คือที่บ้านครอบครัวมีลูก 3 คน เราเป็นคนเล็กสุด พ่อและแม่ทำอาชีพขายของ ปัญหาคือพ่อชอบกินเหล้า ทุกวันนี้กินจนเสียเส้นแล้วมั้ง เวลาไม่กินปกติดีพูดดี อยู่ด้วยก็ไม่เป็นปัญหาอะไร แต่ถ้าเหล้าเข้าปากแล้วจะเปลี่ยนทันทีคนในบ้านจะโดนว่าทุกคนโดยเฉพาะแม่ แม่จะโดนหนักสุดแต่แม่เป็นค่อยไม่พูด ไม่ด่า คือยอมตลอด เวลาพ่อเมาแม่จะนิ่งปล่อยให้ด่าเสร็จแล้วนอน จะมีบ้างบางครั้งที่แม่ตอบโต้แต่ไม่เยอะเลยแค่ตอบคำถามก็จะโดนด่าแล้ว พ่อเมาแล้วเป็นคนชอบพาลกับคนในครอบครัวส่วนใหญ่จะเป็นคำที่พูดทำร้ายจิตใจกันมากกว่า ไม่ค่อยจะมีถึงขั้นตบตี แต่มันก็ทำให้คนฟังรู้สึกแย่มาก เช่นด่าลูกว่า อีเปร- อีห่-ไม่น่าทำให้เกิดมา ลูกแต่ละคนมีแต่คนชิบ-าย เปรียบเทียบอยู่ได้ทุกวันว่าลูกคนอื่นดีกว่าเป็น 20 เท่า พักหลังๆมานี้ก็เมาแบบพูดมากประมาณอาทิตละ 3 วัน ส่วน 4 วันคือเมาปานกลางก็ไม่เท่าไหร่ เราอายุ 24ปี อยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่ จำความได้ตั้งแต่เกิดมา ประถมก็ช่วยแม่ขายของแล้ว พอเริ่มโตเลิกเรียนกลับมาบ้านก็ช่วยขายทุกวัน ลูก 3 คน วันไหนใครไม่ช่วยก็โดนด่าว่าแล้งน้ำใจ เห็นแก่ตัว ช่วงมัธยมพี่สาวเราคนโตเคยกลบบ้าน 6 โมงเย็น พ่อก็ด่าเอาเป็นเอาตาย จนเราเข้ามหาลัย ก็ยังต้องกลับมาช่วยที่บ้านขสยของทุกวันเพราะแม่ไม่จ้างลูกจ้าง หนี้ก็เยอะ เราก็ได้แต่ต้องทำเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว เลิกเรียนขายของเข้าบ้านห้าทุ่มบ้าง เที่ยงคืนบ้าง ยิ่งเข้าปี3 งานเยอะมากกกก ไม่มีเวลาทำงานส่งอาจารเลยเพราะต้องกลับมาขายของ แม่โทตามทุกวันเราต้องบริหารเวลาของเราแบบไม่มีสังสรรกับเพื่อน เรียนเสร็จทำงานที่อาจารสั่งทันทีกลับมาขายของแบบนี้ทุกวัน บางวันนอน 2ชม. บางวันทำการบ้านยันเช้าแล้วไปเรียนต่อ นอนบนรถแล้วแบกสังขารกลับมาขายของอีก จนเรียนจบพึ่งทำงานได้ 5 เดือน พ่อบอกประมาณว่าสบายคนเดียว มีงานทำแล้วก็ไม่สนใคร ไม่น่าเกิดมา ทั้งๆที่เราทำงานมา เราใช้จ่ายให้ที่บ้านไป40-50% ของเงินเดือนเราเลย ช่วงนี้โควิดกับข้าววันไหนที่ไม่มีอะไรกินก็มีแต่เราที่ทำให้เค้ากิน รายละเอียดเล็กๆเราก็จัดการหมด เปลี่ยนเคสโทสับให้ ซื้อยามาติดบ้านไว้ เวลาไม่สบายก็คอยเอาผ้าชุบน้ำไปซับที่หัว ทุกอย่างก็ดูแลหมด ที่อธิบายยาวๆมานี้คือจะบอกว่าเราลำบากมาตั้งแต่เด็กช่วยเค้าทำงานทุกวัน ไม่เคยทำเรื่องเสียหายให้เดือดร้อนหรือเป็นทุกข์ใจเลย ไม่เคยไปนอนค้างบ้านเพื่อนเพราะพ่อคิดมาก ไม่เคยกลับบ้านดึกตี1-2 ไม่เที่ยวร้านเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เอาตัวรอดได้เองทุกสถานการไม่เคยทำให้เป็นห่วง แต่เราเบื่อ เบื่อมากเวลาพ่อเมา  อยากหนีไปให้ไกลแต่ก็ห่วงแม่  เรารักพ่อเรานะคะ แต่เราแค่ไม่ไหวเวลาโดนด่าแรงๆ ควรทำยังไงดี เราแค่ท้อ เราเหนื่อย ที่ทำอยู่ตั้งแต่เด็กจนโตนี่เค้าไม่เรียกว่าทบแทนบุญคุณหรอคะ หรือเราควรทำยังไงดี