สุนัขของเราได้ตายไปเกือบอาทิตย์แล้ว รักและดูแลอย่างดีมาตลอดสิบปี แต่ช่วงหลังที่งานเยอะ เหมือนบางครั้งละเลยไม่ได้ให้เวลาเค้ามากเหมือนก่อน กลับบ้านดึก เสาร์อาทิตย์ทำงาน ตอนนี้เสียเค้าไป รู้สึกผิดมากที่ทำไมตอนนั้นไม่ใส่ใจเค้าให้มากกว่านั้น ไม่อย่างนั้นเค้าก็คงจะยังอยู่กับเรา กว่าจะมีโอกาสพาเค้าไปหาหมอ ก็เหลือเวลาน้อยเกินไป พอได้พบหมอ ก็เชื่อแต่คำพูดของหมอและไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าเค้ากินไม่ได้หลายวัน ทำไมหมอไม่ให้น้ำเกลือเค้าเลย บวกกับว่าเค้ามีอาการเดี๋ยวดีเดี๋ยวแย่ หมอเองรู้ว่าเค้ากินไม่ได้ ก็ให้ยาแรงกัดกะเพราะมากิน เราไม่รู้ว่าเพราะอะไร เค้ากินยาไปชุดแรกเค้าดูดีขึ้น มาขออาหารกินเอง พอวันรุ่งขึ้น ตอนเช้าเค้าชวนเราเดินเล่น จากนั้นเราให้เค้ากินยาหมอแต่เป็นคนละตัวกันคือ เมโทรนิดาโซล จากนั้นเค้าก้ออาเจียนอาหารออกมา และดูกระสับกระส่ายลุก ๆ นั่ง ๆ แต่เราก็โง่ที่ดูไม่ออกว่าเค้าหายใจไม่ออก คิดว่าเค้าร้อนเพราะอากาศร้อนเหลือเกิน พาเค้าไปนอนห้องแอร์และเค้าก้อหลับไม่ตื่นเลย ตอนที่เราเรียกเค้า หน้าตาเค้าดูหลับสบายมาก หมอบอกว่าเค้าไม่ได้เกร็งหรือชักอะไร คิดว่าคงหลับไปและไม่ตื่น

ตอนนี้เราเสียใจเหลือเกิน เค้าเป็นสิ่งที่เรารักที่สุดในชีวิต สิบปีที่ผ่านมาเราไม่เคยละเลยเค้า แต่มีครั้งนี้ครั้งเดียวที่เรางานยุ่งจนลืมที่จะหันมาดูเค้า ได้แต่ฝากคนเลี้ยงที่บ้านให้ดูแล ถามตลอดว่าไปหาหมอไหม กินข้าวได้ไหม เค้าบอกว่าช่วงนี้อากาศร้อน หมอกินไม่ได้เป็นเรื่องปกติ และบอกว่ากินได้นิดหน่อย มาตอนนี้เราเพิ่งรู้ว่ากินได้นิดหน่อยที่ว่าคือกินจากสลิงซ์ได้แค่ช้อนชาต่อมื้อ หากเรารู้ว่าเค้ากินได้แค่นั้น เราคงไม่ปล่อยให้เค้าต้องหิว ทรมาน ไม่มีแรงแบบนั้น และการที่ได้พบหมอแล้ว ทำไมยายังมาพรากเค้าไปจากเราอีก ความรู้สึกผิดนี้คงติดอยู่ในใจเราไปจนตาย เราไม่เคยคิดว่าเค้าจะด่วนจากไปแบบนี้ คิดแต่ว่าจะเลี้ยงดูเค้าให้ดี ให้อยู่กับเราไปให้นานที่สุด แต่ทำไมเพียงไม่กี่วันที่เรางานยุ่ง เค้าถึงรีบจากไป มาตอนนี้เราสมน้ำหน้าตัวเองที่สูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไป ยังรับไม่ได้ที่จะไม่มีเค้า

ตอนนี้เราคิดว่าเราเป็นคนที่ทำให้เค้าตาย ทำไมเราทำร้ายเค้าได้ขนาดนี้ ถ้าหากเราไม่บ้างาน เค้าก็คงยังอยู่ มีคนบอกว่าถึงแม้เราจะดูแลเค้าดีแค่ไหน แต่ถ้าถึงเวลาที่เค้าต้องไป เราก็ไม่สามารถรั้งเค้าได้ ความตายของเค้าเกิดจากกรรมของเค้าเอง เราทุกข์ใจเหลือเกินที่เราเป็นคนที่ทำให้เค้าตายใช่ไหม แค่เสียเค้าไปก็เสียใจมากพอ แต่ความรู้สึกผิดยิ่งทำให้เราดำดิ่งความรู้สึกของเราไปอีก ไม่รู้ว่าจะรู้สึกดีขึ้นได้เมื่อไหร่กัน ทำบุญให้เค้าแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น ได้แต่คิดถึงเค้า