เคยอธิบายไปหลายรอบแล้ว

ความจริงคือ กีฬาประเภทบุคคล นักกีฬาสามารถฝึกฝนพัฒนาตัวเองโดยไม่ต้องสนใจคนอื่น ต่อให้ในประเทศไม่มีใครเล่นด้วยก็หาเงินทุนไปฝึกฝนไปแข่งในต่างประเทศด้วยตัวเองจนเก่งได้

ที่เห็นชัด ๆ เลยก็อย่างคาโรลินา มารีน ก่อนหน้านั้น แบดมินตันสเปนนี่โนเนมมาก แต่อยู่ดี ๆ เจ๊มารีนโผล่มาจากไหนไม่ทราบ ข้ามาคนเดียวกลายเป็นแชมป์สารพัดรายการ แต่อย่าถามนะว่ามือสองประเภทหญิงเดี่ยวของสเปนคือใคร อยู่อันดับที่เท่าไหร่

แต่กีฬาประเภททีม นักกีฬาจะส่งตัวเองไปเล่นกับคนอื่นไม่ได้ ต้องมีเพื่อนร่วมทีมที่จะเล่นด้วย ดังนั้นถ้าในประเทศไม่มีใครไม่มีคนสนใจเล่นกีฬานั้น ก็ยากที่นักกีฬาคนนั้นจะทำผลงานอะไรได้มาก เพราะถึงจะออกไปเล่นต่างประเทศจนเก่งแค่ไหน แต่พอกลับมาเล่นทีมชาติ ต้องเล่นกับเพื่อนร่วมทีมที่ฝีมืออ่อนกว่ามาก คนเดียวก็แบกทีมไม่ไหว

ลองนึกถึงจอร์จ เวอาห์ เคยเป็นถึงนักเตะยอดเยี่ยมรางวัลบัลลงดอร์ แต่เวอาห์คนเดียวก็ไม่สามารถพาทีมชาติไลบีเรียไปบอลโลกหรือแม้แต่แอฟริกันเนชันคัพ ไลบีเรียก็แทบไม่มีผลงานอะไรแม้แต่ในยุคของเวอาห์เอง

--------------------------------------------------------------

อีกอย่างคือ กีฬาประเภททีมโดยเฉพาะโอลิมปิก โควตาเข้าแข่งขันจะน้อยมาก ถ้าเทียบกับประเภทบุคคล
อย่างวอลเลย์บอล เอาแค่ 12 ทีม หักโควตาทวีปไปอีก เท่ากับเอเชียเหลือโควตาของตัวเองแท้ ๆ ทีมเดียว ที่เหลือคือต้องไปคัดกับคนอื่น ขนาดสาวไทยอยู่อันดับ 4 ของเอเชีย ยังไม่ได้ไปเสียที เพราะไม่สามารถหักด่านเบอร์ต้นของทวีปอย่างจีน ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ไปได้

แต่กีฬาเดี่ยว บางทีคุณไม่ต้องติดท้อป 4 ของทวีป ก็ยังมีโอกาสได้ไปแข่งขันเลย