ทำไมช่วงนี้มันโหดร้ายจังคะ ความรู้สึกของเราคือ เป็นหัวหน้าครอบครัว มาจากบ้านนอกมาสู้ในเมืองหลวง ตกงาน มอไซต์ก็เอาไปคืนร้านค่ะ ส่งไม่ไหว ของที่มีมา ก็เริ่มขายพอประทัง เหลือแค่มือถือชิ้นสุดท้าย ค่าห้องที่ขอยืดเวลาก็จะครบกำหนดพรุ่งนี้ เจ้าของหอ ขอให้จ่ายครึ่งหนึ่งก็ยังไม่มี นอนไม่หลับมาหลายวัน ความคิดสุดท้ายคือขายตัว เราโคตรเกลียดตัวเอง กับความรู้สึกนี้ เราไม่คิดว่าจะมาถึงๆจุดๆนี้ จุดที่เลือกไม่ได้ คือเล่นแอพเดทฝรั่ง แล้วเราก็บอกเขาไปตรงๆว่าต้องการเงินไม่มีตัง ฉันยอมขายตัวให้คุณ เขาก็โอเค บอกเราไปหา เราบอกว่าไม่มีตังค่ารถ ค่าอะไร เขาโอนมาให้เรา300บาท นัดเจอกันย่านสาทร ก็คุยกัน ความรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น เรากลัวจนสั่น ทำตัวไม่ถูก พอเสร็จเขาให้เรา400 บาท เหมือนเราไม่มีศักดิ์ศรี มาถึงจุดๆนี้ โคตรรังเกียจตัวเองค่ะ ตอนนี้คือดำเนินชีวิตต่อไปไม่ได้ อยากจะจบชีวิตด้วยซ้ำ อย่างน้อยลูกก็ได้เงินฌาปณกิจที่เราทำอยู่บ้าน ถึงไม่เยอะแต่ก็ยังพอประทัง ตอนนี้คือเอาความรู้สึกแย่ๆออกจากสมองไม่ได้เลย พรุ่งนี้จะเอาตังไหนจ่ายค่าห้อง สงสารเจ้าของหอเหมือนกัน