สวัสดี วันนี้เรารู้สึกไม่ดีมากๆ เเละเป็นวันที่เราร้องให้เป็นครั้งเเรกในรอบหลายเดือน ครอบครัวเราอะมี 5 คน มี น้อง เรา พี่ พ่อ เเม่ ตั้งเเต่เด็กเรารักพ่อมาก รักมากกว่าเเม่มาตั้งเเต่ไหนแต่ไรเเล้ว เพราะเเม่ชอบใจร้ายกับเรา เเละดูรักพี่กับน้องมากกว่าเรา เเม่เราอะนะเป็นคนชอบพูดขวานผ่าซาก พูดทำร้ายจิตใจเรา เเละเราก็พอทำใจกับเรื่องนี้ได้ เพราะคิดว่าที่แม่พูดมาเเม่อาจไม่ตั้งใจ เลยพูดไม่คิด ไม่เป็นไรหรอก เราพูดแบบนี้ในใจเสมอ เเต่ถึงเเม้ว่าในใจลึกๆเเล้วเราจะเจ็บปวดไม่น้อยกับคำพูดนั้นและ แม่ไม่เคยพูดแบบนี้กับพี่เลยเลยก็ตาม เเต่เราก็ปลอบใจตัวเองมาตลอดไม่มองในเเง่ร้าย แต่อยู่มาวันหนึ่ง มีคำพูดหนึ่งที่เราไม่เคยคิดเลยว่า เเม่เราจะกล้าพูดมันออกมา "แกไม่น่าเกิดมาเลย แกน่าจะตายไปตั้งเเต่เล็กๆ" คำนี้ไม่ว่าจะกลั้นน้ำตายังไง มันก็เกือบจะล้นเอ่อออกมาอยู่ดี เราเป็นเก็บความรู้สึกตัวเองเก่งพอสมควร เลยอดทนไว้ และไปร้องให้อยู่ในห้องคนเดียว เราจำได้ว่าเราเสียใจมาก เพราะนอกจากครอบครัวที่คิดว่ารักเรา ดันกลายเป็นเเบบนี้ซะได้แต่เราก็ยังปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร เรายังมีพ่อ พ่อรักเรามากกว่าใครเรารู้เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวเลยนะ เเละพ่อตามใจเราเสมอด้วยเหตุผลที่ว่าขอให้เราเป็นคนดี ตั้งใจเรียนก็พอ เพราะงั้นเราก็เลยรักพ่อมากๆ เวลากินข้าวเที่ยงที่ รร เรามักจะนึกถึงพ่อตลอด เรากังวลว่าเขาจะกินข้าวรึยังนะ เขาจะทำงานจนลืมกินข้าวรึป่าว แต่ก็นั่นแหละ ทำได้เเค่คิด เพราะเรากับพ่อไม่สนิทกันมาก เลยไม่ค่อยได้คุยกันเยอะเท่าไหร่ เเต่ก็รู้ว่าพ่อรักเรามาก แต่พอหลังจากนั้นไม่นานสักปีสองปี พ่อเราเริ่มมีชู้ เราจำได้ว่า พ่อเราอะเริ่ม นอกใจเเม่มาตั้งเเต่เราเด็กๆแล้ว แต่พอเเม่จับได้พ่อก็เลิก เเละใช้ชีวิตปกติมาตลอด และมาครั้งนี้ที่พ่อเริ่มนอกใจเเม่อีกครั้งเเละเราก็คิดว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เลิก เเต่มันไม่ใช่อย่างงั้น พ่อกับเเม่เราเริ่มทะเลาะกัน เเม่เราร้องให้ ทำให้เราสงสารเเม่ และมีคำถามเต็มไปหมด ว่าพ่อทำแบบนั้นทำไม เพราะเเม่เรารักพ่อมาก รักมากชนิดที่ว่า เวลากินข้าว เเล้วพ่อไม่อยู่ เเม่จะเหลือเเต่ของดีๆให้พ่อกิน ถ้าเทียบน้ำหนักในใจระกว่างเรากับพ่อเเล้ว พ่อมีน้ำหนักมากกว่าเราซะอีก จากนั้นพ่อกับเเม่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น พ่อเริ่มตะคอกใส่เเม่ เเล้วมันก็ทำให้เรากลัวพ่อตัวเอง เราเริ่มไม่กล้าคุยกับเค้า เเละเราก็้เริ่มสงสารเเม่มากขึ้น พ่อเราก็ออกไปค้างที่อื่นบ่อยขึ้น พี่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะพี่เรารักพ่อมากๆ ถึงเเม้พ่อจะทำผิดเเค่ไหน พี่เราก็ไม่เคยว่าอะไร เพราะกลัวพ่อโกรธ พ่อก็คอยบอกเเต่ว่า ไม่ต้องคิดมาก เเล้วก็เดินหายไป จะไม่ให้คิดมากได้ยังไง ครอบครัวกำลังจะพังเลยนะ จากที่คิดว่าในโลกนี้คงมีเเต่พ่อที่รักเรา กลับกลายเป็นว่าเราเริ่มไม่มั่นใจกับคำๆนี้อีกแล้ว เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก เเม่ใจร้ายกับเราขึ้นเรื่อย เพราะโกรธพ่อเเล้วมาลงกับเรา พูดเเต่ว่า ทำไมเราถึงไม่ห้ามพ่อบ้างทำไมถึงไม่ดุพ่อ แกนี่ไม่ได้เรื่องเลย เราก็ได้เเต่คิดในใจว่าเราจะทำอย่างงั้นได้ยังไง เรากลัวพ่อเกลียดเรา เเละก็กลัวพ่อตะคอกใส่เรา เพราะพ่อบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา ให้อยู่เงียบๆไม่ต้องคิดมาก เเละเราก็คิดว่ามันก็เป็น้รื่องของคนสองคน เเต่เราก็เข้าใจเเม่นะ เพราะการโดนนอกใจทั้งๆที่ใช้ชีวิตมาด้วยกันเกือบสิบปี มันคงเจ็บปวดเกินจะทนไหว แต่ลึกๆในใจเเล้วเราก็ยังเสียใจอยู่เหมือนเดิมว่า เราผิดเหรอ ทำไมต้องทำกับเราเเบบนี้  เเม่เราเริ่มทำตัวเฉยชากับพ่อมากขึ้น แต่เวลาพ่อจะไปไหน แม่ก็ยังหวงเหมือนเดิม ห้ามเหมือนเดิม ถึงเเม้จะไม่เคยสำเร็จเลยก็ตาม เเม่ยังคงทำกับข้าวให้พ่อกินเหมือนเดิม ทำตัวดีขึ้นมาก จากที่ชอบดุเราอย่างไม่มีเหตุผลก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ แต่ไม่ถึงกับหายขาดลง เพราะถ้าวันไหนพ่ออกไปค้างที่อื่นอีก เเม่ก็จะใจร้ายกับเราเหมือนเดิม พี่เราก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน เที่ยวบ่อยมาก น้องเราก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน เพราะไม่เล่นข้างนอก เเล้วเราที่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงชอบอยู่เเต่ในห้อง มันทำให้เวลาพ่อกับเเม่ทะเลาะกัน เราก็เป็นลูกคนเดียวที่อยู่บ้านต้องได้ยินตลอด เพราะจะให้ออกไป ก็ไม่รู้จะไปไหน เราเป็นคนกลัวสายตาคนอื่นที่มองมา โดยเฉพาะสายตาเยอะ เวลาเราอยู่ในห้องเราเลยรู้สึกสบายใจมาก และนั่นก็เป็นสาเหตุให้เราดูเป็นคนไม่ดีในสายตาของคนในหมู่บ้าน มีข่าวลือเกี่ยวกับเราเยอะเเยะเลยล่ะ บ้างก็ว่าเราเสพยา บ้างก็ว่าเราออกจากโรงเรียนกลางคันอยู่เเต่บ้านไม่ทำงานทำการ ทั้งๆที่เราก็ตั้งใจเรียนมาตลอด เเถมเกรดก็ไม่เคยต่ำกว่า 3.50 ด้วย บางเทอมก็ได้เป็นถึงที่2ของห้องเเหน่ะ แต่ก็อย่างว่าเรื่องนี้คนพวกคนนั้นไม่มีทางรู้นอกจากครอบครัวเรา เราไม่เคยคิดที่จะสนใจข่าวลือพวกนั้นหรอก เรามีความสุขดีอยู่เเล้ว แค่อยู่ในห้อง มันทำให้เราเป็นคนโดดเดียวเเบบเต็มรูปแบบเลยล่ะ พ่อไม่ค่อยสนใจเรา บางวันเเทบไม่ได้คุยกัน เเม่เราเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เราก็เดาทางไม่ถูก พี้เราไม่เคยสนใจเราเลย ส่วนน้อง เรารักน้องมากนะ เราเป็นคนรักเด็กน่ะเราเป็นห่วงน้องเสมอ ทำให้ในครอบครัวตอนนี้เราสนิทกับเเค่น้อง ย่าเราน่ะเวลาเจอหน้ากัน ย่าก็พูดเเต่เรื่องพ่อ เเละบอกว่าถ้าเราไม่ทำตัวเเบบนี้ พ่อคงไม่ไปมีชู้ เราอยากถามไปเหลือเกิน เราทำอะไรหรอ การที่เราอยู่เเต่ในห้อง สามารถทำให้พ่อตัวเองไปมี้ชู้ได้ด้วยหรอ งั้นเราก็ผิดมาตั้งเเต่เด็กเเล้วสิ เพราะพ่อเรานอกใจเเม่บ่อยๆมาตั้งเเต่เราเด็กๆเเล้ว ยายพูดแบบนี้เสมอเมื่อเจอหน้าเรา เราเลยไม่ค่อยชอบย่านัก ย่าไม่เคยห้ามเรื่องนี้กับพ่อเเบบจริงๆจังเลย พ่อทำผิดอะไรย่าก็เข้าข้างหมด เพราะพ่อเป็นลูกชายที่ย่ารักมากๆคนนึง ส่วนอาเรา ชอบมองเหยียดเราเสมอ ชอบล้อเลียนเรา เรายังจำได้เสมอสายตาดูถูกพร้อมรอยยิ้มมุมปากนั่น เหมือนในหนังเปี๊ยบ เราเกลียดอาเรามาก ไม่ว่าเราจะทำอะไรอาเรามักพูดจาถากถางเราตลอด ทำให้เราดูไม่ดีในสายตาคนอื่น เเต่เรารักลูกของอาเรามากนะ ถึงเเม้ว่าเราจะเกลียดอาเรามาก็ตาม แต่ก็อย่างที่บอกเราชอบเด็ก เเล้วน้องๆเค้าก็ชอบมาเล่นกับเราบ่อยๆ เราไม่สามารถระบายเรื่องนี้ให้ใครฟังได้เลย เพราะสังคมที่เราโตมา แม้เเต่เพื่อนสนิทสักคนเราก็ยังไม่มีเลย มีเเต่เพื่อนที่คอยใช้ประโยชน์จากเรา แต่ถึงมีเราก็คงไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร เพราะเราไม่อยากให้เพื่อนเรามองพ่อกับเเม่เราไม่ดี ความสัมพันธ์เเบบห่างเหินก็ดำเนินเเบบนี้มาจนถึงปัจจุบัน เราก็ตัวคนเดียวเหมือนเดิม เราปรึกษากับใครในครอบครัวไม่ได้เลย เรารู้สึกว่าทุกคนโยนความผิดมาให้เราหมด เราอยากจะย้อนถามพวกเขามากว่า เราอะอายุ 17 เองนะ ยังไม่ 18 เต็มเลย เราอยู่ ม.6 แล้วด้วย งานก็้เยอะ เเถมยังไม่รู้ว่าอนคตตัวเองจะทำยังไงต่อไป เราก็เป็นคนนะ แถมอายุแค่ 17 เองด้วย เรายังต้องพึ่งพาใครสักคนอยู่  เครียดเป็น เจ็บเป็น เรากลัวมาก ถ้าต้องไปเรียนมหาลัยในเมืองคนเดียว เรากลัวมากเลยแหละ เเล้วครอบครัวเราก็เป็นเเบบนี้อะ เราจะปรึกษาใครได้ ปรึกษาน้องที่อายุ 8 ขวบเหรอ ทำไมทุกคนถึงต้องโยนความผิดมาให้เราซะหมดเลย เเล้วพี่ละ อายุ 21 แล้วนะ ทำไรก็ไม่มีใครว่า เที่ยวกลางคืน กลับดึก ตื่นสาย ขี้เกียจ ไม่ทำงาน เเถมเรียนไม่จบ แต่ทำไม ทุกคนถึงดูรักพี่จัง พี่เราก็เหมือนอาเราเหมือนกัน ชอบทำให้เราไม่มั่นใจในตัวเอง ทำให้เราดูไม่ดีในสายตาของคนอื่น ชอบด่าเราดังๆให้คนอื่นได้ยิน เราก็้เลยเกลียดพี่มากด้วย 

เราเกลียดทุกคนเลย  เกลียดพ่อที่ดูเหมือนจะทิ้งเราไป เกลียดเเม่ที่ชอบทำร้ายจิตใจ เกลียดพี่ที่ไม่เคยสนเราเลยเเละชอบเอาเปรียบเรา เกลียดอาที่ชอบดูถูกเรา เกลียดย่าที่โยนความผิดทุกอย่างมาให้เรา  เราสุดท้ายก็เกลียดตัวเองที่ไม่ชินกับมันซะที ต้องมานั่งร้องให้คนเดียวอยู่ในห้องทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่มานั่งร้องให้เพราะอะไรเเบบนี้อีก ถึงเเม้ทุกคนจะทำดีกับพี่มาก ยกเว้นเราก็ตาม 

เราเคยคิดว่า เราอยากตาย เราอยากหายไป เราไม่เหลือใครเลย เราเสียใจ เเละเราก็กลัว เเต่เราก็มีสติพอนะ ที่จะไม่ฆ่าตัวตายไปจริงๆ เราบอกกับตัวเองเสมอว่าถ้าเราฆ่าตัวตาย เราจะเป็นไอ้โง่คนนึง เพราะงั้นอย่าทำดีกว่า เเต่ความคิดที่ว่าถ้าเราตายไปก็คงดี ยังวนเวียนอยุ่ในหัวตลอดเวลาเหมือนเดิม เเต่เราก็มั่นใจพอสมควรว่าเราจะไม่ทำแบบนั้นอย่างแน่นอนถึงเเม้ว่าเราจะคิดก็ตาม

สุดท้ายนี้ขอบคุณนะ ที่อ่านจนจบ เราแค่อยากหาคนที่รับฟังสิ่งพวกนี้จากเรา เพราะเราไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้จริงๆ เเละเราก็ไม่รู้ด้วยว่าอนาคตเราจะเป็นยังไงต่อไป เรากลัวมากเพราะงั้น นอกจากจะขอให้คุณรับฟังเเล้ว ช่วยให้คำเเนะนำ หรือช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยได้มั้ย ขอบคุณนะ