หนูเริ่มทะเลาะกันบ่อย เเรกก็เเค่เถียงกันหลังๆก็เริ่มใช้ความรุนเเรง พอหนูโตขึ้นมาหน่อยก็รู้ว่าพ่อเเม่ทะเลาะกันเรื่องหนี้สิน เพราะคุณพ่อออกจากการทำงานมาทำออนไลน์ ในช่วงนั้นหนูก็เครียดนะคะเเต่ไม่กล้าปรึกษาเพื่อนหรือคุณครู จนหนูม.1เหมือนเรื่องทุกอย่างมันหนักขึ้น ในตอนนั้นหนี้สินคุณพ่อประมาณ3-4ล้าน หนูเริ่มไม่ได้เรียนพิเศษเพิ่มเติม เรียนเเต่ที่โรงเรียนเดี่ยวๆ ตอนนั้นหนูใช้สังคมเพื่อนในการกลบความเครียด เริ่มขอพ่อเเม่กลับบ้านช้า ติดเพื่อนไม่ค่อยได้ดูเเลน้องสาวเท่าที่ควร หนูโดนพ่อดุด่าบ่อยๆ จนหนูกำลังขึ้นม.2คุณพ่อก็ขายบ้านทิ้ง เปลี่ยนไปเช่าคอนโดเล็กๆอยู่ ในช่วงนั้นมีโควิดมาพอดี ทำให้ต้องเรียนออนไลน์เเละอยู่คอนโด ช่วงนั้นหนูตั้งใจเรียนสุดความสามารถเพราะไม่อยากให้พ่อเเม่ต้องเป็นห่วง เเต่พอเรียนออนไลน์ไปได้ไม่กี่เดือนมีอยู่คืนนึงเเม่หนูมาบอกว่าหนูกับน้องต้องย้ายโรงเรียนเพราะพ่อเเม่จ่ายไม่ไหว หนูเสียใจมากไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อน หนูรู้สึกหนูเริ่มเสียทุกอย่างไป หนูเป็นคนยึดติดมากทั้งบ้าน ทั้งโรงเรียนเเละเพื่อนๆ เเต่หนูก็ต้องย้ายเพราะหนูทำอะไรไม่ได้ หนูกับน้องย้ายไปเรียนโรงเรียนรัฐบาลค่าเทอม2พันนิดๆ สังคมในโรงเรียนนี้เหมือนฝันร้ายของหนู สังคมเเย่มากๆค่ะต่างจากโรงเรียนเก่าสิ้นเชิงมีเเต่คนติดยาเมาเเอ๋ การเรียนไม่เข้มงวด หนูไม่มีความสุขเลย ต้องคอยระวังตัวเพราะสังคมรอบข้างที่นี่ก็น่ากลัวไว้ใจใครไม่ได้เลย หนูกลับมาร้องไห้เเทบทุกวัน เเต่หนูก็ทนเรียนมาจนขึ้นม.3นี่เเหละค่ะ โควิดก็มาอีกรอบ การใช้จ่ายของครอบครัวหนูคือใช้จ่ายมากกว่ารายรับไม่ได้ฝุ่มเฝือยนะคะ ข้าวบางมื้อหนูยังไม่ได้กินเลย พอโควิดรอบนี้หนูก็เรียนออนไลน์ ส่วนพ่อเเม่ก็ทะเลาะกันทุกวันนับเป็ฯการทะเลาะที่ยิ่งใหญ่ของพ่อเเม่ที่สุดของหนูในชีวิตเลยก็ได้ หรือก็เลยไปเเอบสอดส่องว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะถ้ายังทะเลาะกันเเบบนี้หนูเรียนไม่รู้เรื่องพอดี สรุปเเล้วคือเเม่หนูไปคุยกับผู้ชายคนอื่นเเล้วพ่อมาเจอ คุยเเค่ในเฟสนะคะไม่เคยเจอกัน หนูก็เลยไปคุยกับเเม่พอฟังเหตุผลเเม่ก็เข้าใจเเม่มากๆ เหตุผลของเเม่ไม่คุยเพื่อจะหวังเป็นชู้หรืออะไรจากที่หนูอ่านเหมือนพวกเขาเเค่คุยเเลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตเเต่ละวันในคำปรึกษากันค่ะ ส่วนตัวหนูไม่โกรธเเม่เเล้วหนูก็พยายามเข้าใจพ่อว่ามันคงเจ็บปวดสำหรับพ่อ หนูก็เลยเรียกพ่อกับเเม่มาคุยกันดีๆเเล้วหนูนั่งอยู่ด้วย เพราะพ่อหนูเป็นคนอารมณ์ร้ายมากๆตัวใหญ่ด้วย ทำร้ายเเม่เเน่ๆถ้าหนูไม่เฝ้า เเต่ก็เคลียกันจบค่ะ พอผ่านไปเดือนกว่าพ่อเเม่ก็ยอมคุยกันไม่ทะเลาะถี่เหมือนตอนนั้น เเต่พ่อหนูก็คอยจะเเซะเเม่ขุดเรื่องนี้มาพูดบ่อยๆ เเต่เม่ก็เลิกคุยเเล้วนะคะ บล็อคไปเลยด้วย เเต่พ่อหนูก็ยังเเซะคอยพูดทุกวันให้หนูกับน้องฟังว่าเบื่อเเม่ ถามหนูกับน้องว่าอยากไปกับใครทำเป็นพูดติดตลกค่ะ เเต่หนูกับน้องฟังเเบบนี้ทุกวันจนฝังใจเเล้วค่ะน้องมาร้องไห้ให้หนูฟังบ่อยๆหนูก็ทำได้เเค่ปลอบเพราะหนูก็รู้สึกเเย่ไม่ต่างจากน้อง
เเต่พอในสถานการณ์โควิดเเบบนี้งานออนไลน์ที่พ่อหนูทำก็เริ่มไปได้ไม่ดีค่ะ พ่อกับเเม่เปลี่ยนไปขายของที่ตลาด บางวันกลับมาก็ทะเลาะกัน ส่วนหนูกับน้องก็เรียนออนไลน์ทั้งวัน จากวันนั้นที่พ่อเเม่ทะเลาะกันหนักจนถึงตอนนี้ประมาณ4-5เดือนเเล้วค่ะ ตอนเเรกหนูก็คิดว่ามันดีขึ้นเเต่ไม่เลยค่ะ ทะเลาะเหมือนเดิม พ่อก็ทำร้ายร่างกายเเม่เหมือนเดิม เวลาหนูเข้าไปถามพ่อว่าพ่อโอเคมั้ย ถามว่าทำต้องเเซะเเม่(เเซะรุนเเรงมากค่ะ เกินความจริงที่เเม่เคยทำไปอีกมากๆ) พอหนูถามพ่อก็จะบอกว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ หนูไม่เข้าใจอะไรหรอกเเล้วคุณพ่อก็จะพูดว่าหนูก็เหมือนเเม่ที่ไม่สำนึก ไม่ยอมช่วยทำมาหากิน ขี้เกียจวันๆไม่ทำอะไร บางคนอาจะบอกว่าที่พ่อหนูพูดก็ถูก เเต่ในมุมมองเด็กอย่างหนูมันไม่ใช่อ่ะค่ะเป็นคำพูดตัดกำลังใจที่สุดในชีวิตหนูเลย หนูเรียนหนักมากนะคะที่โรงเรียนสอนมันไม่พอ หนูก็ต้องหาอ่านเพิ่มไหนจะสถานการณ์เเบบนี้ที่การเรียนออนไลน์มันไม่ทั่วถึงเหมือนสอนที่โรงเรียน ไหนจะงานบ้าน ไหนจะต้องสอน้องทำการบ้านอ่านหนังสือ หนูเเทบไม่ได้เล่นโซเชียลหรือมีเวลาพัก ในหน้าที่เเบบนี้ของหนูคือมันเหนื่อยมากๆนะคะ เเต่ถึงความเหนื่อยของหนูมันอาจะไม่เท่าผู้ใหญ่ ก็จริงค่ะมันไม่เท่าเเล้วความเหนื่อยของเเต่ละวัยเเต่คนก็ไม่เท่าเเละเปรียบเทียบกันไม่ได้ค่ะ หนูเเบบนี้ให้พ่อฟังตลอดนะคะ เเต่ท่านดูไม่สนใจเลยค่ะ หนูอยากจะปลงมาก ปัญหาทั้งโรงเรียน สังคมที่หนูต้องเจอมันtoxicมาก หนูพยายามอดทนเข้มเเข็งที่สุดเท่าที่หนูทำได้ เเต่เรื่องครอบครัวหรือคำพูดจากครอบครัวมันเป็นอะไรที่หนูอ่อนไหวมาก
ตอนนี้หนูพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะไหวค่ะ อนาคตหนูอยากไปต่อโรงเรียนมัธยมดีๆที่หนูสนใจ เเต่ค่าเทอมก็สูงไม่ต่างจากโรงเรียนที่หนูออกมา หนูอยากไปเรียนต่อต่างประเทศมากๆด้วย เเต่ไม่รู้จะทำยังไงให้ส่งตัวเองไปเรียนถึงฝันได้ เพราะเงินที่จะใช้กินทุกวันนี้ยังไม่พอ ค่าไฟค่าน้ำค่าห้องก็ค้าง หนูไม่รู้ว่าทำไมครอบครัวหนูถึงมีหนีสินมากขนาดนี้ พ่อหนูเคยใส่อารมณ์พูดกับหนูว่าที่มีหนี้เยอะขนาดนี้ก็เพราะ ส่งหนูเรียนเเต่หนูไม่คิดจะเก็บความรู้มาค้นคว้าใช้งาน(ไม่เเน่ใจว่าต้องใช้คำยังไงค่ะ) หนูก็ไม่เข้าใจว่าหนูดูไม่ตั้งใจเรียนยังไง ทั้งชีวิตนี้ของหนูตั้งเเต่ประถมยันปัจจุบัน เกรตหนูไม่เคยต่ำกว่า3.00เลยนะคะ หนูก็ไม่รู้ว่าหนูพยายามยังไม่พออีกหรอ เท่าไหร่ถึงจะพอ
ส่วนเเม่ ไม่เคยกดดันหนูหรือบังคับอะไรหนู สำหรับหนูเเม่เหมือนเพื่อนเเท้ของหนูคนนึงเลยค่ะมีอะไรหนูก็บอกเเทบทุกอย่าง คุณเเม่หนูท่านความถามไถ่หนูตลอดนะคะว่าโอเครึป่าวหนูบอกโอเคตลอดเพราะไม่อยากให้เเม่ต้องคิดเยอะ เพราะจากสายตาเเม่คือเเม่ดูไม่มีความสุขเลยหรือเห็นเเม่ร้องไห้บ่อยๆ หนูก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบเหมือนเดิม
จนถึงวันนี้หรือตอนนี้ที่หนูกำลังเขียนพ่อก็กำลังด่าเเม่ตีเเม่นะคะ เสียงดังมากค่ะหนูเเทบไม่มีกระจิตกระใจจะใช้ชีวิตต่อเเล้ว หนูเหนื่อยมาก
หนูอยากจะหายไปจากโลกนี้ ไม่อยากตื่นมารับฟังอะไรเเบบนี้ หนูคิดเเบบนี้ตลอดเเต่หนูก็ต้องอยู่เพราะหนูอยากมีอนาคต หนูอยากประสบความสำเร็จอยากได้เรียนที่ดีๆเหมือนเเต่ก่อน หนูควรทำยังไงคะให้ตัวเองเข้มเเข็งเเละยืนได้ด้วยตัวเอง
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเเละให้คำปรึกษาล่วงหน้านะคะ *กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของหนูถ้าผิดพลาดประการใดหรือทำให้คนอ่านงงๆขออภัยด้วยนะคะ* กรุณาเเสดงความคิดเห็นเเบบสุภาพด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ
ปัญหาของครอบครัวในมุมมองลูก
หนูเป็นเด็กอายุ14 ครอบครัวหนูมีกันอยู่4คน คุณพ่อคุณเเม่หนูเเละน้องสาวอายุ9ขวบค่ะ
เริ่มเรื่องคือเมื่อก่อนครอบครัวหนูมีฐานะกินอยู่เเละใช้จ่ายได้สบาย คุณพ่อทำงานบริษัทเเละคุณเเม่เป็นเเม่บ้านทำออนไลน์ หนูกับน้องสาวเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ค่าเทอมก็โหดอยู่ค่ะหนูกับน้องรวมกันก็ปีละเป็นเเสนกว่า ไหนจะค่าเรียนพิเศษที่คุณพ่อส่งไปเรียน ในตอนนั้นยอมรับว่ามีความสุขค่ะถึงจะมีเเรงกดดันหนูเยอะ เเต่หนูก็พอรับได้ หลังๆมาช่วงหนูป.4-5 พ่อเเม่หนูเริ่มทะเลาะกันบ่อย เเรกก็เเค่เถียงกันหลังๆก็เริ่มใช้ความรุนเเรง พอหนูโตขึ้นมาหน่อยก็รู้ว่าพ่อเเม่ทะเลาะกันเรื่องหนี้สิน เพราะคุณพ่อออกจากการทำงานมาทำออนไลน์ ในช่วงนั้นหนูก็เครียดนะคะเเต่ไม่กล้าปรึกษาเพื่อนหรือคุณครู จนหนูม.1เหมือนเรื่องทุกอย่างมันหนักขึ้น ในตอนนั้นหนี้สินคุณพ่อประมาณ3-4ล้าน หนูเริ่มไม่ได้เรียนพิเศษเพิ่มเติม เรียนเเต่ที่โรงเรียนเดี่ยวๆ ตอนนั้นหนูใช้สังคมเพื่อนในการกลบความเครียด เริ่มขอพ่อเเม่กลับบ้านช้า ติดเพื่อนไม่ค่อยได้ดูเเลน้องสาวเท่าที่ควร หนูโดนพ่อดุด่าบ่อยๆ จนหนูกำลังขึ้นม.2คุณพ่อก็ขายบ้านทิ้ง เปลี่ยนไปเช่าคอนโดเล็กๆอยู่ ในช่วงนั้นมีโควิดมาพอดี ทำให้ต้องเรียนออนไลน์เเละอยู่คอนโด ช่วงนั้นหนูตั้งใจเรียนสุดความสามารถเพราะไม่อยากให้พ่อเเม่ต้องเป็นห่วง เเต่พอเรียนออนไลน์ไปได้ไม่กี่เดือนมีอยู่คืนนึงเเม่หนูมาบอกว่าหนูกับน้องต้องย้ายโรงเรียนเพราะพ่อเเม่จ่ายไม่ไหว หนูเสียใจมากไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อน หนูรู้สึกหนูเริ่มเสียทุกอย่างไป หนูเป็นคนยึดติดมากทั้งบ้าน ทั้งโรงเรียนเเละเพื่อนๆ เเต่หนูก็ต้องย้ายเพราะหนูทำอะไรไม่ได้ หนูกับน้องย้ายไปเรียนโรงเรียนรัฐบาลค่าเทอม2พันนิดๆ สังคมในโรงเรียนนี้เหมือนฝันร้ายของหนู สังคมเเย่มากๆค่ะต่างจากโรงเรียนเก่าสิ้นเชิงมีเเต่คนติดยาเมาเเอ๋ การเรียนไม่เข้มงวด หนูไม่มีความสุขเลย ต้องคอยระวังตัวเพราะสังคมรอบข้างที่นี่ก็น่ากลัวไว้ใจใครไม่ได้เลย หนูกลับมาร้องไห้เเทบทุกวัน เเต่หนูก็ทนเรียนมาจนขึ้นม.3นี่เเหละค่ะ โควิดก็มาอีกรอบ การใช้จ่ายของครอบครัวหนูคือใช้จ่ายมากกว่ารายรับไม่ได้ฝุ่มเฝือยนะคะ ข้าวบางมื้อหนูยังไม่ได้กินเลย พอโควิดรอบนี้หนูก็เรียนออนไลน์ ส่วนพ่อเเม่ก็ทะเลาะกันทุกวันนับเป็ฯการทะเลาะที่ยิ่งใหญ่ของพ่อเเม่ที่สุดของหนูในชีวิตเลยก็ได้ หรือก็เลยไปเเอบสอดส่องว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะถ้ายังทะเลาะกันเเบบนี้หนูเรียนไม่รู้เรื่องพอดี สรุปเเล้วคือเเม่หนูไปคุยกับผู้ชายคนอื่นเเล้วพ่อมาเจอ คุยเเค่ในเฟสนะคะไม่เคยเจอกัน หนูก็เลยไปคุยกับเเม่พอฟังเหตุผลเเม่ก็เข้าใจเเม่มากๆ เหตุผลของเเม่ไม่คุยเพื่อจะหวังเป็นชู้หรืออะไรจากที่หนูอ่านเหมือนพวกเขาเเค่คุยเเลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตเเต่ละวันในคำปรึกษากันค่ะ ส่วนตัวหนูไม่โกรธเเม่เเล้วหนูก็พยายามเข้าใจพ่อว่ามันคงเจ็บปวดสำหรับพ่อ หนูก็เลยเรียกพ่อกับเเม่มาคุยกันดีๆเเล้วหนูนั่งอยู่ด้วย เพราะพ่อหนูเป็นคนอารมณ์ร้ายมากๆตัวใหญ่ด้วย ทำร้ายเเม่เเน่ๆถ้าหนูไม่เฝ้า เเต่ก็เคลียกันจบค่ะ พอผ่านไปเดือนกว่าพ่อเเม่ก็ยอมคุยกันไม่ทะเลาะถี่เหมือนตอนนั้น เเต่พ่อหนูก็คอยจะเเซะเเม่ขุดเรื่องนี้มาพูดบ่อยๆ เเต่เม่ก็เลิกคุยเเล้วนะคะ บล็อคไปเลยด้วย เเต่พ่อหนูก็ยังเเซะคอยพูดทุกวันให้หนูกับน้องฟังว่าเบื่อเเม่ ถามหนูกับน้องว่าอยากไปกับใครทำเป็นพูดติดตลกค่ะ เเต่หนูกับน้องฟังเเบบนี้ทุกวันจนฝังใจเเล้วค่ะน้องมาร้องไห้ให้หนูฟังบ่อยๆหนูก็ทำได้เเค่ปลอบเพราะหนูก็รู้สึกเเย่ไม่ต่างจากน้อง
เเต่พอในสถานการณ์โควิดเเบบนี้งานออนไลน์ที่พ่อหนูทำก็เริ่มไปได้ไม่ดีค่ะ พ่อกับเเม่เปลี่ยนไปขายของที่ตลาด บางวันกลับมาก็ทะเลาะกัน ส่วนหนูกับน้องก็เรียนออนไลน์ทั้งวัน จากวันนั้นที่พ่อเเม่ทะเลาะกันหนักจนถึงตอนนี้ประมาณ4-5เดือนเเล้วค่ะ ตอนเเรกหนูก็คิดว่ามันดีขึ้นเเต่ไม่เลยค่ะ ทะเลาะเหมือนเดิม พ่อก็ทำร้ายร่างกายเเม่เหมือนเดิม เวลาหนูเข้าไปถามพ่อว่าพ่อโอเคมั้ย ถามว่าทำต้องเเซะเเม่(เเซะรุนเเรงมากค่ะ เกินความจริงที่เเม่เคยทำไปอีกมากๆ) พอหนูถามพ่อก็จะบอกว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ หนูไม่เข้าใจอะไรหรอกเเล้วคุณพ่อก็จะพูดว่าหนูก็เหมือนเเม่ที่ไม่สำนึก ไม่ยอมช่วยทำมาหากิน ขี้เกียจวันๆไม่ทำอะไร บางคนอาจะบอกว่าที่พ่อหนูพูดก็ถูก เเต่ในมุมมองเด็กอย่างหนูมันไม่ใช่อ่ะค่ะเป็นคำพูดตัดกำลังใจที่สุดในชีวิตหนูเลย หนูเรียนหนักมากนะคะที่โรงเรียนสอนมันไม่พอ หนูก็ต้องหาอ่านเพิ่มไหนจะสถานการณ์เเบบนี้ที่การเรียนออนไลน์มันไม่ทั่วถึงเหมือนสอนที่โรงเรียน ไหนจะงานบ้าน ไหนจะต้องสอน้องทำการบ้านอ่านหนังสือ หนูเเทบไม่ได้เล่นโซเชียลหรือมีเวลาพัก ในหน้าที่เเบบนี้ของหนูคือมันเหนื่อยมากๆนะคะ เเต่ถึงความเหนื่อยของหนูมันอาจะไม่เท่าผู้ใหญ่ ก็จริงค่ะมันไม่เท่าเเล้วความเหนื่อยของเเต่ละวัยเเต่คนก็ไม่เท่าเเละเปรียบเทียบกันไม่ได้ค่ะ หนูเเบบนี้ให้พ่อฟังตลอดนะคะ เเต่ท่านดูไม่สนใจเลยค่ะ หนูอยากจะปลงมาก ปัญหาทั้งโรงเรียน สังคมที่หนูต้องเจอมันtoxicมาก หนูพยายามอดทนเข้มเเข็งที่สุดเท่าที่หนูทำได้ เเต่เรื่องครอบครัวหรือคำพูดจากครอบครัวมันเป็นอะไรที่หนูอ่อนไหวมาก
ตอนนี้หนูพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะไหวค่ะ อนาคตหนูอยากไปต่อโรงเรียนมัธยมดีๆที่หนูสนใจ เเต่ค่าเทอมก็สูงไม่ต่างจากโรงเรียนที่หนูออกมา หนูอยากไปเรียนต่อต่างประเทศมากๆด้วย เเต่ไม่รู้จะทำยังไงให้ส่งตัวเองไปเรียนถึงฝันได้ เพราะเงินที่จะใช้กินทุกวันนี้ยังไม่พอ ค่าไฟค่าน้ำค่าห้องก็ค้าง หนูไม่รู้ว่าทำไมครอบครัวหนูถึงมีหนีสินมากขนาดนี้ พ่อหนูเคยใส่อารมณ์พูดกับหนูว่าที่มีหนี้เยอะขนาดนี้ก็เพราะ ส่งหนูเรียนเเต่หนูไม่คิดจะเก็บความรู้มาค้นคว้าใช้งาน(ไม่เเน่ใจว่าต้องใช้คำยังไงค่ะ) หนูก็ไม่เข้าใจว่าหนูดูไม่ตั้งใจเรียนยังไง ทั้งชีวิตนี้ของหนูตั้งเเต่ประถมยันปัจจุบัน เกรตหนูไม่เคยต่ำกว่า3.00เลยนะคะ หนูก็ไม่รู้ว่าหนูพยายามยังไม่พออีกหรอ เท่าไหร่ถึงจะพอ
ส่วนเเม่ ไม่เคยกดดันหนูหรือบังคับอะไรหนู สำหรับหนูเเม่เหมือนเพื่อนเเท้ของหนูคนนึงเลยค่ะมีอะไรหนูก็บอกเเทบทุกอย่าง คุณเเม่หนูท่านความถามไถ่หนูตลอดนะคะว่าโอเครึป่าวหนูบอกโอเคตลอดเพราะไม่อยากให้เเม่ต้องคิดเยอะ เพราะจากสายตาเเม่คือเเม่ดูไม่มีความสุขเลยหรือเห็นเเม่ร้องไห้บ่อยๆ หนูก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบเหมือนเดิม
จนถึงวันนี้หรือตอนนี้ที่หนูกำลังเขียนพ่อก็กำลังด่าเเม่ตีเเม่นะคะ เสียงดังมากค่ะหนูเเทบไม่มีกระจิตกระใจจะใช้ชีวิตต่อเเล้ว หนูเหนื่อยมาก
หนูอยากจะหายไปจากโลกนี้ ไม่อยากตื่นมารับฟังอะไรเเบบนี้ หนูคิดเเบบนี้ตลอดเเต่หนูก็ต้องอยู่เพราะหนูอยากมีอนาคต หนูอยากประสบความสำเร็จอยากได้เรียนที่ดีๆเหมือนเเต่ก่อน หนูควรทำยังไงคะให้ตัวเองเข้มเเข็งเเละยืนได้ด้วยตัวเอง
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเเละให้คำปรึกษาล่วงหน้านะคะ *กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของหนูถ้าผิดพลาดประการใดหรือทำให้คนอ่านงงๆขออภัยด้วยนะคะ* กรุณาเเสดงความคิดเห็นเเบบสุภาพด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ