คือครอบครัวเรามีตา ยาย น้า เรา และแม่แต่แม่เราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ
เราอะไม่เข้าใจครอบครัวเราเลย เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราทำอะไรก็โดนด่าไปหมด
เราคิดนะว่าเราทำอะไรผิด เราไม่อาบน้ำก็โดนด่า เราไม่ทำนู้ทำนี้ก็โดนด่า เรารู้ค้ะทุกคนต้องพูดว่าเขาเป็นห่วง แต่การที่เขาด่าเราอะเราไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย เรารู้สึกดิ้งลงมากกว่าเดิม
เราเรียนออนไลน์เสรร็จเราก็อยากเล่นเกมพักผ่อนไรบ้าง
ยายก็มาด่าเราว่า"วันๆเล่นแต่โทรศัพน์
เล่นบ้าอะไรหนักหนา งานบ้านไม่ทำอ้างแต่เรียน ข้าวปลาอะไรกูววจะไม่ให้เมิงกิน
สักวันกูวจะไล่เมิงออกจากบ้าน"
เราโดนพูดแบบนี้อยู่ซ้ำๆจนเรารู้สึกอยากออกจากบ้าน อยากออกไปจริงๆหรือตายไปเลยก็ดี
เวลายายไปตลาดหรือไรเราฝากยายซื้อยำไรงี้อะค่ะเขาก็จะเมินเราแต่เขากลับถามน้าเราว่า"จะเอาอะไรไหมเดี่ยวซื้อมาให้"
เราก็คิดนะว่าเอ้าแล้วเราอะทำไมไม่เคยถามบ้าง
วันนั้นมีปลา2ตัวแต่มันแตกต่างกัน ซึ่งเราจะกินตัวใหญ่แล้วยายก็บอกว่า"อันนั้นของน้าห้ามกิน นี้ของเมิงเอาไป"
ความรู้สึกเราก็ระเบิดเลยค่ะเราเลยถามไปว่า"ทำไมชอบลำเอียงจังอะ เอะอะๆก็น้า ทำนู้ทำนี้ก็น้า น้าไปหมด งั้นก็เอาไปไม่กิน"
ยายก็เงียบ
ตอนนั้นยายถามน้าว่า"จะเอาอะไรบ้าง"น้าบอกว่า"ไม่"พอน้าหันมาถามเราว่า"เอาอะไรไหม" ยายบอกว่า"ถามมันทำไม ไม่ต้องไปถามมัน"
เรารู้สึกแย่ที่สุดที่มาเจอแบบนี้ และพอเรายิ่งเห็นแม่อยู่กับลูกคนอื่นที่ไม่ใช่เรา
เราก็จี๊ดไปอีก เพราะแม่ไม่เคยทำให้เรารู้เลยว่ารักเราจริงๆ ตอนนั้นงานศพลุงแม่กลับมาบ้านแต่แทนที่แม่จะนอนบ้านแต่กลับไปนอนเฝ้าศพกับญาติคนอื่นๆ เราตอนนั้นก็งงนะว่าทำไมแม่ไม่นอนบ้าน เรารู้สึกน้อยใจทำไมแม่ไม่เห็นเราสำคัญกว่าคนอื่นๆ เชื่อไหมคะตั้งแต่เราโตมาเราไม่เคยมีรูปคู่กับแม่เลย เราอิจฉาคนอื่นๆที่เขามีรูปคู่กับแม่แบบมีความสุขมีรอยยิ้ม ส่วนเรานั่งดูแม่มีความสุขกับลูกคนอื่น เจ็บดีนะคะ
ทุกอย่างที่เราคิดที่เราทนที่เราเก็บไว้มันทำให้เราชอบอยู่คนเดี่ยวชอบเก็บตัว อยากออกไปอยู่คนเดี่ยวแบบไม่ต้องมีใคร เราอยากออกจากบ้านแต่ไใกล้าออกเราควรทำยังไงกับปัญหาเล่านี้คะ?
อยากออกจากบ้าน ทำไม่รู้จะไปที่ไหน
เราอะไม่เข้าใจครอบครัวเราเลย เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราทำอะไรก็โดนด่าไปหมด
เราคิดนะว่าเราทำอะไรผิด เราไม่อาบน้ำก็โดนด่า เราไม่ทำนู้ทำนี้ก็โดนด่า เรารู้ค้ะทุกคนต้องพูดว่าเขาเป็นห่วง แต่การที่เขาด่าเราอะเราไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย เรารู้สึกดิ้งลงมากกว่าเดิม
เราเรียนออนไลน์เสรร็จเราก็อยากเล่นเกมพักผ่อนไรบ้าง
ยายก็มาด่าเราว่า"วันๆเล่นแต่โทรศัพน์
เล่นบ้าอะไรหนักหนา งานบ้านไม่ทำอ้างแต่เรียน ข้าวปลาอะไรกูววจะไม่ให้เมิงกิน
สักวันกูวจะไล่เมิงออกจากบ้าน"
เราโดนพูดแบบนี้อยู่ซ้ำๆจนเรารู้สึกอยากออกจากบ้าน อยากออกไปจริงๆหรือตายไปเลยก็ดี
เวลายายไปตลาดหรือไรเราฝากยายซื้อยำไรงี้อะค่ะเขาก็จะเมินเราแต่เขากลับถามน้าเราว่า"จะเอาอะไรไหมเดี่ยวซื้อมาให้"
เราก็คิดนะว่าเอ้าแล้วเราอะทำไมไม่เคยถามบ้าง
วันนั้นมีปลา2ตัวแต่มันแตกต่างกัน ซึ่งเราจะกินตัวใหญ่แล้วยายก็บอกว่า"อันนั้นของน้าห้ามกิน นี้ของเมิงเอาไป"
ความรู้สึกเราก็ระเบิดเลยค่ะเราเลยถามไปว่า"ทำไมชอบลำเอียงจังอะ เอะอะๆก็น้า ทำนู้ทำนี้ก็น้า น้าไปหมด งั้นก็เอาไปไม่กิน"
ยายก็เงียบ
ตอนนั้นยายถามน้าว่า"จะเอาอะไรบ้าง"น้าบอกว่า"ไม่"พอน้าหันมาถามเราว่า"เอาอะไรไหม" ยายบอกว่า"ถามมันทำไม ไม่ต้องไปถามมัน"
เรารู้สึกแย่ที่สุดที่มาเจอแบบนี้ และพอเรายิ่งเห็นแม่อยู่กับลูกคนอื่นที่ไม่ใช่เรา
เราก็จี๊ดไปอีก เพราะแม่ไม่เคยทำให้เรารู้เลยว่ารักเราจริงๆ ตอนนั้นงานศพลุงแม่กลับมาบ้านแต่แทนที่แม่จะนอนบ้านแต่กลับไปนอนเฝ้าศพกับญาติคนอื่นๆ เราตอนนั้นก็งงนะว่าทำไมแม่ไม่นอนบ้าน เรารู้สึกน้อยใจทำไมแม่ไม่เห็นเราสำคัญกว่าคนอื่นๆ เชื่อไหมคะตั้งแต่เราโตมาเราไม่เคยมีรูปคู่กับแม่เลย เราอิจฉาคนอื่นๆที่เขามีรูปคู่กับแม่แบบมีความสุขมีรอยยิ้ม ส่วนเรานั่งดูแม่มีความสุขกับลูกคนอื่น เจ็บดีนะคะ
ทุกอย่างที่เราคิดที่เราทนที่เราเก็บไว้มันทำให้เราชอบอยู่คนเดี่ยวชอบเก็บตัว อยากออกไปอยู่คนเดี่ยวแบบไม่ต้องมีใคร เราอยากออกจากบ้านแต่ไใกล้าออกเราควรทำยังไงกับปัญหาเล่านี้คะ?