ขอเล่าเรื่องก่อนนะคะ ตอนเด็เราอยู่กับยายและญาติพ่อแม่มักจะเอาเราไปอยู่บ้านยายเพราะต้องไปทำงานต่างจังหวัดแต่บางทีก็กลับมารับเราไปอยู่แต่เราไม่อยากไปเลยเราชอบอยู่กับยายเพราะพ่อแม่ชอบทะเลาะกัน นี่คือเหตุผลตอนเด็ก พอโตไปจนถึงปัจจุบันเราอยู่ม.4 เรากลับมาอยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่ม.3 เพราะเราไม่สามารถปฏิเสธเค้าได้แล้วเพราะตอนเด็กเรามักจะร้องไห้จนถึงขั้นที่พวกเค้าต้องลากเราขึ้นรถ จนยายสงสารเราและร้องไห้ตามในตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราเห็นยายที่เรารักมากร้องไห้ แล้วเราก็ซึมไปนานมากประมาณ1เดือนที่เราจะออกจากห้องแค่มากินข้าวและแทบจะไม่คุยกับใครเลย(ปิดเทอม)พอเปิดเทอมเราก็ไปเรียนปกติแต่เหตุผลที่เราไม่ชอบพ่อของเราในตอนนี้คือเค้าชอบดูถูกยาย ตา น้า พี่ญาติ หรือเค้าจะชอบดูถูกญาติฝั่งแม่ของเราทุกคนให้เราฟังว่าญาติเราเป็นคนไม่ดีหรือความผิดพลาดของพี่ญาติเราที่พลาดท้องตอนเรียน(พี่เค้าได้ดีมีงานมั่นคงกว่าพ่อแล้ว)ว่าพวกเค้าไม่ได้ดีหรอก หรือด่า ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ดีไปกว่าพวกเค้าเลย แล้วพ่ออยากให้เราตัดขาดกับญาติพี่น้องใั่งแม่ทุกครั้งที่เราแอบไปนอนบ้านยายเราจะโดนด่าแต่เราก็ทำเพราะไม่สน แต่แม่เรานั่งฟังเฉยๆไม่พูดอะไรสักคำ เรารู้สึกว่าทำไมแม่ต้องนั่งเฉยๆให้พ่อด่าพ่อแม่พี่น้องของแม่อยู่เฉยๆได้ยังไง นี่คือความคิดเรา เราไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะเราเคยพูดแล้วเค้าไม่หยุดพูดจนกว่าเค้าจะนอน เรารู้สึกเครียดจนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองซึมเศร้า และตอนนี้เราควรทำยังไงกับครอบครัวแบบนี้ คือเราไม่มีความรักให้กับเค้าเลยแค่รู้สึกว่านี่คือพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเราเฉยๆ และเราอยากจะหนีออกจากบ้านไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ที่พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน เราควรจะต้องทำไงกับความรู้สึกของตัวเองตอนแรกเราก็พยายามคิดว่าเค้าห่วงเราแต่ไม่ใช่เลย และเราผิดไหมที่รู้สึกไม่ชอบหรือเกลียดพ่อแม่เพราะตอนนี้ความรู้สึกของเราพัฒนาถึงขั้นเกลียดรำคาญทุกสิ่งที่พวกเค้าทำหรือพูดจนไม่อยากเห็นหน้า
ควรทำไงกับครอบครัวหรือพ่อแบบนั