เราไม่มีเป้าหมายในการมีชีวิตอยู่ต่อเลยค่ะ ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไปเพื่ออะไรอยู่ไปทำไมไม่รู้สึกอยากได้อยากมีหรืออยากไปที่ไหน ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่ามี่ชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกัน หมดแรงหมดกำลังใจในการที่จะทำสิ่งต่างๆเหนื่อยในการใช้ชีวิตในแต่ละวันเหนื่อยกับการที่ต้องดิ้นรน หนทางข้างหน้าของเรามันมืดมนไปหมดเลยค่ะ เราพยายามคิดบวกแล้วเรานึกถึงคนที่เรารักมากๆเขาคอยสอนคอยให้กำลังใจเราดูแลเราเขาคอยเป็นพลังบวกให้เรา เรานึกถึงหน้าครอบครัวนึกถึงพี่สาวนึกถึงหลานที่เรารักมากที่สุดแต่เรากลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลยเราจมลงดิ่งลงเรื่อยๆในทุกๆวัน เราพยายามไม่คิดแล้ว พยายามทำให้ตัวเองไม่ว่างทำนู้นนี่นั่น มีความสุขกับสิ่งรอบข้างในเรื่องเล็กๆน้อยๆแต่มันกลับไม่ไปไหนเลยมันฝังอยู่ในหัวเราอยู่ในความคิดเราตลอดเวลา เวลาที่เราเครียดเราจะไปเล่นกับหลานเราอยู่กับหลานเรา มันแย่มากๆที่ในตอนนี้การอยู่กับหลานมันไม่ช่วยให้เราดีขึ้นเลย ไม่มีอะไรมาดึงเราขึ้นไปได้เลยจริงๆ ในบางทีเรานั่งอยู่เฉยๆน้ำตามันก็ไหลลงมาเองเราร้องไห้หนักและไม่สามารถที่จะหยุดได้เลย เราเหนื่อยมากจริงๆกับการเป็นเรา เราอยากหายไปจริงๆ แบบนี้ใช่มั้ยที่เขาพูดกันว่าคนที่ตายคือคนที่ไปสบายแล้ว