คือผมมองว่าการทำอะไรก็ตาม ที่ทำตามหน้าที่ไม่ถือว่าเป็นบุญคุณ เช่น
พ่อแม่เลี้ยงดูลูก ลูกดูแลพ่อแม่ของตน พระราชาดูแลทุกข์สุขราษฎร ทหารออกรบเพื่อประเทศชาติ
ตำรวจพิทักษ์ความสงบเรียบร้อยของสังคม เจ้าหน้าที่ราชการที่งานของตัวเอง รัฐบาลช่วยเหลือหรือเยียวยาผู้ประสบภัย หมอพยาบาลดูแลรักษาผู้ป่วย  รปภ.รักษาความปลอดภัยในสถานที่ทำงาน ครูอาจารย์สอนหนังสือให้ความรู้นักเรียนนักศึกษา พ่อค้าแม้ค้าขายสินค้าให้ผู้บริโภค ชาวนาทำนาปลูกข้าว
ชาวประมงหาปลา พนักงานเสริฟอาหารให้ลูกค้า เชฟทำอาหารให้ลูกค้า คนขับแท็กซี่ไปส่งเราตามจุดหมายที่เราต้องการ ฯลฯ

ที่ผมยกตัวอย่างมาซะเยอะเนี่ย เพื่อให้เห็นว่าทุกคนเกิดมาล้วนมีบทบาทหน้าที่มีความรับผิดชอบของตัวเอง ซึ่งบทบาทหน้าที่เหล่านั้น
คนเหล่านั้นก็เป็นคนที่เลือกเอง (ยกเว้นหน้าบทบาทของคนเป็นลูกที่ไม่มีสิทธิ์เลือก) และบทบาทหน้าที่ที่คนเหล่านั้นได้เลือกและกระทำนั้น
ก็ล้วนต่างให้ผลตอบแทนกับคนเหล่านั้นอย่างสมน้ำสมเนื้อ จะนับว่าเป็นบุญคุณได้ยังไง?

ผมมองว่าการกระทำที่ไม่ใช่หน้าที่ของตนนั้นถือว่าเป็นบุญต่างหาก เช่น คนที่ไม่เกี่ยวข้องทางตำแหน่งหน้าที่หาวัคซีนมาให้ประชาชน
คนที่บริจาคเงินหรือสิ่งของช่วยเหลือผู้ยากไร้ขาดแคลนหรือผู้ประสบภัยต่างๆ คนที่ให้ผู้อื่นหยิบยืมเงินในยามที่เดือดร้อน ฯลฯ
มันไม่ใช่หน้าที่ของคนเหล่านั้นเลยแต่เขากลับช่วยเหลือคนอื่น แบบนี้ผมถือว่าเป็นบุญคุณ

คำถามคือ ที่ผมคิดแบบนี้มันถูกต้องรึป่าว? หรือว่ามันเป็นบุญคุณยังไง? ใครเห็นต่างช่วยอธิบายหน่อย

ปล.ไม่ใช่ว่าผมไม่รักพ่อแม่หรือจะไม่ดูแลพ่อแม่ ผมทำอยู่แล้วแต่ไม่ใช่ทำเพราะตอบแทนบุญคุณ ทำเพราะเป็นหน้าที่ที่ต้องทำต่างหาก