สวัสดีครับ กระทู้นี้ผมเองที่เป็นทั้งออทิสติก สมาธิสั้น และไฮเปอร์แอคทีฟ อยากจะมาแชร์เป็นธรรมทานให้กับคุณทั้งหลาย รวมถึงคุณแม่ที่มีลูกเป็นออทิสติก ที่ตอนนี้กังวลว่าลูกของคุณนั้นจะกลับมาเป็นปกติได้ไหม จะสามารถพึ่งพาตนเอง ช่วยเหลือตนเอง ไม่เป็นภาระของใครได้ไหม 
.
ผมเองเป็นคนนึงที่อยู่ในกลุ่มเด็กพิเศษ ที่ได้รับการบำบัดดูแลจากหมอ และอาจารย์ที่มีความรู้ในด้านนี้ จนทำให้ผมมีพัฒนาการที่ดีขึ้น เป็นคนที่นิ่ง ใจเย็น และมีบุคลิกที่เหมือนคนปกติ ที่สามารถใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างปกติ ปีนี้ผมอายุ 31 ปี ถึงแม้ว่าอาการของผมจะปกติ จนคนภายนอกดูไม่ออก แต่อาการออทิสติกของผมก็ยังมีอยู่บ้าง เช่น ยังแยกแยะไม่ออกว่าใครพูดจริง ใครพูดเล่น แหย่เล่น ไม่เก็ตมุก จะมองดูเป็นจริงเป็นจังไปหมด ยังแยกแยะในเรื่องของอารมณ์คนไม่ออกบ้าง ดูเป็นคนซื่อๆ พูดตรงบ้าง ยังทำอะไรช้า ดูเป็นคนช้าๆ มีปัญหาเรื่องการพูดสื่อสารอยู่บ้าง ย้ำคิดย้ำทำ คิดอะไรทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จในตอนนั้น เวลาที่คิดอยากจะได้อะไร ก็จะต้องให้ได้เลยในตอนนั้น กับเวลาที่ดูคลิปอะไร ตรงไหนที่ผมชอบก็ชอบดูมันซ้ำๆๆบ้าง จนกว่าจะมีคลิปใหม่ที่มันโดนใจกว่านี้
.
ตอนนี้เป็นช่วงล๊อคดาวน์ เป็นช่วงที่ผมหยุดอยู่บ้าน ไม่ได้ทำอะไร ผมกับแม่ก็ได้นั่งคุยกันเรื่องตอนที่ผมยังเป็นเด็ก เพื่อจะได้ข้อมูลจากแม่ผมมาแชร์เป็นธรรมทาน กับได้เก็บกวาดบ้าน แล้วเคลียร์กับกองหนังสือที่ไม่ได้อ่านแล้ว แล้วไปเจอกับหนังสือเล่มนึงที่เกี่ยวกับ ออทิสติก ที่แม่เก็บเอาไว้ ผมจึงตัดสินใจเก็บเอาไว้ ไม่ทิ้ง เพราะเหมือนเป็นคุณค่าทางจิตใจ และให้นึกถึงวันที่แม่ผมต้องลำบาก และทำทุกอย่างเพื่อให้ผมกลับมาเป็นปกติ สามารถพึ่งพาตนเอง และช่วยเหลือตนเองได้ 
.
ผมอยากจะบอกคุณแม่ทั้งหลายว่า คุณโชคดีแล้วที่ได้เกิดมาในยุคดิจิตอล ยุคที่การเข้าถึงข้อมูลข่าวสารนั้นง่ายมาก และคุณก็โชคดีมากๆ ที่คุณเข้ามาอ่านกระทู้ของผม ที่ทำให้คุณได้มองเห็นและรับรู้ว่า ยังมีคนที่เกิดมาไม่ปกติและสามารถที่จะฝ่าฟันมาเป็นคนปกติได้ สามารถใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างปกติได้ โดยที่ไม่รู้สึกว่าตนเองนั้นแปลกแยกกับใคร แม่ผมไม่ได้โชคดีเหมือนคุณแม่ยุคนี้ ผมเกิดในยุค 90 ในยุคนั้นเป็นยุคที่การเข้าถึงข้อมูล อยู่ในวงจำกัด และไม่กว้างมากเหมือนในยุคนี้ แม่ผมเล่าว่า พอผมถึงช่วงวัยคลาน ก็จะคลานแบบเอาหัวไถพื้นไม่หยุด จนหัวล้านในตอนนั้น และก็คลานได้ตลอดทั้งวัน ถึงช่วงวัยหัดเดิน พอลุกขึ้นเดินได้ก็จะวิ่งตลอด วิ่งไม่หยุด ปืนป่ายนู่นนั่นนี่ไม่หยุด และช่วงนั้นก็เป็นช่วงวัยหัดพูดของเด็ก ซึ่งเด็กปกติจะเริ่มหัดเลียนเสียงพูดจากผู้ใหญ่ แต่ผมไม่ยอมพูด แม่เรียกแล้วไม่ขานรับ ไม่สบตาเวลาพูด ซึ่งตอนนั้นผมก็ซน และจะวิ่งอย่างเดียว วิ่งชนพัดลมตั้งพื้น(ไม่ใหญ่มาก) หล่นทับหน้า เลือดกำเดาออกจมูก ก็ลุกขึ้นมาวิ่งต่อ (ถ้าเป็นเด็กปกติ จะร้องไห้งอแง แต่ผมไม่ร้องเลย) 
.
แม่ก็เลยพาไปหาหมอ หมอตรวจร่างกายทุกอย่างปกติ จนในที่สุดหมอวินิจฉัยว่าเป็น ออทิสติกกับไฮเปอร์แอคทีฟ ถึงจุดนี้แม่ผมก็พาผมไปหาหมอจิตแพทย์เด็ก ซึ่งหมอก็ให้ความรู้และคำแนะนำในเรื่องนี้เป็นอย่างดี และหมอให้แม่ผมหาหนังเรื่อง Rain Man ที่ Dustin Lee Hoffman เป็นคนแสดงเป็นพระเอกที่เป็นโรคนี้ มาดู เพื่อให้ได้รับรู้และเข้าใจถึงคนที่เป็นโรคนี้มากขึ้น แม่ผมบอกว่า ไปหาตามร้านเช่าวีดีโอหลายร้านก็ไม่เจอ เพราะหนังเรื่องนี้เก่ามาก จนไปเจอร้านนึง แต่ไม่ได้เป็นร้านเช่า ต้องซื้อเท่านั้น พอซื้อเสร็จแล้วก็มาเปิดดู แม่ผมถึงกับเครียด นั่งร้องไห้ และในตอนนั้นแม่ผมก็ไม่รู้เลยว่า ผมโตขึ้นไปจะเป็นอย่างไร จะช่วยเหลือตนเองได้ไหม เพราะคนรอบข้างแม่ผมก็ไม่มีใครเป็น(และคนรอบข้างแม่ผม ก็ไม่มีใครสนใจ) แต่ด้วยความที่แม่ผมต้องการให้ผมกลับมาเป็นปกติ พึ่งพาตนเองได้ แม่ผมเลยตัดสินใจพาผมไปหาหมอ ปรึกษาหมอ บำบัดรักษากับหมอ และอาจารย์ที่มีความรู้และเชี่ยวชาญในเรื่องนี้ วันหยุดแม่ผมก็ไปที่หอสมุดแห่งชาติ เพื่อหาหนังสือเรื่องพวกนี้มาถ่ายสำเนา และโชคดีที่ตอนที่แม่ผมพาไปบำบัด ในช่วงระหว่างที่แม่ต้องนั่งรอ มีพ่อแม่คนนึงที่เป็นคนมีฐานะ ที่มีลูกเป็นออทิสติกเหมือนผม คุยกันแล้วถูกคอ วันรุ่งขึ้นพ่อแม่เด็กคนนั้น ก็เอาเอกสารมาให้แม่ผมทันที (โชคดีที่ในยุคนี้ค้นหาข้อมูลในมือถือ ก็เจอเลย ไม่ต้องลำบากไปหาข้อมูลเหมือนเมื่อก่อน)
.
แม่ผมเล่าต่อว่า ต้องขายทั้งบ้าน(แม่ผมมีบ้าน 2 หลัง) นำทองและของมีค่าทั้งหลายไปจำนำ เพื่อที่จะเอาเงินมารักษาผม เพราะในใจแม่ผมในตอนนั้นต้องการให้ผมหาย ไม่ต้องการให้ผมเป็นภาระใคร ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ยอมในตอนนั้น จนในที่สุดผมเองก็เริ่มพูดได้ เริ่มที่จะนิ่ง ไม่วิ่งไปวิ่งมาเหมือนแต่ก่อน และเริ่มที่จะช่วยเหลือตนเองได้ในที่สุด ซึ่งตอนนั้นแม่ผมก็ดีใจมากๆที่ผมเริ่มกลับมาเป็นปกติ(แม่ผมบอกว่า หมดเงินไปกับการบำบัดรักษาผมมาก)