คือปกติเราก็ทำงานบ้านช่วยแม่นะ แต่พอทะเลาะกันเนี่ย แม่ก็จะชอบพูดว่าในชีวิตเราที่เกิดมาอ่ะ เคยช่วยอะไรแม่บ้าง พอได้ยินแบบนั้นแล้วเราโคตรท้อเลย แม่พูดเหมือนกับว่าสิ่งที่เราทำในผ่านมาอ่ะ มันไม่เคยอยู่ในสายตาแม่เลย ยิ่งช่วงนี้เราต้องเรียนออนไลน์  แม่ก็เอาแต่พูดว่าวันๆก็เล่นแต่โทรศัพท์ ไม่ทำอะไร แต่พอเลิกเรียนอ่ะเราก็ไปช่วยงานแม่ คือพอทะเลาะกันเรื่องนี้ทีไร เรารู้สึกว่าที่เราเกิดมาเนี่ย เกิดมาให้แม่ด่าหรอ แม่เราเป็นคนปากร้าย เรารู้ แต่จะคุยกันดีๆบ้างไม่ได้หรอ เราเคยค้านแม่หลายครั้งแล้ว แต่แม่ก็บอกว่าอย่าเถียง ทั้งๆที่เราอยากจะอธิบายเหตุผลแท้ๆ แต่แม่ไม่รับฟังเราเลย เราไม่รู้ว่าในมุมมองผู้ใหญ่เขามองเด็กเป็นแบบไหน แต่เราอยากให้แม่เข้าใจเราบ้าง บางทีคำพูดของแม่มันก็ทำให้ท้อมาก เพราะในตอนนี้เราเหลือแม่คนเดียวแล้ว อยากให้แม่ให้กำลังใจกันบ้าง ไม่ใช่แต่เอาความคิดของตัวเองว่าเด็กมันเป็นแบบนู้นแบบนี้นะ อยากให้ช่วยรับฟังกันบ้าง พอเราเลือกที่จะเงียบ กลับกลายเป็นว่าทำให้แม่คิดว่าเราทำผิดในเรื่องนั้นจริงๆ พอทะเลาะหนักๆนี่เคยมีครั้งนึงคือแม่บอกให้เราตายไปตามพ่อเลย อยู่บ้านเราก็ไม่ได้ใช้ตังแต่ทำไมแม่ก็เอาแต่บอกว่าเอาแต่ขอเงินๆ คือในตอนนี้ ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราก็ไม่มีความมั่นใจในตัวเองแล้ว แต่ก่อนเราก็ร่าเริงนะ แต่พอมาหลังๆ เราก็เก็บตัวอยู่ในห้อง ออกไปข้างนอกเจอคนเยอะๆก็ตื่นคน กลัวคนแปลกหน้า เราอิจฉาเพื่อนที่มีอิสระในการที่จะไปทำอะไรก็ได้ เราเคยบอกอยากไปทำงานเล็กๆน้อยๆกับเพื่อน แม่ก็บอกว่าอย่างเราอ่ะหรอจะทำได้ แล้วก็ไม่ให้เราไป แต่พอทะเลาะกันก็จะเอาเรื่องเงินมาย้ำเราอีกว่า วันๆเอาแต่ขอเงิน ถ้ายังหาเงินไม่เป็นก็อย่าเถียง แล้วดูลูกเขาสิ ช่วยนั่นช่วยนี่แม่ คือเราฝังใจกับคำนี้มาก เพราะเหมือนว่าเราแบบเกิดมาแล้วไม่ได้เป็นอย่างที่แม่หวังไว้อ่ะ เราก็เลยมีเฟสบอทนะ คือเอาง่ายๆ เอาไว้ระบายชีวิตของเราอ่ะ เราไม่กล้าปรึกษากับคนใกล้ตัว เราเลยเลือกที่จะปรึกษาคนอื่นมากกว่า เพราะญาติบางคนก็เอาแต่ซ้ำเติม ไม่มีใครช่วยอะไรหรอก