ขอออกตัวก่อนว่าจขกท.เป็นเด็กอายุ17ปี
ความรู้สึกเหล่านี้เป็นมาได้3-4ปีแล้วค่ะ แต่มันดันมาหนักเอามากๆในช่วงนี้ บางครั้งทนไม่ไหวจะต้องเอายาแก้แพ้ที่ว่ากินแล้วง่วงมากินให้ตัวเองหลับ
นี่เป็นปัญหาที่จขกท.ประสบตลอด3-4ปี
1.เรารู้สึกไม่มีแรงใจในการเรียน การทำงาน ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ฯลฯเหมือนเมื่อก่อน ฝืนใจทำตอนไหนก็ทำไม่ได้ บางครั้งก็ร้องไห้แบบไม่รู้สาเหตุทั้งๆที่มือยังจับปากกาอยู่
2.เรารู้สึกไม่มีเป้าหมายในชีวิต ในอนาคตจะทำอะไรดี? แม้แต่เป้าหมายไร้สาระเล่นๆยังไม่มีเลยค่ะ รู้สึกเคว้งคว้างมาก พยายามค้นหาตัวเองและสิ่งที่อยากทำแล้วนะคะ แต่หาไม่เจอจริงๆ หรือไม่ก็ยังหาไม่เจอค่ะ
3.รู้สึกอยากตายขึ้นมาดื้อๆ ถ้าเป็นไปได้อยากหายไปจากโลกนี้โดยไม่ให้ครอบครัวและคนรอบข้างเดือดร้อน บางทีก็อยากไหลตาย(นอนแล้วมีความหวังที่จะไม่ตื่นขึ้นมาอีก)
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ เคยพูดเรื่องนี้กับคนในบ้านแต่โดนตอบกลับมาว่าเราแค่ขี้เกียจรักสบาย เราเลยไม่คุยเรื่องนี้กับใครอีกนอกจากเพื่อนสนิท โชคดีที่เพื่อนๆของเราเข้าใจและพยายามช่วยเหลือตลอด ตอนไปรร.ความรู้สึกพวกนี้จึงน้อยลงแบบพออยู่รอดได้ในโรงเรียน
ตอนนี้เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย ขอความแนะนำจากทุกคนด้วยนะคะ
ปล.ขออนุญาตแท็กห้องสุขภาพจิตนะคะ เพราะเพื่อนเคยไล่ให้ไปหาจิตแพตย์แต่ที่บ้านเบรกไว้แล้วบอกว่าเราแค่ขี้เกียจไม่มีอะไรหรอก