คือ.... เรื่องมันเกิดขึ้นที่ว่า เราแอบชอบรุ่นพี่คนนึง ต้องเท้าความก่อนว่า เราย้ายเข้ามาในรร. ม.1 ก็ยังไม่รู้จักใคร แต่พี่ชายเราอยู่ม.2 เราเห็นพี่ชายคุยกับพี่คนนี้ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร ก็แค่คุยกันแบบพี่น้อง ขอยกตัวย่อพี่คนนี้ว่าภ. ก็แล้วกัน แล้วเราก็ได้มีโอกาสได้คุยกับพี่ภ. คือ.. ตอนแรกเราคุยในไลน์ก่อน คือตอนนั้น พี่ภ. อยู่ม.4 เราอยู่ม.1 ก็คุยในไลน์กันไปสักพัก แล้วในใจเราอ่ะ มันก็มีอาการหวั่นๆ กับพี่คนนี้จังเลยว่ะ จะพิมมือก็สั่น ใจสั่นไปหมด เพราะว่าคุยกับพี่ภ. สนุกมากก เพราะพี่แกดูเป็นผู้ใหญ่ไรงี้ ก็เลย อยากคุยไปตลอด จนเลิกคุยในไลน์ เราเลยทักพี่แกไป ในเฟสบุ๊ค คุยนู้นคุยนี่ แล้วจนจะจบม.1 ได้มารู้ใจจริงๆว่า เราชอบพี่คนนี้ว่ะ แล้ว.. พอขึ้นม.2 ก็ทักไปคุยกับพี่เขา เราเป็นฝ่ายทักตลอด และ... ม.3 เราเริ่มรู้สึกกลับไปอ่านแชทเก่าๆ ทำไมเราทักพี่แกบ่อยจังว่ะ และก็นานๆ ทักไปที การแอบชอบพี่ภ. ก็2ปี จนเราม.3 พี่แกม.6 เรา2คน ก็จะเรียนจบ คือเราอ่ะ แค่จบม.3 เราก็เรียนต่อ โรงเรียนเดิม แต่พี่แกอ่ะสิ ต้องไปเรียนที่มหาลัย จนได้มาถึง วันปัจฉิมนิเทศ เราได้ทำกระดานเป็นรูปพี่เขาแปะไว้ ชื่อพี่เขา และเขียนว่า congratulation และที่พีคก็คือ พวงกุญแจ เราได้สั่งพวงกุญแจที่เป็นชื่อพี่เขา ที่เก็บไว้ คือเราตั้งใจจะให้ตอนกีฬาสี กีฬาสีตอนสิ้นปี พอเราจะให้วันนั้น กลับลืมให้ แล้วก็เก็บไว้กีฬาสีปีหน้า พอปีหน้า จะเอาไปให้ พี่แกก็กลับบ้านก่อน.. อ่าา สงสัยล่ะสิทำไมถึงรู้ว่าพี่แกกลับบ้าน.. ก็เพราะว่าเราทักไปถามพี่ภ. ว่าไปประมาณว่า ว่าจะขอถ่ายรูปอย่างนู้นอย่างนี้ แล้วพอมาปีสุดท้าย เราก็เอาไปเหมือนเดิม แต่เราได้ขอพี่ภ. ถ่ายรูปเว้ยยยย เป็นการถ่ายรูปครั้งแรกด้วย5555 คือตอนนั้นมือไม้ชาไปหมด คืออ.. แต่เราก็ยังไม่ได้ให้เหมือนเดิม อ่ะ.. วกกลับมาเข้าเรื่องปฐมนิเทศ คือ เราก็เตรียมพร้อมในระดับนึง แล้ววันนั้น ปฐมนิเทศวันเดียวกัน ม.3เช้า ม.6 ตอนเย็น คือตอนเช้าอ่ะ เราเดินวนหาพี่แกไม่เจอเลยยยยยยย จนเราลงมาจากหอประชุม ก็เป็นตาม.6 ขึ้นไป จนเรากับเพื่อนฝูงได้ไปกินเนื้อย่างเพื่อรอเวลา พอบ่าย2กินเสร็จก็ได้กลับมาที่รร. และได้ตามหาตัวพี่ภ. แล้วคือตอนนั้น ไม่กล้าให้มันกล้ากลัวๆจนเพื่อนรำคาญ เราก็ได้มอบกระดาน และพวงกุญแจอัน3ปีที่ข้ารอคอยไห้พี่แกไป และที่สำคัญเว้ยยย พี่แกก็ให้ของเรามาเหมือนกัน ใส่ให้ด้วยยย5555 เขิลมากตอนนั้น และก็น่าจะเป็นวันสุดท้ายที่เราไก้เจอกัน แล้วก็มีวันนึง ไม่รู้ว่าพี่แกทักมารึเราทักไป555 จำไม่ได้ พี่แกทักมาขอรูป ที่ถ่ายตอนกีฬาสี และตอนปฐมนิเทศ คือนั้น ฟินมากกก คือช่วงนั้นเดือนมีนาคม แล้วว ปิดเทอม เราก็ไม่ได้คุยอีกเลยย จนสิ้นเดือนมีนาคม เราเกิดเห็นอะไรบางอย่าง คือออ.... เป็นติ่งนั้นเอง ติ่งไทยน่ะ ติดมากก แล้วนั่งดูทั้งวันคืน จนแบบ ไม่คิดเรื่องพี่ภ. แม้แต่นิดเดียว จากที่ตลอดระยะเวลา2ปีที่ผ่านมา จากที่ส่องไอจี ส่องเฟสบุ๊คทุกๆ10นาที มันไม่มีอีกแล้วว คือแบบในใจเราไม่มีพี่แกอีกแล้ว ส่องโซเชียลต่างๆคือไม่มี เราเลยรู้ว่า การเป็นติ่งมันทำให้ลืมใครสักคนได้ง่ายๆขนาดนี้เลยรึ55 จนตอนนี้เราติ่งมาปีกว่าๆและ มันก็ทำให้ลืมพี่แกไปปีกว่าเหมือนกัน จนแบบ ไม่ทักไม่คุยกันอีกเลยย จนทักล่าสุดเมื่อวันเกิดพี่แก 23 กรกฎาคม 2561 เราได้ทักไปบอกhbd.ก็คือพี่แกก็สงสัยแหละ ว่าทำไมถึงรู้วันเกิดพี่แก เราก็ตอบแบบ ก็รู้ก็แล้วกัน ก็คือการสนทนาก็จบในวันนั้น ไม่มีอะไรเพิ่มเติม แต่เวลาเราลงสตอรี่ต่างๆ พี่แกก็จะมาดูทุกอัน พอเราขึ้นม.4 ก็ไม่มีใครให้มองล่ะ แต่รู้สึกว่าใจเราอ่ะก็ยังผูกพันกับพี่แกอยู่ แบบ หาอะไรเพ้อที่เกี่ยวกับเรา2คน มาลง ไม่บ่อยหรอก แต่ก็ลง แต่เวลาลง ใจเราแบบเฉยๆมาก แบบเฉยม๊ากก มากกก ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่เวลาเจอแล้วก็เขิล ร้องกรี๊ดไรแบบนี้
คำถามน่ะคะ: อยากรู้ว่าเราควรทำไงดีคะ ใจเรามันไม่ค่อยชัดเจนสักเท่าไหร่ คือตอนนี้พี่แกก็เรียนที่กรุงเทพ ก็อยากจะถามทุกคนว่าเราควรทำอย่างไรให้ลืมพี่แก หรือ ควรอยู่แบบนี้ต่อไป
สถานะไม่ชัดเจน หัวใจก็ไม่ชัดเจน
คำถามน่ะคะ: อยากรู้ว่าเราควรทำไงดีคะ ใจเรามันไม่ค่อยชัดเจนสักเท่าไหร่ คือตอนนี้พี่แกก็เรียนที่กรุงเทพ ก็อยากจะถามทุกคนว่าเราควรทำอย่างไรให้ลืมพี่แก หรือ ควรอยู่แบบนี้ต่อไป