สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกนะคะเขียนขาดตกบกพร่องไปยังไงต้องขออภัยด้วยค่ะ

เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้เราอายุ 25 ทำงานและอาศัยอยู่คนละจังหวัดกับครอบครัว แม่เราเป็นคนติดเหล้า ส่วนพ่อเป็นคนไม่ดื่มค่ะนานๆมากๆจะดื่มที
ในช่วงสถานการณ์แบบนี้ แม่ก็ยังออกไปดื่มกับเพื่อนในหมู่บ้านที่ ตจว. (ตอนกลางวัน) ทั้งที่สถานการณ์โควิดในพื้นที่ที่แม่เราอยู่ก็น่าเป็นห่วง แต่แม่กลับไม่คิดเลยว่ามันอันตราย อีกอย่างที่บ้านมีคุณตาเราที่ป่วยเพิ่งออกจาก รพ. ไม่สามารถเดินและช่วยเหลือตัวเองได้แต่แม่เราไม่คิดเลยว่าถ้าติดเชื้อจากข้างนอกเข้ามาในบ้านคนในบ้านจะเป็นยังไงสงสารตา สงสารพ่อมากๆพยายามใช้เหตุผลคุยกับแม่แล้วพูดดีก็แล้วโมโหก็แล้วแต่แม่เราเลิกจากการออกไปดื่มไม่ได้จริงๆทีแรกก็ไม่คิดว่าแม่จะเป็นขนาดนี้ไม่คิดว่าตาป่วยและแถมยังมีโรคระบาดแม่จะออกไปดื่ม ครั้งนึงตัวแม่เองก็เคยป่วยติดเตียงแบบกะทันหันกว่าจะรักษาหายมาได้ทั้งพ่อและเราช่วยกันพยายามและลำบากขนาดไหนร้องไห้กันมาเป็นเดือนๆแม่ไม่เคยคิดได้เลยสุดท้ายกลับมาดื่มเหมือนเดิม ครั้งที่แม่ป่วยพ่อต้องยอมลาออกจากงานเพื่อพาแม่กลับไปรักษาที่บ้าน ตจว.กลับไปดูแลเพราะแม่ติดเตียงนานหลายเดือนจนกระทั่งหายป่วย แม่เคยสัญญาว่าจะไม่กลับไปดื่มแต่สุดท้ายแม่ก็ทำไม่ได้ เหนื่อยใจมากๆเลยค่ะ พิมพ์ไปร้องไห้ไปไม่รู้จะทำยังไงแล้วลำพังเราเครียดเราก็ร้องไห้ออกมาให้มันหมดๆละพยายามปลง แต่ครั้งนี้เราสงสารคนที่บ้านมากๆสงสารตาที่ป่วย สงสารพ่อ อยากให้แม่เลิกดื่มมากๆ อยากฟังความเห็นจากหลายๆคนเราควรทำยังไงดีเราเครียดกว่าทุกครั้งเครียดจนสมองคิดอะไรไม่ออก
ปล. แม่เราติดเรื่องดื่มเหล้าอย่างเดียวส่วนหน้าที่อื่นๆแม่ก็ทำดีในแบบที่เค้าทำได้มาตลอดติดอย่างเดียวคือการดื่มเหล้าที่เราเป็นห่วงทั้งสุขภาพเค้าทั้งเรื่องโรคระบาดที่จะนำมาสู่ครอบครัวในตอนนี้