สวัสดีคะ 
วันนี้ขออนุญาติมาเล่ามาระบายให้ฟัง อัดอัน เก็บกดในใจมาตลอด
ส่วนตัวเรา เป็น ซึมเศร้าและเคลียด รักษาด้วยการกินยาที่หมอจัดให้
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ ประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว เรามีแฟน 1 คน  ครบกัน จนมีลูกด้วยกัน 1 คน เป็นเด็กผู้หญิง  ตอนที่เราคลอดที่โรงบาล เมื่อ 3 ปี แล้ว แอดมิสนอน 2 อาทิตย์ นิดๆ ในช่วงที่พักรักษาตัว ทางญาติแฟนก็มาเยี่ยม บ้างแต่ไม่ได้มาบ่อย ที่จำได้คือมา แค่2-3 ครั้งแล้วเราก็ไม่ได้เจอ  จนมาวันสุดท้าย ที่จะออก ทางครอบครัวเรา มาหาและครอบครัวแฟนมา พวกผู้ใหญ่คุยกัน ถามเรา ว่าจะไปอยู่กับใคร เรากำลังจะตอบว่าขออยู่กับครอบครัวเรา แต่ทางคริบครัวเรา โยนเราให้ทางครอบครัวแฟน เราก็ไม่ติดใจอะไรมาก จนเวลผ่านไป ช่วงที่เราอยู่บ้านแฟน เราก็เลี้ยงลูก ของเรา แม่แฟนเสนองานให้คือธุระกิจครอบครัว เราก็ทำ จนเวลาผ่านไปสักพัก พอเวลาผ่านไป แฟนเราก็บอกว่า ทำงานให้เร็วๆหน่อยได้ไหม เราก็พยายาม แต่ด้วยที่เรา ตัวเล็ก น้ำหนักแค่ 37 สูง 149 อายุ 23 เป็นโรค เลือดจาง / ธารัสซีเมีย
พยายามทุกอย่างที่แฟนบอกมา แม่แฟนอาจไม่พูดกับเราแต่พูดบอกกับลูกชาย ลูกชายมาบอกเราอีกที 
จนมีวันหนึ่ง ที่น้องสะใภ้ของแม่แฟน มาบอกว่า แม่แฟนจะให้เราออก ไล่ออก ถ้าเรายังทำช้า จนผ่านไปเรื่อยๆ เราก็ไม่ไหวแล้ว เค้ามาพูดให้เราฟังบ่อยๆ เราก็เลยยอมขอออกเอง 
เราออกมาก็เลี้ยงลูกไปได้สักพัก จนเราเริ่มหางาน ได้  เราก็ไปทำ ทำได้ 3-4 เดือน เราก็ออก เพราะทะเลาะกับแฟน ก่อนช่วง 1 อาทิตย์ 
ทะเลาะกันเรื่องรีดผ้า แฟนเรา บอกให้รีบรีดเสื้อทำงานให้หน่อย เราเข้าใจ เราก็แต่หน้าจะไปทำงานเหมือนกัน เราแค่ขอแต่งหน้าเสร็จก่อนไม่ได้หรอ ทำไมต้องตะคอกใส่ เราก็อารมณ์ขึ้น เราพูดไปว่า  เมีย!!นะ ไม่ใช่คนใช้ รอไม่ได้หรอ 5 นาที  เรายอมรับว่าเราพูดแรง แต่เราก็เหนื่อย เลี้ยงลูก ไปทำงาน ทำงานบ้าน ที่เป็นหน้าที่เรา 
จากวันนั้น แฟนก็บอกเลิก ไม่พอใจ บอกเลิกอย่างเดียว จนวันสุดท้ายก่อนที่เราจะกริ๊ดแตก เพราะเรารับไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อย เราง้อ ขอโทษ ตัวดีๆ ก็แล้ว ไม่ยอมอ่อนให้เลย  เราก็ปิ๊ดแตกวิ่งขึ้นห้อง เราเอาลูกฝากไว้กับ แม่แฟน เพราะเราไม่อยากให้ลูกมาเห็น  ตอนนั้นคือเรามืดไปหมด คิดอะไรไม่ออก ลืมแม้กระว่า เรามีลูกอยู่ ลูกยังรักเรา ผู้ชายมันก็ไม่ใช่คนที่ให้ความรักเรา แต่ลูกคือความรักที่แท้จริง  ตอนคือเราสลบคะ คุมสติไม่ไหว เบลอ แม่แฟนและและแฟนมาเข้ามาให้ห้อง เพื่อกลอมเรา แต่เราไม่สนใจ เพราะอะไร เพราะความรู้สึกเรามันบอกว่า เค้าแค่ทำไปอย่างงัน  พวกเค้าติ้วเราขึ้นรถ เรานึกว่าจะส่งโรงบาล ไม่มี ขับรถไปส่งเราที่บ้าน ตายาย เรามาถึง คุยกับแม่เราว่ายังไรเราก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ พวกเค้าเอาเรามาโดยไม่ให้เอาลูกเราคืนมาด้วย เราเสียใจ เมื่อเรามีสติ เราถึงรู้ว่าเราผิด ผิดที่ไป เห็นความรักอิผู้ชายดีกว่าลูก ลืมว่า ลูกต้องการเรา  เราร้องไห้แบบนั้น 3 อาทิตย์ตั้งแต่พวกเค้าเอาเรามาส่ง เราก็เริ่มคิด สู้ ไปรับลูกที่โรงเรียนมา ไปที่บ้านพวกเค้า แฟน เอาเสื้อผ้าเรา ใส่ถุงมัดไว้กองหน้าบ้าน  เราก็ก็ทำใจได้แล้วคะ แล้วก็โทรถามแม่แฟนว่า ขอใบเกิดลูกหนูคืนด้วยคะ คำตอบที่  แฟนมันล็อคห้อง? ทั้งที่เรารู้ว่ากลอนลูกบิดมันพังและเอาออกไปแล้วซึ่งไม่มีทาง นอกจากเอามาใส่ใหม่ เราก็ยอม กลับแบบไม่มีใบเกิดลูก แต่เราก็พยายามโทรทวงเกือบทุกวัน  แต่ไม่ให้ บอกเอาไม่ได้ อาจสาระพัด เรามืดแปดด้าน เราไม่รู้กฏหมาย ว่า เราขอใบเกิดใหม่ได้ที่อำเภอที่ลูกเกิด 
จนทางนั้นโทรมาคุบกับทางครอบครัวเราว่า ส่งลูกเราให้พวกเค้าเถอะ เค้าจะส่งเสียเลี้ยงอย่างดี ไม่ให้ขาดอะไร เราก็เชื่อใจ เพราะตอนที่ ทางครอบครัวเราบอกว่าทางนั้นยื่นข้อเสนอมา เราก็เลยยอมโทรไป เราคุย เราบอก ช่วงปิดเทอม ขอเอาลูกมาเลี้ยงเองที่บ้านเรานะ และวันหยุดด้วย พวกเค้าก็รับคำ เราก็เชื่อใจสนิท  จากนั้นมา เราก็ได้ไปหาลูก 1 ครั้ง ที่บ้านนั้น 
ผ่านไปเราจะไปเยื่อมแต่ก็มาดันเป็นโควิดระบาดอีก เราก็ไปไม่ได้เรากลัวเชื้อมันจะไปติด  ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ด้วยความที่เราไม่ได้ไปหาลูกเพราะติดงานกับโควิดระบาดด้วย ทางแฟนเก่าก็เอาแฟนใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน แฟนใหม่ของแฟนเก่า  อดีตแม่แฟน ก็เริ่มตีตัวออกห่าง ไม่ค่อยยอมคุยหรืออัพเดทลูกเราส่งมา หลังๆมาเราไม่ไหว เรารับไม่ได้ ที่ใครไม่รู้มา กอด หอม หรือมาทำอะไรลูกเราแทนเรา   เราเคลียด นอนร้องไห้ คิดวิธีหลายอย่างๆเพื่อเอาลูกคืน จนวันสุดท้ายที่ได้ติดต่อกับอดีตแม่แฟน  เราบอกว่า เราจะไปรับลูกเรามานะ คำตอบคือ เสียค่าเทอมแล้ว!!!!! ไม่ใช่ถูกๆนะ แม่ว่าเรา้คุยกันหลายแล้วนะ    นางตะคอกใส่เราและกดวางไป จากนั้นมาคือเงียบ ไม่ติดต่อเรา เราติดต่อไป ไม่รับ ไม่อ่าน ไม่ตอบ  
อยากบอกอีกอย่างว่า พวกเค้าหลอกให้เราเซ็นยกลูกเราให้เป็นลูกบุญธรรมให้แม่แฟน  เราเคลียดมาก เพราะที่เค้าให้เราเซ้น เค้าบอกว่า เพื่อเราไม่สะดวกมาทำธุระ เกี่ยวกับลูกได้  จนวันนี้เรา เราตาสวาง พวกเรา หลอกเรามาตลอด  
อยากบอกว่าเสียใจมาก เสียใจที่สุด เราคิดถึงลูก อยากกอดเค้าอยากดูแลเค้า 
แต่เราไม่รู้จะทำยังไง เราไม่ได้รวย เราไม่ได้มีเงินเหมือนเค้า พวกเค้ากลัวเราเอาลูกไปลำบาก ทางครอบครัวเราก็ไม่ยอมให้เราเอามาเลย ไม่มีใครเข้าข้างเราเลยคะ  เราท้อ เหนื่อยมาก ถ้าตายได้เราเร็วๆเราก็อยากจะตาย แต่เราทำไม่ได้ เรานึกถึงหน้าลูกทุกครั้งเวลาที่เสียใจ เคลียด ทำร้ายตัวเอง แต่ก็ทำไม่เคยสำเร็จ เพราะภาพลูกขึ้นมาในหัว เราถึงได้พยายามสู้ หาทางเอาลูกคืนให้ได้ 
จะให้เราไปพึ่งกฏหมายศาล เราก็ไม่มีเงินขนาดนั้น มันน่าน้อยใจนะคะที่อย่างคนเราต้องมาเจอแบบนี้ ท้อใจ ทุกวันนี้ก็อดทนสู้ เพื่อรอโควิดหาย เราจะรับลูกคืนมาให้ได้
เรากับอดีตแฟนไม่ได้จดทะเบียนกันนะคะ เราพอรู้กฏหมายบ้างแล้ว ตอนนี้เพราะเริ่มศึกษา
** ตอนพิม ก็ร้องไห้ รู้สึกเจ็บช่วงอก แน่นอก ปวดใจ หายใจแทบร่วยริน มือสั่นทุกครั้งที่พิมแบบนี้ **