เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน บ้านเราไม่มีเงินที่จะส่งลูกเรียนเเต่ตัวเราเองส่งตัวเองเรียนจนจบ ปวช.3  เเละหลังจากนั้นก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินเรียนเลย จนตอนนี้เราอายุได้ 27 ปี เราเริ่มรู้ตัวว่าเราชอบพยาบาลเเละอยากจะเป็นพยาบาลจนเราไปสมัครสอบที่วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีขอนแก่นติดผู้ช่วยพยาบาล จนเราไปบอกพ่อกับเเม่เราว่าเราขอที่จะเรียนสายนี้ได้มั้ยเพราะมันใช้เวลาเรียนแค่1ปี เเละเราต้องไปยุหอที่ขอนแก่นเลยเพราะมันต้องเรียนจันทร์ถึงศุกร์ เเม่เราบอกโอเค เเต่พ่อเราบอกกับเราว่าเราเรียนไม่ได้หรอกเรียนเด่วก็ไม่จบไม่มีเงินจะเรียน ไม่มีเงินส่งให้กินให้ใช้ขนาดนั้น จนเราถอดใจ วันนึงเเม้เราไปกู้เงินมาให้ 200,000 เพื่อเป็นทุนไปเรียนให้เรา เเต่พ่อเราเอาไปใช้หมดไม่เหลือเลยสักนิดค่าเทอมเราตลอดหลักสูตร1ปีแค่ 45,000 ค่ามอบตัวเเค่ 2,000 กว่าบาท เเละค่ากินค่าอยู่เราขออาทิตย์ละ 500 บาท  พ่อเราบอกไม่ได้หรอกให้ไม่ได้ แม่เรายอมเอาตัวเองไปกู้ธนาคารส่งงวดเดือนละ 7,000 กว่าบาทเพื่อให้ลูกได้เรียน เเต่พ่อเราบอกไม่อยากช่วย ไม่สนใจ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น พ่อเราเป็นพ่อที่ไม่เคยสนับสนุนลูกเลย  จะดีตะร้ายพ่อจะซ้ำเติมตลอด ไม่เคยทำหน้าที่พ่อแม่เเต่ครั้งเดียว ไม่เคยส่งเรียน มีเเต่ปู่กับย่าที่ส่งเราเรียน ครั้งนี้เปนครั้งแรกที่เราขอให้เขาส่งเราเรียนเเต่เขาก็ไม่อยากจะส่งทั้งๆที่มันเปนอนาคตของเราเเท้ๆ เราเคยถามเเม่ว่าเราเปนลูกเขาจริงๆมั้ย ทำไมเขาไม่เลี้ยงไม่ดูแลอะไรเลย เขาไม่ทำหน้าที่พ่อเลย เขามีเเต่พูดว่าเราเป็นตัวปัญหาของบ้าน เรามันเลวแบบนั้นเรามันเลยแบบนี้ มีบางครั้งที่เขาบอกเราไปตาย เเละหลายครั้งที่เขาบอกให้เราไปขายบริการเพื่อเอาเงินมาจุนเจือครอบครัว เขาไม่เคยเชื่อใครนอกจากตัวเองเขาเชื่อเเต่ว่าตัวเขาเองเก่งเเละดีกว่าคนอื่น เขารับผิดชอบอย่างเดียวในบ้านคือค่าฃวดรถกระบพของเขาเท่านั้น อย่างอื่นเขาจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น เราทำดีเปนร้อยครั้งเขาไม่เคยว่าเราดี เราทำผิดแค่1ครั้งเขาพูดซ้ำเติมเราเปนทศวรรษ ไม่เคยลืมสักนิด ทั้งๆที่หน้าที่ของคนเปนพ่อคือสนับสนุนลูกไปในทางที่ดีมั้ย ส่งเสียลูกรับผิดชอบลูก เเต่เขากลับคิดว่าลูกเกิดมาต้อฃหาให้เขากินหาให้เขายุทั้งๆที่เราก็ตกงานในช่วงโควิดนี้ เราพยายามไปเรียนเพื่อที่เราจะออกมาทำงาน วุฒิ ปวช สมัยนี้เเทบหางานไม่ได้เรย เขาชอบฝากงานให้คนอื่นยกเว้นลูกตัวเอง เขาช่วยเหลือคนอื่นยกเว้นลูกของตัวเอง เวลาที่เขาสอนลูกเขาจะบอกให้ดูเขาเปนตัวอย่าง ทั้งๆที่ในอดีตเขาเปนนักเลงหัวไม้ยิ่งกว่าเด็กปทุมวัน แอบไปเปนชู้เมียเพื่อน เมียคยอื่นไปทั่ว ทำคนอื่นท้องไม่รับผิดชอบทั้งหลายคน ทำร้ายร่างกายคนอื่นไม่รู้เท่าไหร่ ในสายตาคนเเถวบ้านพ่อเราคือคนที่น่ารังเกียดที่สุดแต่เขากลับพูดว่าตัวเขาเองแหละ เเละเก่งที่สุดเเล้ว ตอนเด็กๆเราชื่นชมพ่อเรามากเราว่าเขาเปนฮีโร่สำหรับเรา เเต่พอเราโตมา เรารู้ความจริงทั้งหมดเราว่าพ่อเราเปนคนทีน่ารังเกียดคนนึงมากๆๆ ถ้าตัวเขาดีจริงเขาไม่มามีชีวิตยุเเค่นี้หรอก เขาคงได้เปนใหญ่เปนโตกว่านี้เเล้ววแหละ  เเต่เราก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจเพร่ะยังไงเขาก็พ่อเรา เเต่ที่เรารับไม่ได้คือ เขาไม่พยสยามเปนพ่อที่ดีของเราเลยเเม้เเต่นิดเดียว เขาไม่พยายามที่จะช่วยเหลือลูกเลยสักนิด เราเเค่ขอเรียนผู้ช่วยพยาบาล เเต่เขาก็ไมให้เราเรียน เเม่เราเงินเดือนเเม่บ้านเเค่ 6,600 บาท รับผิดชอบค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินค่ายุในเเต่ละเดือนไหนจะค่าธนาคารที่กู้ใาอีกต้องส่งเดือนละ 7000 กว่าบาท เเล้วพ่อเราอ่ะทำไรยุ เราเริ่มโรคซึมเศร้าเพราะพ่อเราเปนแบบนี้ เรามืดแปดด้านไปหมดเรากลัวไม่ได้เรียน เรากลัวไปหมดทุกอย่างเลยตอนนี้ เหนื่อย เเละท้อกับชีวิตมากภึงมากที่สุดเมื่อเช้าเราคิดจะฆ่าตัวตายเพราะเราหาทางออกไม่ออกเลย บอกเราทีเราควรใช้ชีวิตยังไง มันใืดไปหมด