คือเราอยู่ปี1นะ คุยๆกับผู้ชายคนนึงมาจริงๆก้ตั้งเเต่ม4 เเล้วก็มีเรื่อง
ราวทำให้ห่างกันไป เเล้วเค้าไปมีเเฟนเเละเลิกกัน เค้ากลับมาคุยกับเราอีกครั้งตอน ม6 เราคิดว่าไม่ได้จริงจังอะไรในตอนนั้น คิดว่าจบมปลาย เรา2คนก้เเยกย้ายกันไปเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ไปๆมาๆเค้าใกล้เรามากขึ้นเรื่อยๆเริ่มมาโรงเรียนด้วยกัน กลับด้วยกัน จนเค้าเป็นเหมือนความสบายใจของเราเลย เเละมันเลยเถิดจนถึงตอนนี้ก้ยังคุยกันอยู่ คือเราไม่รู้ว่ามันคือเเฟนรึป่าว บางครั้งเหมือนชัดเจน เหมือนไม่ชัดเจน คือเมื่อนานมาเเล้วเค้าเคยขอเราเป็นเเฟนนะ เเต่เราปฏิเสธไป เพราะว่าอยากดูนานๆหน่ะ เเล้วมหาลัยก้ไปคนละที่เลยเราไม่ค่อยอินกับการคบกันเเล้วต้องอยู่ไกลกันด้วย มันโหวงๆหน่ะ คือมีเพื่อนนะ เราใช้ชีวิตเองเก่งพอสมควร เเล้วไม่อินกับการคบกันเเล้วคุยกันได้เเค่ในโทรศัพท์ด้วยเหมือนคนตกยุคเนาะ เเต่เราเป็นเเบบนี้จริงๆ ปกติไม่ค่อยคุยกับใครในโทรศัพท์เเม้เเต่เพื่อน ครอบครัว ชอบคุยตัวจริงหน่ะ เเต่ก้คุยกับเค้า เเล้วเค้าก้เล่นเเต่เกมบางทีคุยกันก้วาปไปวาปมาก้ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เเต่จะให้เค้าทำอะไรมันอยู่บ้านอะเนาะ ที่ผ่านๆมาตอนอยู่ด้วยกันหน่ะมันสุขใจอย่างไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย เค้าดูเเล ใส่ใจ เเบบว่าเป็นเด็กเเละเป็นผู้ใหญ่ในคนๆเดียว เรารักเค้ามาก รักที่เค้าเป็นเค้าเเค่ตอนอยู่ด้วยกันนะ รักที่เเบบอยากใช้ชีวิตด้วยกัน หรือเราคิดเร็วไปคะ อยากให้คนนี้อยู่ช้างๆเวลาเจอเรื่องที่อยากร้องไห้ เคยลองคิดว่าจะปล่อยไปก่อน ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี เช่น เรียนเเละพัฒนาตัวเองไป เปิดใจให้คนอื่นบ้าง คนที่สามารถมาอยู่กับเราได้ในชีวิตจริง ในโลกความจริง เเต่ก้คิดว่าเราจะเจอคนนิสัยเเบบนี้อีกมั้ย คนที่จิตใจดีถึงจะหน้าโหด555555  คนที่เข้าใจเรามากกว่าใครๆ เเละเค้าเป็นคนที่รักครอบครัวเค้ามากกกเเบบมากๆจนมากเกินไป เเบบว่าสำหรับเค้า ครอบครัวมาก่อน สำหรับเราเค้ามาก่อน  คือควรทำไงต่อไปหรอคะ