อายุ 14 (ม.2)

คือตั้งแต่เรียนออนไลน์มา หนูไม่เคยเข้าเรียนออนไลน์เลย เพราะไม่กล้าเข้า กลัว หนูไม่มั่นใจเสียงของหนู (｡ﾉω＼｡) ไม่รู้ทำไม หนูเคยพยายามลองเข้าไปแล้วสุดก็กดออกออกมา เพราะใจเต้นแรงมาก ทำอะไรไม่ถูก ในหัวว่างเปล่า ;-;  

มันดูเป็นเรื่องจิ๊บจ้อยสำหรับคนอื่น แต่สำหรับหนูมันยากมาก แม่หนูเคยบอกว่าเข้าไปเถอะ คนอื่นเขายังทำได้เลย .......


ถ้าไม่มีโควิด-19กับรัฐบาลแบบนี้ ป่านนี้หนูคงได้ใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ ระบบการศึกษาไทยเอาแต่ใช้ไม้บรรทัดเดียวตัดสินเด็ก ;-;
ในขณะที่คนอื่นเรียนออนไลน์ หนูเอาเวลาไปทำสิ่งที่ชอบ และมันสนุกกว่าเยอะเลย ไม่เครียดเหมือนเรียนออนไลน์ บางครั้งหนูก็สงสารคนที่นั่งหลังคดเรียนออนไลน์ เพื่ออนาคตที่ไม่รู้ว่าโตไปจะเป็นอะไร และบางครั้งหนูก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน ที่ไม่กล้าทำแบบที่คนตั้งใจเรียนออนไลน์ทำถึงอนาคตมันจะไม่รู้ว่าโตไปอยากทำอะไรก็เถอะ เพราะมีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่ยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองชอบ ....
(╯︵╰,) และรวมถึงหนูด้วยที่กึ่งเจอสิ่งชอบกึ่งเจอสิ่งที่ไม่ชอบ หนูเลยแยกตัวออกมาจากการเรียนออนไลน์ เพื่อค้นหาและทำสิ่งที่ชอบ แต่หนูก็โดนแม่บ่นว่าทำไมไม่เข้าเรียนออนไลน์ หนูเลยอยากพยายามเข้าเรียนออนไลน์แบบเด็กคนอื่นๆบ้าง หนูเคยลองเอามาเปรียบเทียบกันระหว่างสิ่งที่แม่ทำกับสิ่งที่หนูทำมันต่างกันเยอะเลย เรื่องนี้เองทำไมหนูจะทำไม่ได้... เลยอยากขอวิธีทำให้ตัวเองมั่นใจ ;-;


( กึ่งเจอสิ่งชอบกึ่งเจอสิ่งที่ไม่ชอบคือ อยู่ระหว่างกลางมันเลยสับสนว่านั้นใช้สิ่งที่หนูชอบจริงๆหรอ.... )






(หนูเป็นคนพูด,พิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องมันอาจจะย้อนแย้ง อ่านแล้วดูงงๆบ้าง ต้องขอโทษด้วยนะคะ;-; )