สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยค่ะว่าวันนี้เพิ่งสมัครpantip เพื่อมาเขียนกระทู้นี้ครั้งแรก ผิดพลาดยังไง ขออภัยด้วยนะคะ

ขอเกริ่นไปตอนเราอายุ 15 ซึ่งตอนนั้นมีอาการข้างต้นตามหัวข้อ แต่คิดว่าโดนผีอำ 
ปล. เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ไม่มีการแต่งขึ้นมาเอง เป็นประสบการณ์ที่ทุกวันนี้เราเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร อยากแชร์ให้ฟังค่ะ โปรดใช้วิจารณญาณในการตัดสินใจด้วยนะคะ ส่วนตัวไม่มีความเชื่อเรื่องลี้ลับ แต่ไม่ได้ลบหลู่

จำไดั้ว่าวันนั้นเรานอนกลางวันค่ะ บ่ายต้นๆ อยู่ชั้น2คนเดียว นอนไปสักพัก เหมือนเริ่มมีอาการหูหลอน คือได้ยินเสียงครอบครัวคุยกันอยู่ข้างๆ ละมีการพูดคุยกับเรา ซึ่งเราก็ตอบกลับไปเป็นปกติ แต่ตัวก็ยังมีสติดีพอสมควร และนึกขึ้นได้ว่า 'เราตอบใครไป? นี่เราพูดคนเดียวหรอ'  ตอนนั้นยังไม่คิดถึงขั้นผีนะคะ คิดว่าเราละเมอแบบมีสติที่รู้ว่าตัวเองละเมออะไรแบบนั้น  แต่บทพูดคุยก็ยังคงดำเนินต่อเรื่อยๆและชัดใกล้หูเรามากค่ะ จนเราเริ่มคิดละว่ามันไม่ใช่ มันไม่ปกติจริงๆ ผีหรอ? จนเสียงนั้นกลับมาย้อนถามเราอีกครั้ง  ขอเล่าแบบเห็นภาพตามบทสนทนานะคะ 
เสียงแม่ : เนี่ย ใน7-11 มีครีมตัวนี้มั้ย
เราที่มีสติและเริ่มกลัวว่าไม่ใช่แม่แน่ๆ เราเงียบค่ะ ไม่ตอบ
เสียงแม่อีกครั้ง : ถามทำไมไม่ตอบ
เรา เงียบ (กลัวมากๆเลยตอนนั้น แบบเมื่อไหร่เสียงจะหายไปจากหัวสักที)
เสียงแม่อีกครั้ง(ครั้งสุดท้าย) และดังมากเหมือนคนไม่พอใจจริงๆ : กูถามละทำไมไม่พูด
เราที่สติแตกแล้วตอนนั้น ตวาดกลับไปว่า อย่ามายุ่งกับหนูได้ไหม หนูนอนอยู่ไม่เห็นหรือไง (พูดจบก็มีสติอยู่ว่า นี่เราคุยกับใครวะT_T)

จากนั้น มาเลยค่ะ ให้ลองคิดภาพตามนะคะ ว่าเรานอนหงายอยู่ ดวงตาของเราทั้ง2ข้างก็จะมองเห็นด้านหน้า(เพดาน) และด้านข้างอีกนิดหน่อย นั่นแหละค่ะ ด้านข้างเราเห็นผู้หญิงผมยาวมากๆ นอนตะแคงหันหลังให้เราอยู่  มันชัดเจนมากว่านั่นคือผีค่ะ ต้องผีแน่ๆ เรากลัวมากๆ พูดให้ใครช่วยก็ไม่มีเสียงออกมา มีเพียงแค่ลม เราพยายามจะลืมตาให้ตัวเองตื่น แต่มันไม่ตื่นค่ะ เรายังคงเห็นภาพ ณ ปัจจุบันในห้องได้ชัด คือเห็นผ้าม่านพลิ้วตามลม ของทุกชิ้นอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือเราหายใจไม่ออกค่ะ มันหนักไปหมดจนรู้สึกว่าเราจะตายจริงๆไหม สวดมนต์ ทำทุกวิถีทางก็ไม่ตื่น ตอนนั้นเราวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เรากลับจับมือถือขึ้นมาไม่ได้ ขอพูดแบบเว่อร์ๆเลยค่ะ ความรู้สึกคือเหมือนมันผ่านสิ่งของทุกอย่างไป อารมณ์แบบวิญญาณไร้ตัวตน เราดิ้นเราสู้กับอะไรไม่รู้อยู่ประมาณ2-3นาที พยายามกลั้นหายใจแล้วฮึบ! ลืมตาขึ้น ก็กลับกลายเป็นว่าเราฝันอยู่อีกที จนเราตื่นขึ้นมาในโลกจริงๆได้ แวบแรกยังสับสนเลยว่า นี่คือโลกจริงๆหรือความฝัน มันปวดหัวมากๆ  เราเล่าให้ครอบครัวฟังแบบคร่าวๆที่เราบอก ครอบครัวบอกว่าเป็นอาการผีอำค่ะ เราเองก็เชื่อสนิทใจนะคะ ตอนนั้น เพราะมีผี มีเรื่องที่รู้สึกว่าเราจะตายจริงๆ รู้สึกทรมานมาก ทั้งๆที่เราก็นอนกลางวันปกติ

จนกระทั่งโตขึ้น เราเลยกลายเป็นคนไม่นอนกลางวันอีกเลย เพราะกลัวเจอแบบนี้อีก ตอนแรกคิดว่ามันจะจบ แต่อาการเหล่านี้มันยังอยู่ มันเกิดขึ้นเฉพาะตอนนอนในสภาวะที่ร้อนอบอ้าวไป นอนเยอะมากไป นอนแบบไม่สบายตัวไม่ผ่อนคลายเกินไป นอนคนเดียวในห้องที่กว้างๆ นอนแบบจินตนาการอยู่ได้ อาการเหมือนเดิมค่ะ คือฝันซ้อนฝัน พยายามตื่นแต่ไม่ตื่น พอตื่นจริงๆ กลับเป็นฝันอีกแล้ว ต้องกลั้นหายใจแล้วฮึบสู้กับอาการเหล่านี้มาตลอดเพื่อให้ได้ตื่น จนเราอายุ25แล้วค่ะ ขอบอกเลยว่ามันเป็นการนอนที่เหนื่อยมาก ปวดหัวมาก ทรมานมาก ไม่รู้ว่านอนหรือสู้รบกับอะไรอยู่ ทุกครั้งที่เกิดอาการฝันซ้อนฝัน มักมีบุคคลที่ 2 ตลอด ทั้งๆที่เราอยู่เดียว เหมือนเป็นอาการหลอนที่เกิดจากจิตใจเราคิดไปเอง จินตนาการไปเองอะไรแบบนั้น

วันนี้เราก็เป็นอีกค่ะ นอนในห้องคนเดียวละรับรู้ว่ามีคนเปิดผ้าห่มมานอนข้างๆละถามว่า จะตื่นเมื่อไหร่?  คือหลังจากเหตุการณ์ตอนอายุ15 พอเจออะไรแบบนี้บ่อยๆคือเรารู้เลยค่ะ คิดเลยสิ่งแรก มันมาอีกแล้วว่ะ เอาอีกแล้วหรอ เหมือนเป็นอาการของคนชินที่ไม่ชิน55555555

ที่ผ่านมา เราลองศึกษาอาการหรือโรคที่คล้ายๆแบบนี้ดู ละเหมือนว่าจะเป็นการทำงานของสมองในตอนนอนที่ผิดปกติ หรือทำงานในส่วนที่มันไม่ควรทำในตอนนอนอะไรแบบนั้น ตรงๆเลยนะคะว่าเรากังวลมาก ที่กังวลเพราะไม่รู้ว่าเราหลอนจากอะไร เราเป็นอะไรกันแน่ แต่ณ ปัจจุบันนี้ไม่คิดแล้วนะคะว่าเป็นอาการผีอำ เพราะคนเราจะโดนผีอำบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้ เลยคิดว่าเป็นความผิดปกติของระบบการทำงานของสมองเราเองนี่แหละ เราหลอนอะไรรึป่าว เราเครียดตอนนอนหรอ? 

เราเลยอยากมาแชร์เพื่อนๆในห้องนี้ว่า เคยเกิดขึ้นกับตัวเองกันบ้างไหมคะ มันทรมานเหมือนกันเลยมั้ย และก็แอบหวังในใจลึกๆว่าอาจจะเจอคนที่พอรู้สาเหตุของมันจริงๆ และมีแนะนำวิธีแก้ไขให้ ไม่ว่าจะพบหมอ พบจิตรแพทย์ เรายินดี หากอาการเหล่านี้ในช่วงเวลาที่เราสบายตัวที่สุดหายไป คือมันแย่มากๆเลยค่ะ เหมือนอาการหลอนแบบนี้มาแย่งความนอนเต็มอิ่มแบบสดชื่นเราไปเลยT^T

ช่วยคอมเมนต์แชร์ หรือแนะนำกันหน่อยนะคะ มันทรมานจริงๆค่ะ
ขอโทษด้วยหากการเขียนกระทู้นี้ดูไม่เป็นธรรมชาติ เพราะติดนิสัยการแต่งนิยายตอนเด็กๆ หากแท็กห้องผิด ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยจริงๆค่ะ