เดี๋ยวนี้ครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เรามีรอยยิ้มอีกเเล้ว ตั้งเเต่มีน้องคนเล็กมาผมก็เหมือนขยะเปียกน้องมาเเกล้งผมผมก็หยอกเล่นกับน้องเเต่น้องร้องไห้ผมก็นอนเงียบเเม่เดินมาถามว่า "ทำน้องทำไม''
ผมก็เงียบเเล้วเเม่ก็บอกว่าน้องมาเเกล้งเพราะอยากมีเพื่อนเล่นพวกมีโทรศัพท์น้องมันไม่มีผมบอกว่าน้องก็มีTVหน้าจอก็ใหญ่เเม่หยิบโทรศัพท์ของผมอีกเครื่องขึ้นมาผมยอกว่าถ้ารู้รหัสก็เอาไปเปิดเลย เเม่ไม่รู้เเละถามผมว่ารหัสอะไรผมเงียบ เเม่เหยียบตัวผมลง2ขาผมร่างกายไม่เเข็งเเรงน้ำหนักไม่ถึง35กิโลกรัมเเต่เเม่น้ำหนัก100กว่าๆเหยียบผมเเละำชายผมนั่งขำหัวเราะผมทนไม่ไหวกระชากโทรศัพท์อีกเครื่องของผมคืนมาบอกไม่ต้องมายุ่งผมเดินขึ้นมาข้างบน พูดขึ้นว่าเเม่เเบบนี้กูไม่อยากมีหรอกพี่ชายผมพูดขึ้นว่ามันบาปนะฟิวผมพูดว่ากูไม่สนหรอกกูก็เจ็บเป็นเหมือนกันเเม่ผมพูดว่าไม่ต้องเก่งหาเงินเลี้ยงตัวเองได้เมื่อไรค่อยมาเก่งผมทนไม่ไหวพูดขึ้นว่า กูโตเมื่อไรกูปล่อยนอนตายข้างถนนให้ด้วยพี่ชายผมพูดว่าไม่มีเเม่เกิดไม่ได้นะผมเงียบคิดในใจว่าถ้าเลือกเกิดได้อยากจะมีพ่อเเค่คนเดียวพอในครอบครัวเพราะพ่อคือคนที่ผมรักที่สุดผมนั่งร้องไห้คนเดียวเเละช่วงนี้มีเรียนออนไลน์เลยบอกเพื่อนว่าช่วงนี้เค้าไม่ได้เรียนนะเพื่อนถามทำไมละผมเงียบเเละโพสต์ในเฟสว่า "ถ้ากูโตเเล้วรวยเมื่อไรกูจะปล่อยตายข้างถนนให้ด้วยเเม่เเบบนี้กูก็ไม่อยากมีหรอกไอสัสไอ " เเละเลือกที่จะปิดไม่ให้คนในครอบครัวทั้งตะกูลไม่ให้ใครเห็นผมอยากจะถามว่าผมควรที่จะทนมั้ยตอนนี้ผมอายุ12เเละนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เเม่ทำกับผมเเบบนี้ร้ายเเรงทุกครั้ง(ที่เล่ามาคือเรื่องจริงหมดนะครับโดนมาเมื่อกี้ทนไม่ไหวเลยเข้ามาบอกชีวิตที่เลวร้ายตอนนี้)