เราเป็นลูกสาวคนกลาง เรามีพี่น้องห้าคน ผู้ชายสาม ผู้หญิงสอง เรามักจะถูกแม่ด่า แม่ตีมาตั้งแต่เล็กไป ความทรงจำตอนเด็กๆรับรู้แค่ว่าการโดนด่า การทำโทษเริ่มจากการการด่าการตีด้วยไม้แขวนเสื้อการตีด้วยก้านมะยม การตีด้วยก้าลวดการตีด้วยสายยาง การกระชากหัวการจิกต่างๆนาๆ ตอน.เด็กเราไม่สู้ ไม่เถียง จนเราเริ่มโต เริ่มที่จะเถียง เริ่มปากเสียง เราต่อต้านแม่ เพราะบางครั้งบางเรื่องมันเกินจะรับไหว หนักสุด เราไม่ยอมให้เค้าตีเราด่าเราอย่างเดียวเค้าเคยที่จะใช้กรรไกรหรือมีดจะแทงเรา เพราะเราเถียงเค้าตลอด มันเลยมีแต่ความทรงจำแย่ๆทั้งที่เป็นแม่ลูกกันแท้ๆ เราเป็นคนมีปมด้อย เรื่องราวชีวิตยิ่งกว่าละครน้ำเน่า ว่าไงจะเล่าให้ฟัง อยากรู้ถ้าเป็นทุกคนมีวิธีคิดแบบไหนบ้าง เราทำมาหมด แต่เพราะเวลาเเม่เราเมาจะด่าเราหนัก จนเราทนไม่ไหว ต้องเถียงกลับจนมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง