ในชีวิตที่ครั้งนึง ได้มีความสุขกับคนๆนึง เคยทำงานด้วยกัน เลิกงานก็เดินไปด้วยกัน ถึงบ้านก็คุยกัน เช้าก็มาเจอกัน แต่พอเธอลาออกไป เราก็ไม่มีเวลาเจอกันสักเท่าไหร่ พอเธอได้งานใหม่ เราก็ดีใจด้วย เราก็คอยแวะเวียนไปหา แต่ทุกครั้งที่ไป เธอก็ทำสีหน้าท่าทีไม่พอใจ เราก็ไม่รู้เพราะอะไร แต่ก็มีวันนึง คุยกัน บอกเลิกงานมาเจอกัน เราก็รอ พอดูเวลานี่ก็น่าจะเลิกงานได้แล้ว แต่เธอก็บอกว่ายังติดงานอยู่ ยังกลับไม่ได้ ไอเราก็สงสัย เลยเดินไปดู เท่านั้นแหละ เห็นเต็มๆว่านั่งคุยกับเพื่อนที่ทำงานอยู่กันสองคน ดื่มเบียร์ด้วย คือเราก็โมโหนะ ทำไมต้องโกหกกันด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร จำและเก็บไว้ตลอด เราก็นั่งคิด นอนคิดนะ ทุกวันนี้ ที่คุยกัน คบกัน เราฝืนใจเธอหรือเปล่า แต่ก็นะ เราก็ปล่อยให้มันผ่านไป พอนานไปเรื่อยๆ ก็มาแบบเดิมอีก คือนัดกัน ว่ามาหากัน แล้วเธอก็บอกกำลังเดินมาหา เราก็เดินมารอ แต่เธอกลับนั่งมอไซมากับคนนั้นอีก เราคิดได้เลยว่า ทุกวันนี้ที่คบเห็นเราเป็นตัวอะไร ทำไม่ต้องโกหกกันด้วย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้เราต้องเผื่อใจไว้ จนมาวันนึง เราเลิกงาน เป็นห่วงเธอเลยโทรหา แต่เธอกลับบอกเราว่า "ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ มีแฟนใหม่แล้ว" อย่างที่คิดไว้จริงๆ รักแท้ แพ้ใกล้ชิด ต่อให้รักมากแค่ไหน ก็คงแพ้คนที่ใกล้ชิดเธอ ก็สรุปได้เลยทุกอย่างที่คุยกันไว้ มันคงเป็นแค่เรื่องสมมุติ มันคงไม่มีวันนั้นจริงๆ ขอบคุณนะ