เกริ่นก่อนว่า จริงๆ เรื่องนี้คือผ่านมานานเป็น 10 ปีแล้วนะคะ แต่บางเวลาตอนที่นอนไม่หลับ เรื่องนี้จะผุดขึ้นมาทำให้เรารู้สึกผิดมากๆ
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนสมัยเรียน ด้วยความที่มหาวิทยาลัยอยู่ไกลบ้าน เราต้องอยู่หอเป็นหลัก แล้วกลับบ้านเป็นครั้งคราว
จู่ๆก็มีวันนึงช่วงปิดเทอม แม่เราหอบหิ้วตะกร้าพร้อมลูกแมวน้อย 4 ตัว ตัวเมีย 1 ผู้ 3 กลับมาที่บ้าน บอกว่าเพื่อนให้มาเลี้ยง
เราตื่นเต้นมาก เป็นครั้งแรกที่จะได้มีแมวที่บ้าน เพราะปกติบ้านเราเลี้ยงหมาไว้เฝ้าบ้าน เลยไม่เคยคิดจะเลี้ยงแมว เพราะกลัวจะตีกัน
ด้วยความที่เราเองเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้ว เราก็เอ็นดูน้องๆ 4 ตัวแบบหัวปักหัวปำ คือกินนอนด้วยกันตลอดในช่วงปิดเทอม
ผ่านปิดเทอมแรกไป น้องๆ เริ่มโตขึ้น เราก็เทียวไปๆมาๆระหว่างหอพัก กับบ้าน เพราะคิดถึงแมว อยากเจอกันบ่อยๆ จนมาเจอปิดเทอมอีกรอบนึง ก็เริ่มมีปัญหาเกิดขึ้น ... เนื่องด้วยบ้านเราเป็นร้านโชว์ห่วย ก็จะมีรถมาจอดซื้อของบ่อยๆ
วันนึง แมวเราตัวนึงที่เป็นตัวเมียหายไป เดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ คิดว่าน้องอาจจะติดรถใครสักคนไป เราจำไม่ได้ว่าสุดท้ายน้องเป็นตายร้ายดียังไง ก็ได้แต่ภาวนาว่าให้คนที่น้องตามไป เค้ารักแมวและดูแลน้องได้ดีเหมือนกับเรา ส่วนเราก็เลี้ยงอีก 3 พี่น้องที่เหลือต่อ ซึ่งทั้งสามเป็นตัวผู้ทั้งหมด
เรื่องใหญ่สุดมันเกิดขึ้นตอนช่วงกลางๆไปจนท้ายของการปิดเทอมรอบนี้ เพราะแมวเริ่มโต ตัวผู้เริ่มหง่าว เริ่มก้าวร้าว ฉี่ไม่เป็นที่ เริ่มตีกันแย่งอาณาเขต บอกตรงๆตอนนั้นเรายังไม่ค่อยมีความรู้ในการเลี้ยงแมวเท่าไร ตอนนั้นคือไม่รู้ว่าทำไมแมวถึงจ้องแต่จะขู่กัน ทั้งๆที่ก่อนหน้าก็อยู่กันด้วยดีมาตลอด จนวันนึงแมวกัดกันกลางร้านเลยค่ะ ลูกค้าแตกตื่น เราก็ด้วยความไม่รู้ เห็นแมวตัวนึง จะกัดอีกตัวนึง เราเลยโดดเอามือเข้าไปขวาง สรุปคือโดนแมวทั้งงับทั้งข่วน จนแขนดูไม่ได้ แล้วก็ใช้แขนไม่ได้ไปเป็นเดือนเลย แต่ในความรู้สึกเรา เราไม่ได้โกรธเค้าเลย เพราะเรารู้ว่าเค้าไม่รู้เรื่อง พอกัดกันเสร็จแมวตัวนึงวิ่งเข้าป่าหลังบ้าน ส่วนตัวที่กัด เค้าเหมือนรู้ว่าทำเราเจ็บ พอเรากลับมาจากฉีดยา ทำแผล ที่อนามัยหมู่บ้าน เค้าก็มานอนด้วยกัน มาคลอเคลีย เหมือนมาขอโทษ แค่เราเห็นเค้า เราก็ใจอ่อนแล้วค่ะ โกรธไม่ลง
ทีนี้พอตื่นเช้าวันรุ่งขึ้น เราก็ไปตามแมวอีกตัวกลับมา สุดท้ายน้องกลับมา แต่ก็จ้องจะกัดกันเรื่อยๆ เราก็เลยหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตว่าอาการแบบนี้คืออะไร ต้องทำยังไง เลยมาลงตัวที่ใช้น้ำแยกแมวตีกัน แล้วเราก็คุยกับแม่เราว่า เราต้องเอาทั้ง 3 ตัวไปทำหมัน เค้าจะได้เลิกตีกัน เรื่องเหมือนจะจบด้วยดีนะคะ แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้ทำอะไร เปิดเทอมก็มาถึงซะก่อน พร้อมกับแขนเราที่อาการดีขึ้นแล้ว
เราก็กลับไปเรียนที่มหาลัย แต่มันพีคตรงที่พอเรากลับมาบ้านรอบนี้ เราหาแมวไม่เจอสักตัว เราถามแม่ว่าแมวไปไหน เค้าบอกว่า เค้าเอาแมวไปปล่อยแล้ว หมดทั้ง 3 ตัวเลย ... บอกตามตรงตอนนั้นว่าเราช็อกมาก เพราะเราก็รักมันมากๆ กินนอนด้วยกัน เป็นคนให้ข้าวให้น้ำตอนที่เราอยู่ แต่เรารู้ว่าเราไม่มีปัญญาเลี้ยงทั้งสามตัวนี้เองด้วยตัวเราคนเดียว เพราะเราก็ยังเรียนอยู่ เราพาน้องไปอยู่กับเราที่หอไม่ได้ เราไม่รู้ด้วยว่าน้องไปอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง ทำได้แค่ร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้ ได้แต่คิดว่าทำไมแม่เราถึงทำแบบนี้ แต่เราก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ค่ะ แค่ปัญญาจะไปตามหาแมวยังทำไม่ได้เลย
เราได้แต่เก็บเรื่องราวไว้ในใจ และรู้สึกผิดมาตลอด ที่เราดูแลเค้าไม่ได้ จนเวลาผ่านล่วงเลยไปเป็นสิบปีแล้ว ทุกวันนี้เรามีแมวจรหลายตัวที่รับมาเลี้ยง มีทั้งตัวที่สีและลายเหมือนกันกับแมวตัวเก่า แต่ทุกตัวไม่เคยทำให้เราลืมน้องเรา 4 ตัวนั้นได้เลย ยังคงนอนร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึง ได้แต่โทษตัวเองวนไปวนมาซ้ำๆ เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะเลิกเศร้ากับเรื่องนี้ได้ เรารู้สึกทุกครั้งว่าเรื่องมันเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน เราควรไปพบแพทย์ไหมคะ?
รู้สึกผิดที่ดูแลแมวไม่ได้ ควรจัดการความคิดตัวเองอย่างไรดี?
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนสมัยเรียน ด้วยความที่มหาวิทยาลัยอยู่ไกลบ้าน เราต้องอยู่หอเป็นหลัก แล้วกลับบ้านเป็นครั้งคราว
จู่ๆก็มีวันนึงช่วงปิดเทอม แม่เราหอบหิ้วตะกร้าพร้อมลูกแมวน้อย 4 ตัว ตัวเมีย 1 ผู้ 3 กลับมาที่บ้าน บอกว่าเพื่อนให้มาเลี้ยง
เราตื่นเต้นมาก เป็นครั้งแรกที่จะได้มีแมวที่บ้าน เพราะปกติบ้านเราเลี้ยงหมาไว้เฝ้าบ้าน เลยไม่เคยคิดจะเลี้ยงแมว เพราะกลัวจะตีกัน
ด้วยความที่เราเองเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้ว เราก็เอ็นดูน้องๆ 4 ตัวแบบหัวปักหัวปำ คือกินนอนด้วยกันตลอดในช่วงปิดเทอม
ผ่านปิดเทอมแรกไป น้องๆ เริ่มโตขึ้น เราก็เทียวไปๆมาๆระหว่างหอพัก กับบ้าน เพราะคิดถึงแมว อยากเจอกันบ่อยๆ จนมาเจอปิดเทอมอีกรอบนึง ก็เริ่มมีปัญหาเกิดขึ้น ... เนื่องด้วยบ้านเราเป็นร้านโชว์ห่วย ก็จะมีรถมาจอดซื้อของบ่อยๆ
วันนึง แมวเราตัวนึงที่เป็นตัวเมียหายไป เดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ คิดว่าน้องอาจจะติดรถใครสักคนไป เราจำไม่ได้ว่าสุดท้ายน้องเป็นตายร้ายดียังไง ก็ได้แต่ภาวนาว่าให้คนที่น้องตามไป เค้ารักแมวและดูแลน้องได้ดีเหมือนกับเรา ส่วนเราก็เลี้ยงอีก 3 พี่น้องที่เหลือต่อ ซึ่งทั้งสามเป็นตัวผู้ทั้งหมด
เรื่องใหญ่สุดมันเกิดขึ้นตอนช่วงกลางๆไปจนท้ายของการปิดเทอมรอบนี้ เพราะแมวเริ่มโต ตัวผู้เริ่มหง่าว เริ่มก้าวร้าว ฉี่ไม่เป็นที่ เริ่มตีกันแย่งอาณาเขต บอกตรงๆตอนนั้นเรายังไม่ค่อยมีความรู้ในการเลี้ยงแมวเท่าไร ตอนนั้นคือไม่รู้ว่าทำไมแมวถึงจ้องแต่จะขู่กัน ทั้งๆที่ก่อนหน้าก็อยู่กันด้วยดีมาตลอด จนวันนึงแมวกัดกันกลางร้านเลยค่ะ ลูกค้าแตกตื่น เราก็ด้วยความไม่รู้ เห็นแมวตัวนึง จะกัดอีกตัวนึง เราเลยโดดเอามือเข้าไปขวาง สรุปคือโดนแมวทั้งงับทั้งข่วน จนแขนดูไม่ได้ แล้วก็ใช้แขนไม่ได้ไปเป็นเดือนเลย แต่ในความรู้สึกเรา เราไม่ได้โกรธเค้าเลย เพราะเรารู้ว่าเค้าไม่รู้เรื่อง พอกัดกันเสร็จแมวตัวนึงวิ่งเข้าป่าหลังบ้าน ส่วนตัวที่กัด เค้าเหมือนรู้ว่าทำเราเจ็บ พอเรากลับมาจากฉีดยา ทำแผล ที่อนามัยหมู่บ้าน เค้าก็มานอนด้วยกัน มาคลอเคลีย เหมือนมาขอโทษ แค่เราเห็นเค้า เราก็ใจอ่อนแล้วค่ะ โกรธไม่ลง
ทีนี้พอตื่นเช้าวันรุ่งขึ้น เราก็ไปตามแมวอีกตัวกลับมา สุดท้ายน้องกลับมา แต่ก็จ้องจะกัดกันเรื่อยๆ เราก็เลยหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตว่าอาการแบบนี้คืออะไร ต้องทำยังไง เลยมาลงตัวที่ใช้น้ำแยกแมวตีกัน แล้วเราก็คุยกับแม่เราว่า เราต้องเอาทั้ง 3 ตัวไปทำหมัน เค้าจะได้เลิกตีกัน เรื่องเหมือนจะจบด้วยดีนะคะ แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้ทำอะไร เปิดเทอมก็มาถึงซะก่อน พร้อมกับแขนเราที่อาการดีขึ้นแล้ว
เราก็กลับไปเรียนที่มหาลัย แต่มันพีคตรงที่พอเรากลับมาบ้านรอบนี้ เราหาแมวไม่เจอสักตัว เราถามแม่ว่าแมวไปไหน เค้าบอกว่า เค้าเอาแมวไปปล่อยแล้ว หมดทั้ง 3 ตัวเลย ... บอกตามตรงตอนนั้นว่าเราช็อกมาก เพราะเราก็รักมันมากๆ กินนอนด้วยกัน เป็นคนให้ข้าวให้น้ำตอนที่เราอยู่ แต่เรารู้ว่าเราไม่มีปัญญาเลี้ยงทั้งสามตัวนี้เองด้วยตัวเราคนเดียว เพราะเราก็ยังเรียนอยู่ เราพาน้องไปอยู่กับเราที่หอไม่ได้ เราไม่รู้ด้วยว่าน้องไปอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง ทำได้แค่ร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้ ได้แต่คิดว่าทำไมแม่เราถึงทำแบบนี้ แต่เราก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ค่ะ แค่ปัญญาจะไปตามหาแมวยังทำไม่ได้เลย
เราได้แต่เก็บเรื่องราวไว้ในใจ และรู้สึกผิดมาตลอด ที่เราดูแลเค้าไม่ได้ จนเวลาผ่านล่วงเลยไปเป็นสิบปีแล้ว ทุกวันนี้เรามีแมวจรหลายตัวที่รับมาเลี้ยง มีทั้งตัวที่สีและลายเหมือนกันกับแมวตัวเก่า แต่ทุกตัวไม่เคยทำให้เราลืมน้องเรา 4 ตัวนั้นได้เลย ยังคงนอนร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึง ได้แต่โทษตัวเองวนไปวนมาซ้ำๆ เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะเลิกเศร้ากับเรื่องนี้ได้ เรารู้สึกทุกครั้งว่าเรื่องมันเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน เราควรไปพบแพทย์ไหมคะ?