ตอนม.4ปลายเทอม2เราโดนบูลลี่โดยคนคนนึง ไม่เชิงการกระทำแต่เป็นจากคำพูดมากกว่า คำพูดเค้าทำให้คนในกลุ่มบางคนเปลี่ยนไป บางคนที่เราสนิทตั้งแต่ม.3จากที่ดีๆก็กลายเป็นพาลนิสัยไม่ดีมาด้วย เราร้องไห้ทุกวันสองเดือน ลืมตาตื่นเหมือนจิตมันสั่งให้ตื่นแล้วนอนเครียดว่าไม่อยากไปโรงเรียนๆ อ้างอะไรดีที่ทำให้พ่อเชื่อ ช่วงเวลาตื่นนอนคือเวลาที่เรากลัวที่สุด เราเคยแอบร้องไห้บนรถรับส่งนักเรียน ไปโรงเรียนแล้วรู้สึกว่าเพื่อนเลือกคนนั้นมากกว่าเรา เดินกัน5คนเราเป็นเศษ พ่อไม่ปล่อยไปเที่ยวที่ไหนยิ่งทำให้เราสนิทลดลงกว่าเดิม ไปโรงเรียนช่วง2เดือนนั้นตั้งใจเรียนมากเพราะไม่มีเพื่อนให้คุย พักเที่ยงกินข้าว5คน โต๊ะนั่งได้6คนอึดอัดเราพยายามทำตัวลีบๆเพื่อไม่ให้เพื่อนอึดอัด เวลามีงานกลุ่มจะเป็นเราที่โดนปัดออก เราโดนปัดให้มานั่งหน้ากับเพื่อนที่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน นั่งแยกกับเพื่อนคนเดียว เวลาปจดมาเพื่อนไปละหมาดเรานั่งคนเดียว มีเพื่อนคนอื่นที่เรารู้จักนั่งอยู่แต่เราเหมือนตัวคนเดียว หลังเลิกเรียนเรารอเพื่อนคนนึงตลอด เราพาไปส่งที่รถเพราะเรารู้สึกว่าเราเหลือคนนี้คนเดียว(คนนี้ก็โดนคนที่บูลลี่เรานินทา เพื่อนคนนี้สวย ดัง ผชรุมล้อม) วันไหนที่เพื่อนคนนี้ไม่มาเหมือนกลุ่มมีอยู่3คน เราแทบไม่อยากเอาตัวไปแทรก เพื่อนลงไปซื้อขนมกินกัน เราชอบขนมมากแต่เรายอมนั่งบนห้อง ทำเก๊กอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าอีกโรงเรียน เราไม่ได้มีใจจะอ่านหนังสือเลย เราอ่านแค่เพราะไม่มีเพื่อนคุย เพื่อนไม่อยู่กับเรา เราก็ไม่อยากแทรกไปอยู่กับเพื่อน เราอยู่ในห้องคนเดียวเลยอ่านหนังสือแก้เขิน พอกลับมาบ้านเรารีดผ้าไปร้องไห้ไป เครียด อึดอัด กดดันแบบนี้ทุกๆวัน วันสุดท้ายของการสอบ เพื่อนสองคนที่เราสนิทตั้งแต่ม.3อยู่กับเราเพราะมันคือวันสุดท้ายที่จะเราจะอยู่ แต่อีกสองคนเลือกทิ้งเราและเพื่อนไปซื้อของเพื่อประชด2คนนั้นที่เลือกเรา เพื่อนเรา2คนนั้นร้องไห้คิดว่าทำอะไรผิด เค้าไม่ได้รู้เลยว่าเราร้องไห้หนักกว่าเค้าอีก10เท่ามาสองเดือน สองเดือนหรืออาจจะมากกว่านั้น อาจจะน้อยแต่มันหนักมากสำหรับเด็กอายุ15 เราพูดอะไรก็โดนมองว่าอวดเพราะคนคิดว่าเราลูกคุณหนูทั้งที่ไม่ใช่ เราพูดอะไรไม่มีใครฟัง เราแกล้งทำเป็นยิ้มแต่ภายในใจเราไม่เหลือชิ้นดี เราอยากตายทุกวัน เราพิมพ์ก็จะร้องไห้ไป เราอยากขอบคุณตัวเองที่ผ่านมาได้ แต่วันที่เราผ่านมาได้แล้ว เรากำลังใช้เวลาในสังคมโรงเรียนใหม่ เราเครียดแค่เรื่องงาน เราดีขึ้นมากๆเพราะเพื่อนในเน็ต แม้ว่าเวลาเพื่อนโพสต์สตอรี่ว่าคิดถึงเพื่อนมันจะไม่มีเราเราก็เข้าใจได้เพราะเราเฟดออกมาเอง เอาเองก็ไม่ได้นับตัวเองเป็นคนในกลุ่มนั้นแล้ว วันที่เรากำลังจะผ่านมันมาได้แล้วกลับมีข้อความนึงขึ้นมาว่าคิดถึงจัง ข้อความนั้นมาจากคนคนนั้น คนที่พาเพื่อนไม่ชอบหน้าเรา คนที่ทำให้เราร้องไห้ทุกวัน คนที่คนทักว่าเรากับเค้าเหมือนแฝดกันจังเลย จะเพื่อนหรือแฝดมันต้องรักกันไม่ใช่หรอ แต่ทำไมคนคนนี้เค้าทำร้ายเรา พอเค้าทักมา เราเห็นรูปโปรไฟล์เราเหม่อเลย ภาพเหตุการณ์ ความรู้สึกเมื่อต้นปีมันรีรันกลับมาให้ราเห็นอีกครั้ง เราควรทำยังไงดี เรากลัวเค้าทั้งที่ไม่มีอะไรให้กลัว เพื่อน พี่สาว ทุกคนบอกให้เราสู้ บอกเค้าไปเลยว่าเค้าทำให้เราเจออะไร เราอยากทำแต่เราไม่กล้าพอ เราขี้ขลาด เรากลัว กลัวว่าเหตุการณ์มันจะซ้ำรอย ไม่รู้มันจะซ้ำยังไงแต่เรากลัวแต่เราก็อยากที่จะบอกเค้าว่าเค้าทำร้ายคนคนนึงให้เจ็บมากแค่ไหน เราควรทำยังไง ช่วยด้วยค่ะ
ขอโทษค่ะที่พิมพ์วกวนไม่ได้ความ เราพิมพ์ออกมาจากใจหมดเลยไม่ได้ผ่านสมอง ขอโทษล่วงหน้าถ้าไม่ได้ตอบค่ะ