เรารู้สึกว่าหน้าตาเราเวลาเราส่องกระจก ดูดีกว่าในรูปถ่าย(ที่ถ่ายโดยคนอื่น)หลายขุมเลย และตั้งแต่ช่วงโควิดระบาด เราก็ต้องใส่หน้ากากอนามัย จนตอนนี้ก็ยังใส่อยู่ เพราะทำงานใน รพ. จนตอนนี้เราชินกับการใส่หน้า

ก็ตามหัวข้อเลยค่ะ พึ่งสังเกตว่าเขก็ตอนม.1 จริงๆเขมานานกว่านั้นแล้ว ตอนนี้ม.3แล้วค่ะหนูไม่มีความมั่นใจเลย สังคมโรงเรียนก็อย่างที่ว่ากันนั่นแหละ👎🏻 ตอนหันมองซ้ายขวามันเห็นชัดมากๆ ตอนยิ้มด้วย หนูไม่มั่นใจ

เราก็เป็นคนที่หน้าตาบ้านๆคนนึงที่ไม่มั่นใจในตัวเอง เวลาตอนที่เราเห็นคนที่สวยกว่าเราก็ชอบเอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง ทำไมไม่เห็นสวยเหมือนเค้าเลยอายุเท่ากันแต่ทำไมเค้าดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเราล่ะ เราชอบเอาเก็บ

✳ เราขี้อายไม่ค่อยกล้าสบตาคนแปลกหน้าแบบ อาจารย์ที่ไม่สนิทมักเป็นกับเพศตรงข้ามคือมันทำให้บุคลิกเราแย่ ✳ พูดแบบมั่นใจ คือตอนเราออกไปพูดบนเวทีเรามั่นใจนะ แต่พอพูดติดขัดครั้งเดียวกึกกับไปต่อไม่ได้เลยๆ

คือเราขาดความมั่นใจในตัวเองมากๆเลยค่ะ ทั้งหน้าตาและก็หุ่น เราท้อกับสิ่งที่เราเป็นอยู่มากๆคือมันอยากเลิกนิสัยแบบนี้มากๆแต่มันก็กลัวมากๆเช่นกัน เราเคยมองหน้าตัวเองแล้วร้องไห้บ่อยๆ วงวารตัวเองมากๆ ท้อเวล

คือเราเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเลยเวลาไปเที่ยวไหนที่คนเยอะๆจะต้องเดินกับเพื่อนกับใครที่สนิทเพราะเราไม่กล้า ที่จะเดินคนเดียวหรือเวลาที่จะเดินคนเดียวเราจะไม่กล้าสบตาใครไม่ชอบให้คนมองคือประมาณว่าเรากลัว

คือเราเคยคุยกับคน คนนึงแล้วเขาพูดแซวเล่นเรื่องรูปร่างของเรา ด้วยความที่เราเป็นคนที่โดนบูลลี่เรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก เราไม่โอเคกับสิ่งที่เขาพูด แต่เราไม่ได้ไม่โอเคกับคนที่พูด เรารู้สึกเฟลที่เกิดมารูป