ฝนใกล้ตกฟ้ามืดใจชืดยิ่ง   คล้ายคลายสิ่งมืดมิดจิตจางหาย เกิดเป็นคนคิดมากลำบากกาย    ล้วนสูญหายไปตามกาลเวลา

เรียน ผู้รู้, ผู้สนใจ, กวี และมิตรรักนักกลอน ข้าพเจ้าใคร่ขอคำชี้นำ, คำเสนอแนะหรือคำวิพากษ์ สำหรับกลอนอวยพรบทนี้ พรเฉลิมเผดิมศก แคล้วอาดูรสูญวิโยคปราศโศกศัลย์ เสวยหรรษ์นันท์ปรีดิ์เปรมเขษมสรวล พรรังส

ชื่อ สุพัตรา ชื่อเล่นมายด์ อยู่ชั้น ม.5 เป็นคนพูดมาก เฮฮา ร่าเริง ชอบฟังเพลง สนุกสนาน ชอบคิดมากกับคำพูดคน รบกวนช่วยแต่งหน่อยนะคะ กลอนสุภาพ 2 บท

ภิกษุ ! สำหรับปัญหาของเธอนั้น เธอไม่ควรตั้งคำถามขึ้นว่า “มหาภูตสี่ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม เหล่านี้ ย่อมดับสนิทไม่มีเหลือ ในที่ไหน ?” ดังนี้เลย ; อันที่จริง เธอควรจะตั้งคำถามขึ้นอย่างนี้ว่า :-

กาลครั้งหนึ่งมีปลวกน้อยค่อยๆเก็บสะสมประสบการณ์ในความมืดมิดใต้ดิน ปลวกน้อยเริ่มคลำทางเหมือนคนตาบอด จนกระทั่งวันหนึ่งปลวกน้อยก็เห็นแสงสว่างลิบๆอยู่ไกลๆ อา! ปลวกน้อยอุทานเห็นทีเราจะมาถูกทางแล้ว นั่นมันแส

ของอร่อย น่าทาน มีหลากหลาย ทั้งกุยช่าย โมจิ ลิ้มรสหวาน มีคุกกี้ โดนัท ขนมตาล ล้วนน่าทาน .... .......... (จะให้เราเปลี่ยนตรงไหนบอกได้น้า)