สวัสดีคับ วันนี้ผมจะมาเล่าเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ที่เค้าทำให้หัวใจผมคิดถึงตลอด ผู้หญิงในรุปนี้คือรุ่นพี่ ฟ อายุห่างกัน3ปี เจอกันได้ไงหรอขอเริ่มจากประถมนิเทศเลยล่ะกันที่ได้เตอกันครั้งแรก

   ตอนนั้นผมอยู่กำลังขึ้นม.1 ส่วนพี่ ฟ เค้าก็กำลังขึ้นม.4 เราได้เจอกันตอนประถมนิเทศที่ทางร.รได้จัดมีจัฃหวะนึ่งลำโพงห้องประชาสัมพันธ์ดังขึ้นว่า
ให้นักเรียนชั้นม.1และม.4ไปร่วมกันตัวกันที่ห้องประชุมผมได้เจอกับพี่เค้าก็ตอนนี้ล่ะคับตอนเราได้เดินขึ้นบรรไดพร้อมกันแต่ไม่ได้เห็นหน้าพี่เค้าที่น่ะตอนนั้นผมก็ได้คุยกับเพื่อนว่าเห้ยพี่คนนี้ข้างก็ดูสวยแล้วว่ะข้างหน้าจะขนาดไหนแล้วผมก็ได้เดินเข้าไปที่ห้องประชุมคุณครูก็ได้จัดให้นั้งเป็นแถวก็ก็ดันได้มานั้งแถวตรงข้ามกับพี่เค้าพอผมจำข้างหลังได้ว่าใช้พี่คนนั้นแน่และตังหวะนั้นก็ก็ได้เห็นหน้าพี่เค้ากับป้ายชื่อ ฟิน  ครั้งแรกที่ผมเห็นผมก็ดันปิงพี่เค้าเต็มตอนแรกผมก็ไม่ค่อยกล้าคุยาักพักพี่เค้าหันมาถามผมชื่อไรน้องผมก็บอกไปอ่านตามป้ายเลยคับพี่ผมเขิลเลยพูดออกไปพันนั้นส่วนเพื่อนพี่เค้าก็สวยมากน่ะ


    นี้คือพี่แบมเพื่อนรุ่นพี่ที่เราแอบชอบความสวยต่างกันเลยอ่ะดิ

    แต่ก็ไม่ทำให้ผมหายหลงจากพี่ ฟ คนนี้ได้เลยผมนั้งคุยกับพี่ฟินตลอดจนเริ่มสนิทกันพอได้นั้งกินข้าวแถวเดียวกันจนถึงเวลาเลิกเค้าปล่อยให้กลับบ้านผมที่กำลังอยากจะขอเฟสพี่เค้าให้ได้ในวันนั้นอยากได้คุยต่อกับพี่เค้าทั้งวันแต่มันก็ดันสบายไปจังหวะที่ผมก้มยิบมือถือพี่เค้าก็ได้ขึ้นรถตู้ไปแล้วผมใจสลายเลยจากนั้นผมก็ได้กลับบ้านผมนั้งคิดถึงพี่เค้าตลอดตอนนอนก็เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตื่นเช้ามาเท่านั้นบ่ะคับผมก็ได้คัดสินใจสุ่มพิมหาขื่อเฟสพี่เค้าๆเรื่อยทั้งชื่อเล่นไทยทั้งอังกฤษและแล้วผมก็เจอสักทีเฟสพี่เค้าจากวันนั้นผมก็ทักพี่เค้าไป คำแรกที่ผมทักเลยน่ะว่า (ยังจำน้องคนนี้ได้ไหม) ตอบกลับมาว่า  จำได้สิเด็กกวนแบบนี้ใครจะตำไม่ได้ จากนั้นก็ได้คุยเรื่อยมาจนทางร.รเค้าประกาศว่าใครได้อยู่ห้องไหนผมก็ได้อยู่ห้องม.1/2 แล้วผก็รีบืกไปหาพี่เค้าว่าพี่ ฟ อยู่ห้องไหนพี่ ฟ ก็ได้บอกว่าไท่บอกอยากรู้ก็ต้องมาหาเองจนถึงวันร.รเปิดแล้วผมก็เจอพี่เค้าอีกครั้งหลัฃจากที่ไม่เจอมา1เดือนตอนเข้าแถวผมได้ืกพี่เค้าพี่เค้าเตี้ยที่สุดในห้องยืนหน้าสุดของแถวภาพแรกที่ผมเห็นทุกเช้า  ล่ะไหนที่ชุดผมก็ไดเจอห้องื่พี่เค้าอยู่คือม.4/2 รู้ได้ไงรอชอบใครสักคนมันก็จะสืบมาจนได้ล่ะ ผมจากที่รู้ห้องวันวาเลนไทน์ผมได้ชื้อดอกไม้กับเค้กไปให้โดยที่ผมไม่คยทำมาก่อน
และวันนั้นผมก็ทำให้ผมได้อกหักสุดผมได้บอกรักพี่เค้าบอกความรู้สึกไปแต่สิ่งที่ได้กลับมาพี่เค้าไม่ได้รักเราด้วยคิดได้แค่พี่น้องแต่ผมก็ได้พยายามจีบอยู่หลายครั้งจนมาถึงครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะออกจากร.รเพื่อไปต่อม.2อีกร.รครั้งสุดท้ายผมดันทุรังบอกไปเลยอีกครั้งก็ได้คำตอบเดิมกลับมา
จากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับพี่เค้าอีกเลยได้แค่มองตอนที่พี่เค้ายืนหน้าสุดตอนเข้าแถวทุกเช้า
ถึงวันสอบปลายภาควันสุดท้ายจบลงผมได้ทักไปหาพี่เค้าอีกครั้งหลัฃตากที่ไม่ได้ทักไปนาน
  (พี่ ฟ  เปิดเทอมครั้งต่อไปผมก็ไม่ได้เจอพี่ทุกเช้าแล้วน่ะ) พี่เค้าตอบกลับมาว่าอ้าวจะไปไหนอ่ะเราผมบอกไปผมจะย้านไปเรียนต่อที่ร.รกีฬาจะเล่นสายกีฬา พี่เค้าก็ได้บอกแค่โชคดีน่ะ มันไม่ใช้คำตอบที่ผมหวังไว้ แต่ก็เป็นแชทสุดท้ายที่ได้คุยกัน

ผ่านไป4-5ปีแล้วมั้งผมก็ได้ลืมพี่เค้าไปแล้วผมได้กลับมารื้อดูข้อความเก่าจนมาหยุดที่ห้องแขทผมกับพี่ ฟ ผมก็ได้นั้งอ่านคั้งแต่แรกจนจบว่าโชคดีน่ะ ทำให้ผมนึกคิดถึงพี่เค้าอีกครั้งที่เคยได้คุยด้วยกันได้เจอกันทุกเช้า ทำให้อย่างติดต่อกับพี่เค้าอีกครั้งแต่เฟสพี่เข้าได้ปิดการใช้งานไปแล้ว
แต่ผมก็ยังนึกได้อยู่ว่าพี่เค้าก็เล่น Instagram ผมก็เลยไปค้นขื่อพี่เค้าใน Instagram แล้วก็เจออีกจนได้โชคดีที่พี่เค้าตั้งชื่อเดียวกับเฟส วันนั้นผมเลยตัดสินใจทักไปหาพี่เค้าอีกครั้ง ว่า พี่ลืมผมไปยังนิ

คำตอบที่ได้ก็ตามภาพเลย  ทุกคนคงอยากรู้บ่ะสิว่าตอนนี้ผมยังชอบรักพี่เค้าอยู่ไหม คำตอบก็ยังเหมือนเดิม  ว่า  ยังรักและยังอยากคบ   
แต่ไงได้ล่ะพี่เค้าก็ยังคิดแค่พี่น้องตอนนี้ผมคุยในสถานะพี่น้องก็ดีใจมีความสุขแล้ว ที่ได้กลับมาคุยอีก


               ผู้หญิงที่คิดกับเราได้แค่พี่น้อง
         เราก็ควรดีใจน่ะที่เค้ายังรักเราแบบพี่น้อง
            ดีไม่กว่าที่เค้าไม่คิดไรกับกับเราเลย



                                                       KamPoo