เรื่องมีอยู่ว่า เรามีปัญหากับเพื่อนสมัยฝึกงาน ทีนี้ก่อนจากกัน เราก็แบบร่วมสะท้อนกันและกัน แต่มันมีอยู่เรื่องนึงที่ติดในใจเรามากๆ
หนึ่งข้อที่เพื่อนบอกกับเราว่าโกธรมากคือเรื่องทำไมไม่มาแชร์กับข้าวกัน

เรื่องวันนั้นมีอยู่ว่า เราไปตลาดดูกับข้าวร่วมกับเพื่อน เราก็คิดเมนูว่าซื้ออะไรดี ตอนแรกเรากะจะกินแกงจืดก็เลยซื้อมา พอเดินไปเรื่อยๆอีก ที่นี้เราเกิดอยากกินพะแนงกับแกงเขียวหวาน ซึ่งเราเห็นว่าเพื่อนกำลังจะซื้อ เราก็เดินไปบอกว่า "วันนี้ขอหารแกงพะแนงกับแกงเขียวด้วยนะ" เพื่อนก็โอเคมา เราก็ไม่อะไร เดินไปดูอย่างอื่นต่อ พอกลับมาถึงบ้านก็มากินข้าวกับเพื่อน จากที่บอกไปว่าเราซื้อแกงจืดมา เราเลยเอาแกงจืดวางไว้ข้างตัวด้วยความคิดว่า 'วันนี้แค่พะแนงกับแกงเขียวหวานก็พอแล้ว แกงจืดเก็บไว้วันอื่น' แล้วเราก็กิน โดยเราจะติดนิสัย คิดไว้ในหัวว่าต้องกินแค่ไหนถึงจะไม่เกินอัตราที่เราหารเกินไป บวกกับถ้าจำไม่ผิดรู้สึกเราจะซื้อไข่ลูกเขยไปกินเพิ่มด้วย เลยไม่ได้กินแกงทั้งสองอย่างที่หารกับเพื่อนมากจนเกินไป 

ทีนี้พอกินเสร็จ เราเห็นเพื่อนกำลังจะเก็บกับข้าวที่เหลือเข้าตู้เย็น เราเลยวานเพื่อนว่า "ฝากเก็บแกงจืดให้เค้าหน่อย" เพื่อนมองแล้วก็เก็บให้ วันนั้นเราไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้เพื่อนมาพูดในวันที่ร่วมสะท้อนกันและกันว่าเขาน่ะโกธรมาก ที่เราทำอย่างนั้น เราอึนมากตอนได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้น

เลยอยากมาถามหลายๆคนว่า สิ่งที่เราทำมันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ เด็กจนโต เพิ่งมาเคยโดนโกธรเรื่องนี้ตอนมหาลัย 

ปล 1.เราเกิดและโตในกรุงเทพ แต่ไปเรียนมหาลัยที่ภาคอีสาน เราเลยคิดได้อย่างนึงว่า รูปแบบการกินข้าวเราอาจจะไม่เหมือนกัน
ปล 2.เหตุการณ์ที่เราไปแชร์กับข้าวกับเพื่อนเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว เพราะปกติเราไม่ได้กินข้าวร่วมกับเขา เนื่องจากเรามองว่าเรากินข้าวคนละรสชาติกันมากและเรากินเยอะ